Brieven aan mijn mama Katrien Smeyers

Dagboekfragment week 41

Ik voel dat er overschot is. Geen idee wat het betekent maar er is overvloed. 

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 41

Deze week is er geen brief. Waarom dat zo is, vertel ik je in de podcast.

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be

Dagboekfragment week 40

Het is raar om geen foto’s door te sturen. Om geen groenten geoogst te zien. Zo zie je maar hoe vanzelfsprekend de zomers waren. Wat ik het meeste mis zijn niet de grote dingen. Het zijn de kleine dingetjes. De foto’s. De telefoontjes. Jouw stem. De manier waarop je een appel schilt en mij automatisch ook partjes geeft - net zoals toen ik klein was -. De vuile klompen aan de achterdeur. De strohoed. Jij die de witte was ophangt in de zon want dan bleekt die zo schoon in het zonlicht. Het draaien met je ring die steeds losser kwam zitten naarmate je zieker werd. Het beetje koffie dat altijd achterbleef in je koffietas en ook in de mijne.

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 40

Dag Mams,

Bompa Ken is gestorven, jouw schoonvader. Zaterdag is de begrafenis in familiale kring. Ik heb jou altijd alleen maar met hele warme woorden over Raymond horen praten en ik doe mijn stinkende best om met dezelfde warmte iets op papier te zetten. Het verhaal vertellen van iemand die ik regelmatig voor jullie open haard zag zitten of in het hoekje van de wintertuin, dat doet me iets.

Ik moet eerlijk zijn. Het doet me eigenlijk heel veel.

Jij bent opnieuw constant in mijn gedachten omdat elke herinnering aan hem onlosmakelijk met jou is verbonden. Ik krijg je niet meer uit mijn gedachten. Daarstraks in de auto overviel het me weer. Een lied op de radio dat me aan jou deed denken. De zin: “Alles gaat goed, maar niet zoals het moet.”, deed mij de das om.

Dat is exact verwoord hoe het gaat. Het gaat immers goed. Maar er is ook die constant zeurende pijn in mijn borstkas en in mijn keel. Het doet fysiek pijn om jou te moeten missen. Tegelijkertijd worstel ik ook met mijn zelfbeeld. Ik ben nog altijd op zoek naar wie ik ben zonder jou. Het is zo’n vreemd gevoel nu ik gestopt ben met jouw dochter te zijn.

Gisteren had ik daar een discussie over met iemand die me zei dat ik altijd jouw dochter zou zijn. Maar dat is niet waar. Zo voelt dat helemaal niet voor mij. Er is geen laag meer boven mij. Ik ben de oudste vrouw in onze lijn. Ik ben vanaf nu zelf verantwoordelijk. Ik ben volwassen geworden sinds jij wegging. En ik worstel met deze volwassen versie.

Volwassenheid heeft voor mij niets te maken met zelf kinderen hebben en de afbetaling voor een huis. Ik heb dat heel lang gedacht. Ik besef nu pas dat ik – zolang jij er was – altijd terug kon naar mijn kind zijn. Ik kon altijd verantwoordelijkheden delen en jij nam jouw deel altijd zonder morren op want dat is blijkbaar wat moeders doen.

Maar goed. Bompa Ken is gestorven. Dat ontlokte bij Luiz een luid: “Iedereen gaat hier maar dood.”. “Ja”, zei ik, “uiteindelijk gaat iedereen hier dood en ik ben eindelijk volwassen."

 

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen rebel@katriensmeyers.be

 

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 39

Deze week is er geen brief. Waarom dat zo is, vertel ik je in de podcast.

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen rebel@katriensmeyers.be

Dagboekfragment week 38.

Ons mams heeft bloemen gestuurd om mij proficiat te wensen, was mijn allereerste gedachte. Het was exact het soort boeket dat jij zou gestuurd hebben, mammie. De teleurstelling was groot bij het besef dat jij me uit het hiernamaals geen boeket had gestuurd. Wat overigens geen afbreuk doet aan de boodschap die de effectieve afzender me wilde sturen. De nanoseconde-gedachte-aan-jou was ook in een flits voorbij.

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 38

Afgelopen weekend is de allereerste officiële opleiding van de Rebel Ceremonies Academy gestart.Rond 13u, we wilden juist terug beginnen, brengen ze een groot boeket zonnebloemen.

“Ons mams heeft bloemen gestuurd om mij proficiat te wensen.”, was mijn allereerste gedachte. Het was exact het soort boeket dat jij zou gestuurd hebben, mammie. De teleurstelling was groot bij het besef dat jij me uit het hiernamaals geen boeket had gestuurd. Wat overigens geen afbreuk doet aan de boodschap die de effectieve afzender me wilde sturen. De nanoseconde-gedachte-aan-jou was ook in een flits voorbij.

Afgelopen weken heb ik té hard gewerkt.

Als in … weinig slapen, lange uren achter de computer, 101 problemen oplossen, samen met Else de school online klaarzetten, samen met Heidi alle administratie opvolgen, gesprekken met toekomstige studenten, focus al op januari zetten, vele vragen die door mijn hoofd gaan, te veel dingen die tegelijkertijd gebeurden. Ik had geen tijd om aan jou te denken.

Toen kwamen die bloemen. Weg was mijn concentratie, mijn focus, mijn flow. Het heeft ongeveer 2 lange uren geduurd eer ik terug in het leslokaal was. Mentaal dan. Fysiek was ik er en gaf ik mijn lesdag. Mentaal was ik weg. Ik ben nog steeds weg.

Kwam er nog bij: Luiz verandert van school.

