Disney Klassiekers, een podcast van Robin Broos Robin Broos

Actrice Maïmouna Badjie (Season of Sex, Liefdestips aan mezelf, 2DEZIT, Groeien & Bloeien) heeft een Gambiaanse vader en een Belgische moeder. Tot haar achtste heeft ze zelfs in Gambia gewoond en was daarom ontzettend benieuwd naar ‘Iwájú’. Dat is niet alleen de allereerste serie onder de vlag van de Walt Disney Animation Studios, maar ook de eerste co-productie in z’n 100-jarige geschiedenis. Het maakt het eens zo bijzonder dat het een samenwerking is met een Afrikaans mediabedrijf. Die komt tot stand nadat Disney-chief creative officer Jennifer Lee (Frozen) een interview leest met de baas van Kugali. Die zei: “We’re going to kick Disney’s ass.” Maar waarom de krachten niet bundelen, dacht de Amerikaanse. Disney heeft de laatste twee decennia immers zeer bewust ingezet op diversiteit. Maar Afrika? Dat is nog niet gebeurd. (‘The Lion King’ even niet meegerekend.) We hebben het over de herkenbare klassenstrijd, straatverkopers en typische maaltijden. Maar ook over de details die ‘Iwájú’ typisch Nigeriaans maken, de reeks speelt zich immers af in een afro-futuristische versie van Lagos. Je zou kunnen denken dat het een geanimeerde uitbreiding is van Marvel’s ‘Black Panther’, ook deel van de grote Disneyfamilie. Alles draait om de tienjarige Tola, een jong meisje van rijke komaf en haar beste vriend Kole, een tuinman uit de armere buurt van de stad. Voor haar verjaardag krijgt Tola een hagedisachtige robot van haar vader, die een succesvolle tech ondernemer is. En die heeft het gadget bedacht om te dienen als een soort bodyguard voor kinderen, nu het land te kampen heeft met veel kidnappings. De link met Boko Haram is niet ver te zoeken. ‘Iwájú’ zelf kampt soms met inconsistente tempo’s en een voorspelbaar verhaal, maar moet niet onderdoen voor het kunnen van wat de Disney Studios vandaag. Het is duidelijk gemaakt met de nodige budgetten, dus niet op een drafje, met veel liefde voor de Nigeriaanse cultuur. En dat is iets wat potentieel iedereen kan bekoren. Waar je ook geboren bent.

Muzikant, theatermaker en auteur Jaouad Alloul houdt van de Kleine Zeemeermin. In die mate zelfs, dat hij haar beeltenis op zijn enkel liet tatoeëren. Voor Jaouad is Ariël een figuur die tussen twee werelden beweegt en moet kiezen, terwijl ze misschien toch beiden kan zijn. Het is een metafoor voor wat hij zelf heeft doorgemaakt als kind, toen hij dacht dat hij een meisje was (zoals beschreven in het mooie boek en gelijknamige voorstelling ‘De meisje’). Hij is grote fan van de originele Ursula, gebaseerd op de dragqueen Divine. Maar net dat personage komt niet tot haar recht in de live-action remake. Halle Bailey als Ariël doet het goed, maar ook dat was voor hem niet nodig. Hij noemt het een move, en geen keuze vanuit een artistieke integriteit. Eerder dan een actrice van kleur casten in deze rol, mogen we “de kracht niet onderschatten van nieuwe verhalen”. Maar de racistische backlash die zij heeft ondergaan, vindt hij wel verwerpelijk. We vragen ons af waarom er zoveel remakes zijn. Noemen we dit soort film niet beter nabootsingen, met teveel compromissen, moves en computeranimatie? Hoe komt Triton aan zeven diverse dochters? Heeft hij misschien overal wat met zijn vinnen zitten flapperen? We hebben het over grote onderwerpen als LGBT en de kracht daarvan, over de al dan niet noodzaak van een homoseksueel personage in een Disneytekenfilm en de kunst van het op hakken lopen. Maar ook over Botje die er in de nieuwe versie wat ziek uitziet, over het gespierde lijf van Triton in de originele tekenfilm en over Disney kijken op katerzondagen.

