Gezonde Woorden Gezonde Woorden

Als Paulus in zijn brieven het evangelie uiteenzet, gebruikt hij daarvoor meerdere keren Adam als type van Christus. Door Adam kwamen zonde en dood de mensenwereld binnen. Christus is de laatste Adam en door Hem zullen degenen die in Adam zondaren en stervelingen zijn geworden, onvergankelijk leven ontvangen.
Ook in wat wij kennen als “de zondeval” is Adam een voorbeeld van Christus. En daarover zegt Paulus: “Adam werd niet verleid, maar de vrouw is door misleiding in overtreding gekomen”. Adam is blijkbaar niet verleid: niet door de slang, maar ook niet door Eva. Waarom at hij dan en hoe is hij daarin een type van de laatste Adam?

Twee keer spreekt Paulus in zijn brieven over gezonde woorden, maar ook verschillende malen over verwante begrippen als gezonde leer en gezond in het geloof. Waar herkennen wij gezonde woorden aan en welke woorden zijn dan ongezond?
Net als bij ons lichaam een gezonde levensstijl en gezonde voeding van levensbelang is, zo is het in ons leven als gelovige van vitaal (!) belang om een patroon van gezonde woorden te hebben (2 Tim.1:13).

In het eerste hoofdstuk van de Filippenzen brief schrijft Paulus in zijn gevangenschap dat zijn gevangenschap allerminst een beperking is, maar dat zijn omstandigheden tot vooruitgang van het evangelie hebben geleid.
Ook spreekt hij over de onzekerheid van sterven of blijven leven, maar dat dit beide winst zou zijn. Paulus zegt echter in dit verband ook dat het zijn voorkeur heeft om op te breken en samen met Christus te zijn. Heeft hij het dan over zijn sterven, of over iets anders?
Uit heel de brief blijkt hoe Paulus zich schikte in alle omstandigheden, omdat hij wist dat in wat voor situatie hij ook zat, het zo door God beschikt was. En dus klinkt bij herhaling in deze brief de oproep: verheug je in de Heer!

Het boek Jozua beschrijft hoe het volk Israël onder leiding van Jozua het beloofde land inneemt. In Jozua 3 vinden we hoe het volk de Jordaan moet oversteken en dat God de wateren doet splijten en het volk een doortocht geeft over het droge, zoals hij dat eerder deed bij de Rode Zee.
Deze geschiedenis zit vol met details die een diepere betekenis hebben. De ark van het verbond gaat voorop, gedragen door de Levitische priesters en het volk Israël volgt op een afstand van 2000 ellen. Maar er wordt ook over gesproken dat de wateren stil bleven staan bij een stad, genaamd Adam. We vinden hier illustraties over Gods handelen met Christus, de ecclesia en Israël!

In Efeze 4 beschrijft Paulus dat God in de beginfase van de ecclesia, tot opbouw van het lichaam van Christus, een vijftal functies gaf, zoals apostelen en evangelisten. Het betrof de kinderlijke fase van de ecclesia, waarin de waarheden met betrekking tot Gods plan in deze tijd nog niet op Schrift waren gesteld.
Met gezag gaven de apostelen het woord door, totdat het woord van God voltooid zou zijn en de gelovigen door het woord volkomen toegerust zouden zijn (2 Tim.3:16-17). Iets soortgelijks verklaart Paulus in 1 Korinthe 13 met betrekking tot de geestelijke gaven. Zowel de functies als gaven zouden ophouden als ze hun functie vervuld hadden.
Deze functies en gaven zouden overbodig worden wanneer de fase van volwassenheid was bereikt. Dan zouden de gelovigen niet meer op en neer golven en heen en weer geslingerd worden door wind van leer, maar rotsvast kunnen staan op het complete woord van God. Dat is niet wanneer we bij de Heer zijn, maar hier op aarde, temidden van sluwheid en dwaling van mensen.

In 2 Korinthe 6 beschrijft Paulus een aantal zaken, die hem zijn overkomen in zijn bediening. Eerst noemt hij een aantal dingen die wij als negatief zouden duiden, vervolgens een aantal positieve zaken en tenslotte enkele tegenstellingen.
Allemaal dingen die hij had meegemaakt en omstandigheden waarin hij had verkeerd. Een opsomming die niet eens compleet is, zoals we zien als we daar nog andere Schriftgedeelten naast leggen, zoals 2 Kor.11:23-28.
In deze beschrijving zegt Paulus ook: “als bedroefd, maar altijd verheugd”. Blijkbaar kende Paulus toch blijdschap, ook al waren de omstandigheden daar geen aanleiding toe. Ware blijdschap is dan ook niet gebaseerd op omstandigheden, maar op dat wat werkelijk reden tot blijdschap geeft!