Hij gaat van techniek naar audiovisuele kunsten. Het artistieke van zijn mama zit er meer in dan we hadden kunnen vermoeden. Zoals ikzelf, en jij ook, maar al te goed weet.

Je houdt het niet tegen. Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Passie is niet tegen te houden. Maar ik heb zo dikwijls gedacht aan jou. Ik zou je gevraagd hebben om eens te polsen. Wat zit er achter zijn beslissing? Waar wringt het schoentje? Want hij heeft ook het gesloten karakter van zijn mama en we spreken niet altijd dezelfde taal.

We zitten nu eenmaal met ons hoofd niet altijd in deze wereld en die van elkaar.Gelukkig hebben we Edward.

Eigenlijk had ik opnieuw geen zin om te schrijven. Vorige week was ik het vergeten, deze week heb ik geen zin. Er gebeurt zoveel in mij en rond mij dat ik al mijn energie nodig heb voor mezelf. Niet voor jou.Ik heb nu een keuze. Het voelt vreemd dat ik die keuze heb.

Een paar maanden, misschien zelfs een paar weken geleden was dat niet. Jij was gewoon alom aanwezig. Nu voel ik die keuze.

Heb ik ze omdat er veel andere dingen gaande zijn of is er terug ruimte voor andere dingen omdat ik kan kiezen om niet aan jou te denken?

Voor mijn hoofd, zijn die twee vragen al genoeg om dagen mee bezig te zijn. Ik wou dat ik mijn hoofd kon afzetten. Af en toe eens vervangen met een leeg hoofd/leeghoofd? Of eentje dat mediteert. Helaas. Ik ben gezegend en gevangen met een hoofd dat altijd in beweging is. Iemand vroeg me onlangs waarom ik zo graag alleen ben. Daarom dus. Wanneer ik alleen ben, dan is er geen afleiding. Dan heb ik alle ruimte om te denken, te creëren, bezig zijn met dingen ontwikkelen, zien en voelen, schrijven.

Wanneer ik alleen ben, zijn er geen bloemen die me 3 dagen van de wijs brengen.

 

Liefs, Katrien

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast

Dagboekfragment week 37

Jij was de zetel waarin ik plofte om mijn verhaal te doen. Elke week opnieuw. Vertellen over de toekomst, de plannen die ik had, de dingen die ik gedaan had. Gedachten, ideeën, verhalen. Het passeerde allemaal.

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 37

Dag mams,

Ik heb andere dingen die mijn aandacht vragen. Mijn focus verschuift. Dat is goed, toch? Toch is er die leegte. Een lege plek in mezelf die ik niet opgevuld krijg. Jij was de zetel waarin ik plofte om mijn verhaal te doen. Elke week opnieuw. Vertellen over de toekomst, de plannen die ik had, de dingen die ik gedaan had. Gedachten, ideeën, verhalen. Het passeerde allemaal.

Van alle dingen die ik mis, mis ik dit het meest. Mijn verhaal doen. Woorden spuien. Verbanden leggen. Ideeën uitwerken terwijl ik ze vertelde. Losse verhalen vertellen. Mijn ongenoegen uiten. Gelukjes delen.

Een beetje zoals het random woorden op papier zetten die dan toevallig ook nog een consistent verhaal blijken te zijn én een brief aan jou. Het is eigenlijk gewoon de verderzetting van mijn wekelijkse passage in Oelegem. Soms twee keer, soms drie keer. Ik probeer je een brief te schrijven op maandag maar het lukt me niet altijd even goed. Soms is het zo’n opgave dat ik er een week over laat gaan. Met opgave bedoel ik niet dat ik het teveel vind maar wel dat het teveel is. “Deze week niet”, denk ik dan.

Soms heb ik gewoon ook niets te zeggen. Luide stilte. Oorverdovende zwijgzaamheid. Dan broed ik. Als een kip op een ei, op een verhaal of een idee. Dan kan ik niemand om me heen verdragen. Ook de doden niet. Zij zijn dan lastige vliegen die in mijn hoofd zoemen. Wanneer ik ze kan uitzetten is er tijd voor andere dingen. Soms is het druk in mijn hoofd hoor. Gelukkig is dat niet elke week.

Soms heb ik heel veel te zeggen. Niet persé tegen jou. Wel tegen anderen. Over dingen die me storen. Maar ik heb geleerd om me af en toe te hullen in stilzwijgen. Omdat dat gezonder is dan woorden eruit flappen die wel waar zijn maar niets bijdragen tot de verstandhouding met die persoon. Probleem. Die woorden kon ik inslikken en ergens bijhouden tot ik ze kon spuwen aan jouw tafel.

Daarom schrijf ik. Ik ben nog niet klaar met dingen tegen jou te zeggen. Ik had ook elke dag tegen je foto kunnen babbelen. Of in het ijle tegen de lucht in de hoop dat je me dan zou horen. Ik weet dat ik dit niet kan blijven doen. Binnen 16 weken ben je immers 52 weken dood. Dan hebben we alles een eerste keer zonder jou gehad. Dan kan de tweede toer beginnen. In lawaai of in stilte.

Katrien

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be

Dagboekfragment week 36.

We zijn net terug uit vakantie en ik doe nog een weekje alleen maar leuke dingen. Ik heb nog geen goesting om al terug te gaan werken. In mijn hoofd ben ik bezig met de vakantie van vorig jaar toen ons moeder en de rust er nog waren. Het is hier veel te luid. Ik mis het gezang van de vogels en het ruisen van de bomen. 

Over Brieven aan mijn mama.

Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.

Brief week 36

Deze week is er geen brief. Waarom dat zo is, vertel ik je in de podcast. 

Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be