Disney Klassiekers, een podcast van Robin Broos Robin Broos

Acteur/regisseur Ramy Moharam Fouad en actrice Violet Braeckman houden van de donkere, steam punk-aanpak van deze origin story. ‘Cruella’ is Disneys ‘Joker’ als het ware. Een film met een belangrijke Belgische link, ook. Zo was Nicolas Karakatsanis (‘I, Tonya’) de director of photography op de filmset. We hebben het over de invloeden van Vivienne Westwood, Alfred Hitchcock en ‘The Devil Wears Prada’ op deze vertelling. En de cirkelbeweging die deze laatste film heeft gemaakt met de wereld van ‘101 Dalmatians’. Devil = De Vil? Iemand? Maar we praten ook over incestueuze Disneyfamilies, het prachtige woord ‘imbeciel’ en de weergaloze Emma Stone als Brits personage, vòòr haar glansrol in ‘Poor Things’. Zij mocht trouwens niet roken in de film. Drinken doet ze wel. We zoeken uit of een mens echt geboren kan worden met twee haarkleuren. Wat zegt zo’n film over onze samenleving? Is wraak een oplossing? Wat is de zin en onzin van draaien op 35 en 65mm? En we ijveren voor meer Disneyfilms met trauma en duisternis!

(This episode is in English.) Op haar Instagram-account @wwwsilviawww en op TikTok deelt de Chinese Silvia Sun op een grappige en ontwapenende manier haar ervaringen als nieuwkomer in België. Ik was benieuwd of ook zij is opgegroeid met Disney. En wat blijkt: als kind wou ze vooral Sneeuwwitje zijn. Maar ook de tekenfilm ‘Mulan’ heeft ze gezien. Meer zelfs, die werd vertoond op school als didactisch materiaal in de lessen Engels. Op zich een bijzonder feit, want in China wordt het personage in de Disneyfilm als lelijk ervaren volgens de lokale schoonheidsidealen. Het is een van de vele issues die de Hollywood-studio wou rechtzetten met deze live-action versie van ‘Mulan’. Maar ondanks de all-Asian cast, het wippen van enkele cartooneske figuren en de goedkeuring van de Chinese overheid wordt ook deze verfilming van het traditionele verhaal niet helemaal gesmaakt. Niet in het westen, maar ook niet in het oosten. Het werd een bijzondere aflevering over culturele verschillen en hoe die nu eenmaal moeilijk te vertalen zijn. Over clichés, misverstanden en hoe Silvia vroeger leek op de actrice die nu de heks speelt. En over wat een topnummer ‘Reflection’ eigenlijk is, of hoe Mulan perfect kan bijgezet worden in Avengers.

Ze waren 52 jaar onafscheidelijk. Maar ook vandaag speelt zij nog altijd de hoofdrol in zijn leven. Nicole en Hugo zijn een begrip. En het getuigt van veel moed dat Hugo - ondanks de ziekte en later het overlijden van zijn Colleke - toch nog aan een solocarrière is begonnen. Leuk voor deze podcast: het koppel is ook altijd een Disneykoppel geweest. Minstens twee keer per jaar gingen ze samen naar Disneyland Paris. Niet dat ze er veel deden: Nicole durfde niets en had altijd schrik dat Hugo iets zou overkomen als hij alleen in een veel te snelle attractie stapte. Hand-in-hand en met Mickey Mouse-oren op het hoofd liepen ze als twee volwassen kinderen door alle themalanden. Hun huis toont ook het resultaat van vele bezoekjes aan de souvenirshops. Hugo gaf Nicole zelfs een souvenir mee in de kist, voor haar allerlaatste reis. We hebben het niet zo uitgebreid over de film van vandaag, ‘Alice in Wonderland’. Dat hoeft ook niet. Het was sowieso een film die ze samen hebben gezien. En in de gelijknamige Studio 100-musical speelde het koppel ook de prachtige dubbelrol: de tweeling Hier en Nu, en Hartenkoning en Hartenkoningin. Het is een warme aflevering over (niet kunnen) loslaten. Wie meer wil weten: in mei verschijnt Hugo’s boek over het verloop van Nicole haar Alzheimer en hoe hij uit de put is geraakt met hulp van een rouwpsycholoog.

