Pakhuis de Zwijger Pakhuis de Zwijger

Rikkert houdt van improviseren. Bij improvisatie zijn dingen niet goed of fout in een voorbedacht kader. Het gaat er juist veel meer om wat er in het moment ontstaat, daar lol mee te kunnen hebben, of daar juist mensen mee te kunnen raken. Op het podium kan er een wereld worden geschapen – en in de wereld die Rikkert schept voelt hij, en vele anderen met hem – zich thuis. Boys won’t be boys in deze wereld – kwetsbaarheid mag er zijn, en binnenwerelden mogen aan de buitenkant worden getoond.

Als klein kind maakte Kiki ooit het liedje 'De aarde gaat kapot en iedereen weet het', maar verder verliep haar jeugd relatief activismevrij. Op haar 16e werd ze gescout als model en volgde een leven als internationaal model. Ook ging ze milieuwetenschappen studeren omdat de combinatie van verschillende exacte vakken die daarin samenkwamen haar aansprak. De gekte van fast fashion was haar inmiddels allang opgevallen, maar het was het boek 'Hoe gaan we dit uitleggen' van Jelmer Mommers wat haar activisme weer wakker schudde. In plaats van stilletjes te vertrekken uit de mode-industrie besloot ze dat het meer zoden aan de dijk zou zetten om haar platform in te zetten om verandering teweeg te brengen. En dat doet ze nu vanuit de wetenschap, als model, en als klimaatambassadeur van de toekomst.

Op haar 17e zag Jonneke een maancake liggen in een vitrine op de Zeedijk in Amsterdam. Ze was heel nieuwsgierig naar wat het was, maar te verlegen om naar binnen te gaan en het te kopen. Inmiddels is dat allang verleden tijd. Onder de naam Mooncake is ze een heuse serial eater en foodpimp geworden. Ze loopt overal naar binnen en eet alles op. Als geen ander laat ze daarmee zien hoe het culinaire landschap in Nederland er daadwerkelijk uitziet. En dat landschap ziet er erg goed uit. Sterker nog, we zijn nog nooit op een punt geweest dat we hier zoveel lekkere dingen tegelijk konden proeven. Met Mooncake heeft ze bordenvol goede tips, maar in ieder geval dit: maak van dat gegeven maar eens goed gebruik.

Redactie: Luna de Kruijff & Danique van den Breemen

Door de lessen van Mathieu Segers raakte Reinier geïnteresseerd in de geschiedenis van Europese integratie en ging hij begrijpen waarom de wereld nu is zoals die is. Hij frustreerde zich over de dingen in de wereld die onrechtvaardig zijn, onzinnig gaan en problemen die we niet lijken te kunnen oplossen. Het werd voor hem duidelijk dat voor de antwoorden op deze problemen voor een deel het antwoord ligt bij Europese samenwerking. In 2017 ging hij naar een bijeenkomst van de oprichters van Volt Europa. Hoewel hij eerst sceptisch was raakte hij overtuigd door hun idealen. Nu ruim zes jaar later heeft hij zijn ervaringen met betrekking tot Europese politiek gebundeld in zijn boek: Wij zijn Europa. Met dit boek vertelt hij een nieuw verhaal over Europese samenwerking.

Toen Nilab opgroeide, zag ze hoe haar ouders hun ziel hadden moeten achterlaten in hun thuisland Afghanistan. Om te voorkomen dat ooit nog iemand in zo’n verschrikkelijke situatie zou belanden, begon bij haar het nadenken. Dit probleem wilde ze bij de kern aanpakken. Het probleem was niet opgelost als ze alleen keek naar Afghanistan, naar vluchten of naar hoe vluchtelingen behandeld worden. Ze stelde zichzelf de vraag hoe je kan voorkomen dat landen verwoest worden door oorlog. En waarom worden ze eigenlijk verwoest? Het maakt haar tot een systemisch denker die de oorzaken van onrecht wil aanpakken en veranderen. Als geen ander kan ze scheve machtsverhoudingen en onrechtvaardige systemen duiden en aankaarten.

Omdat er duidelijkheid moest komen over de toekomst van de gesloten jeugdzorg in Nederland, plaatste Jason een oproep aan kinderen met de vraag of zij over hun ervaringen in de ZIKOS-afdelingen wilden vertellen voor zijn onderzoeksrapport. Dat rapport, genaamd "Eenzaam Gesloten", schept een consistent beeld van een verrot zorgsysteem dat de jongeren niet vooruit helpt, maar hen opzadelt met verdere trauma’s. Niemand die zelf geen plaatsing in de gesloten jeugdzorg heeft meegemaakt, is er blijkbaar toe in staat geweest om adequaat over de misstanden te kunnen rapporteren. Vandaar dat deze taak voor Jason is overgebleven. Dit pakte hij op door de ervaringen van de jongeren centraal te stellen – iets wat veel te weinig gebeurt – en wat een zeer belangrijke sleutel naar verbetering zou kunnen zijn.