Klara-presentatrice Clara De Decker heeft geen fijne jeugdherinneringen aan ‘Dumbo’. Kinderen kunnen hard zijn, en op de speelplaats werd ze wel eens Dumbo genoemd. Intussen is de originele tekenfilm uit 1941 de favoriet van haar zoontje. Of hoe een nare herinnering plots een positieve wending kan krijgen. Maar de nieuw’ verworven liefde voor ‘Dumbo’ gaat niet op voor de remake door Tim Burton. Nochtans is het een film vol toptalenten, met veel kansen om de politiek incorrecte fouten uit het verleden recht te zetten. In plaats daarvan vijlt Burton alle scherpe hoekjes van het verhaal, zodat er hooguit een cirkel overblijft. Iets wat de regisseur achteraf ook heeft toegegeven: hij wil niet meer voor Disney werken. We hebben het intussen ook over het kleuren van haar, de truc van het mollenjagen en het net niet werken voor Disneyland Parijs. We doen een vreemde shoutout naar Vitaya. En we kijken uit naar ‘Mufasa: The Lion King’ door ‘Moonlight’-regisseur Barry Jenkins. Mag het nog eens goed zijn, Disney?

Wetenschapsjournalist en VRT-weervrouw Jacotte Brokken had als kind een bijzondere band met Pinocchio. Niet per se de Disneyfilm. Wel had ze een pop met touwen, ook als was ze geen goeie puppeteer. Ze is naar de Italiaanse stad geweest waar het verhaal is bedacht, waar zelfs een heus Parco di Pinocchio bestaat. En ze ging naar de Studio 100-musical, waarvan ze nog altijd de liedjesteksten kent. “Haha, Pinocchio, ben je een beetje gek ofzo.” De Disneytekenfilm vond ze evenwel traumatiserend. Al is ze dankzij Walt wel een kattenmens geworden. Maar de remake? Die vindt ze schaamtelijk, in tegenstelling tot de Netflix-verfilming door Guillermo del Toro. Of de twee Italiaanse versies met Roberto Benigni. Of waarom ook niet: de Russische versie ‘Pinocchio: A True Story’. Maar we hebben het ook over Clement Peerens, over de gekke film ‘Toy Shop’ die haar mama ooit verkeerdelijk kocht en over onze passage binnenkort op Nerdland Festival. Daarvoor verdiepen we ons in honderd jaar Disney om te onderzoeken of sprookjes ook wetenschappelijk mogelijk zijn. Meer info via deze link!

Acteur/regisseur Ramy Moharam Fouad en actrice Violet Braeckman houden van de donkere, steam punk-aanpak van deze origin story. ‘Cruella’ is Disneys ‘Joker’ als het ware. Een film met een belangrijke Belgische link, ook. Zo was Nicolas Karakatsanis (‘I, Tonya’) de director of photography op de filmset. We hebben het over de invloeden van Vivienne Westwood, Alfred Hitchcock en ‘The Devil Wears Prada’ op deze vertelling. En de cirkelbeweging die deze laatste film heeft gemaakt met de wereld van ‘101 Dalmatians’. Devil = De Vil? Iemand? Maar we praten ook over incestueuze Disneyfamilies, het prachtige woord ‘imbeciel’ en de weergaloze Emma Stone als Brits personage, vòòr haar glansrol in ‘Poor Things’. Zij mocht trouwens niet roken in de film. Drinken doet ze wel. We zoeken uit of een mens echt geboren kan worden met twee haarkleuren. Wat zegt zo’n film over onze samenleving? Is wraak een oplossing? Wat is de zin en onzin van draaien op 35 en 65mm? En we ijveren voor meer Disneyfilms met trauma en duisternis!

(This episode is in English.) Op haar Instagram-account @wwwsilviawww en op TikTok deelt de Chinese Silvia Sun op een grappige en ontwapenende manier haar ervaringen als nieuwkomer in België. Ik was benieuwd of ook zij is opgegroeid met Disney. En wat blijkt: als kind wou ze vooral Sneeuwwitje zijn. Maar ook de tekenfilm ‘Mulan’ heeft ze gezien. Meer zelfs, die werd vertoond op school als didactisch materiaal in de lessen Engels. Op zich een bijzonder feit, want in China wordt het personage in de Disneyfilm als lelijk ervaren volgens de lokale schoonheidsidealen. Het is een van de vele issues die de Hollywood-studio wou rechtzetten met deze live-action versie van ‘Mulan’. Maar ondanks de all-Asian cast, het wippen van enkele cartooneske figuren en de goedkeuring van de Chinese overheid wordt ook deze verfilming van het traditionele verhaal niet helemaal gesmaakt. Niet in het westen, maar ook niet in het oosten. Het werd een bijzondere aflevering over culturele verschillen en hoe die nu eenmaal moeilijk te vertalen zijn. Over clichés, misverstanden en hoe Silvia vroeger leek op de actrice die nu de heks speelt. En over wat een topnummer ‘Reflection’ eigenlijk is, of hoe Mulan perfect kan bijgezet worden in Avengers.