Linde Merckpoel is momenteel te zien in de VRT MAX-reeks ‘Los het op’ waarvoor ze grote en kleine problemen aanpakt. Maar ze is ook een Disneyfan. Als kind zag ze ‘De kleine zeemeermin’ het vaakst, maar niet omdat die toevallig over een rosse prinses gaat. Samen met haar broer zag ze veel films op videocassette. En wanneer het te droevig of spannend werd, liepen ze hand-in-hand, huilend de winkel van hun ouders binnen om morele steun te vragen. Vandaag hebben we het over de live-action remake van ‘Aladdin’ door Guy Ritchie. Het begint met een veel te brave Will Smith, wat meteen duidelijk maakt dat deze film geen één-op-één remake is. Gelukkig is er deze keer wél een feisty Jasmine, is de Sultan geen ‘wandelend vijgske’ meer en zijn er heerlijke knipogen naar ‘The Fresh Prince of Bel-Air’. Maar waarom loopt Aladdin niet meer rond in zijn ontblote navel? En hoe cool ziet Radja er tegenwoordig uit? Maar we hebben het ook over Lindes oudste dochter die geen zetelzitter is, over onze nostalgie naar ‘De draaimolen’ op tv en prachtig stemmenwerk. Zelf mocht ze al regelmatig stemmetjes inspreken voor tekenfilms. Voor het dubben van Joy uit ‘Inside Out’ kreeg ze zelfs een proficiat-sms’je van Sven De Ridder. Om te koesteren. ‘k Zag je kijken!

Christina De Witte aka Chrostin is illustrator en cartoonist. Ze heeft niets met zwart-witfilms, zag er voor deze nog maar twee en toch stoorde het hier niet. Haar keuze: ‘Frankenweenie’ van Tim Burton, over de jonge Victor die zijn overleden hondje Sparky als een soort Frankenstein terug tot leven wekt. We hebben het over de fascinerende stop-motion, iets wat ze zelf als kind ook probeerde. Maar ook, was het een besparing om zo weinig emotie in de gezichtsuitdrukkingen te stoppen? Verder praten we over haar persoonlijke zoektocht tijdens het maken van de graphic novel ‘Araya’, over tekenfilms op Cartoon Netwerk en over series vol easter eggs die haar hart doen zingen. Maar ook over de clichés die ze als kind ervaarde wanneer kindjes haar als enige Aziatische meisje in de klas wel eens vergeleken met Mulan. Ook ik heb me schuldig gemaakt aan zo’n stereotype, want eigenlijk vroeg ik Chrostin voor een aflevering over… ‘Mulan’. Hoe we op de valreep bij ‘Frankenweenie’ zijn gekomen? Dat hoor je in Disney Klassiekers.

‘De leeuwenkoning’ is de tekenfilm die Radio 1-presentatrice Annelies Moons met stip het vaakst heeft gezien. Zelfs als student was er een periode dat ze die elke week bekeek, als een soort compagnon de route. In die mate zelf, dat ze haar zoontje Hugo bijna als tweede naam Mufasa had gegeven. Dat het niet is gebeurd, daar heeft ze nu een beetje spijt van. Over de remake dan: die is erg trouw gebleven aan het origineel, al hebben de vrouwelijke rollen wel meer diepgang gekregen. Allicht ook omdat een zekere Beyoncé Knowles-Carter de stem van Nala heeft ingesproken. Het extra nummer dat zij aan de film heeft toegevoegd, is dan weer weinig memorabel. En de tierlantijntjes die ze toevoegt aan ‘Can you feel the love tonight’ waren niet nodig. Bovendien is deze versie logischerwijs minder cartoonesk, wat afbreuk doet aan de grappen. Ook de hyena’s verliezen alle humor op het rare, weerkerende aanschurken na. En Scar is een sof geworden. Kortom: voor haar is het “een dramatische leeuwenfilm” geworden, voor zover dat een ding is. Of “half z’n gat”, zoals we in Leuven zeggen. Wel een pluspunt: Annelies is meter van Steven het steppeslurfhondje, en dat dier zit nu ook in ‘The Lion King’. Had ze zelf een stemmetje mogen inspreken, kiest ze voor Zazu. Omdat ze zelf ook wel eens te veel babbelt. Oordeel vooral zelf.