Gadki wiejskiego proboszcza Witold Dorsz

Przypowieści Jezusa ukazują nam sposób bycia Boga i Jego działania w naszej rzeczywistości. Codziennie uczestniczymy w budowaniu królestwa Bożego w świecie. Jego wzrost zależy jednak niewspółmiernie bardziej od Boga niż od naszych wysiłków. My mamy siać i podlewać, a On zapewnia wzrost, dojrzewanie i zbiór. Często może wydawać się nam, że nasze wysiłki nie przynoszą żadnych rezultatów. Królestwo Boże, niepozorne jak ziarnko gorczycy, wciąż jednak rośnie Bożą mocą i w każdej chwili może ogarnąć nas całkowicie i przemienić świat. Przypowieści stanowią niedokończone historie w oczekiwaniu na naszą odpowiedź udzieloną przez życiowe wybory i osobiste zaangażowanie. W jaki sposób Jezus zaprasza Cię przez nie do podjęcia chrześcijańskiej misji i zobowiązania? Jakie ziarna królestwa możesz siać w swoich środowiskach?

Dzisiejsza Ewangelia pomaga nam rozpoznać logikę Jezusa przeciwną logice Szatana. Jeśli zawsze szukasz własnych korzyści kosztem innych, to postępujesz zgodnie z logiką Szatana; jeśli jesteś gotowy stracić życie z miłości do innych, to postępujesz zgodnie z logiką Chrystusa. Zło będzie próbowało Cię oszukać, wmówić Ci, że jesteś przegrany, będzie interpretować Twoje gesty i słowa w sposób stronniczy, oskarżając Cię o bycie złym. Największą pokusą i niebezpieczeństwem jest jednak odrzucenie działania Boga w naszym życiu: jest to grzech przeciwko Duchowi Świętemu. Tego grzechu nie można przebaczyć w tym sensie, że Bóg nie może nas zbawić, jeśli tego nie chcemy. Bluźnierstwo przeciwko Duchowi Świętemu oznacza zamknięcie się na miłość. Reagujmy zatem coraz bardziej otwierając się na życie, wychodźmy z siebie, unikajmy ukrywania się i dajmy się kochać. Czego najbardziej obawiasz się jako uczeń Jezusa? Czy szukasz tylko siebie, czy masz życie otwarte na służbę innym?

Pan Jezus przypomina nam dzisiaj prawdę, że to szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. Każdy dzień święty ma pomóc człowiekowi najpierw w poznaniu i przybliżeniu się do Pana Boga, a następnie w jego osobistym i wspólnotowym rozwoju. Chrześcijańska niedziela to nie leniwy odpoczynek, ale pamiątka dzieła Jezusa i naśladowanie go w naszym działaniu. Czy w naszym zabieganym życiu znajdujemy czas na słuchanie Jego słów i nadstawianie uszu na Jego nauki? Dla kogo odpoczywamy i z kim dzielimy się naszą wolnością?

„Trójcę wszechmocną któż pojąć zdoła? Każdy o Niej mówi — ale czy naprawdę o Niej? Niewiele jest takich dusz, które — mówiąc o Niej — wiedzą, co mówią. Spierają się i walczą, a przecież tylko w pokoju można Ją zobaczyć” (św. Augustyn, Wyznania, XIII, 11). Poprzez chrzest wyznajemy wiarę w Boga Trójjedynego, z którego łaski uczestniczymy w Jego życiu i misji przez Kościół. Jak doświadczyłeś ostatnio cudów Bożego działania w twoim życiu? Co możemy uczynić, aby Kościół był bardziej wiarygodnym znakiem Trójcy Świętej?

Zesłanie Ducha Świętego to pamiątka narodzin wspólnoty Kościoła. Apostołowie, umocnieni mocą z wysoka, wyszli z Wieczernika, aby dawać świadectwo o zmartwychwstałym Zbawicielu. Ich misja wciąż trwa i jest kontynuowana w Kościele. Jakie drogi jedności otwiera dziś przed nami Duch Święty? Jak możemy współpracować z Duchem Świętym promując dobro wspólne?

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego uświadamia nam, że Chrystus uwielbiony, przebywający z Bogiem jest równocześnie z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Dzięki swojemu byciu z Ojcem jest teraz blisko każdego z nas, działa w wydarzeniach ludzkiej historii poprzez moc i dary swego Ducha, jest obecny także poprzez Kościół, który posłał, aby kontynuował Jego misję. Jak możemy dawać świadectwo obecności i bliskości Jezusa w naszym codziennym życiu? W jaki sposób możemy przyczynić się do tego, aby nasza wspólnota parafialna pełniej odpowiadała na nakaz misyjny Jezusa „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15) i stawała się wspólnotą „wychodzącą” i „idącą na zewnątrz”?