De Döschkassen Heiko Kroll

Wenn dat üm’t Fernsehn geiht, gifft veele Sennung‘, de ick noch nie sehn heff. Dat güllt ganz besünners för Seepen-Opern, de nu je „Daily Soaps“ heet‘. Ick segg dor liekers Seepen-Opern to, ook wenn ick mi dor ni sünnerli för interesseer.
Wenn mi to’n Bispeel een‘ froogt, wo de Wichtigsten Lüüd bi „Sturm der Liebe“ heeten doht, denn mutt ick passen. Vun de Serie heff ick bet hüüt ganz genau null Sekunnen sehn.
Jüst so verhölt sick dat mit „Rote Rosen“. De kinn ick blots ut‘ Bloom-Geschäft. Overs dat is noch lang ni allns. Man mutt sick wunnern, wo veele vun düsse Serien dat intwüschen gifft. „Alles was zählt“ heet ’n wiedere dorvun. Dat heff ick jüst lehrt. Hüüt kümmt dor de Folge „Hält Charlie dicht?“ Hmm… Is Charlie ’n Hund? Man weet dat ni.
Bi „Unter uns“ heet de Folge de morns halvi teihn kümmt, „Benedikt tappt in Patrizias Falle“. Oha. Dor geiht dat hoch her. Ünner uns kümmt hüüt Obend overs nochmol, un twor mit dat Kapitel „Stella verrät ihre Prinzipien“. Ick weet ni, wat man dorvun holn mutt. Ick kinn Stella ni.
Vun de Serie „Gute Zeiten, schlechte Zeiten“ gifft dat intwüschen al över 8000 Folgen. Ick heff overs keen eenzige dorvun sehn. Hüüt geiht dat dor jedenfalls üm „blinden Hass“. Dat’s je fürchterli.
Bi Sturm der Liebe froogt sick Ana hüüt, wat se sick dormit övernohm‘ hett, as se dat Gestüt op Gut Thalbach övernohm‘ hett. Ick weet dat ook ni. Veellicht weet Charlie dat.
Dat is meist gor ni to glööven, wo veele vun de Serien jeden Dag över de Mattschiev‘ flimmert. Un ick heff noch gor ni all optellt. Dor kümmt je ook noch all de Gerichts-Serien to. De Richters Barbara Salesch un Ulrich Wetzel sünd beide sogor tweemol an Dag in TV-Gerichtssool. Dorvun, sick all den Krom antokieken, kunn man ’n Vulltied-Job moken.
De Serie Charité is je so’n Mischung ut Seepen-Oper un Speelfilm-Reeg – opwänniger produzeert. Dor gifft dat nu ook ’n niede Staffel vun.
De speelt 25 Johr in de Tokunft. De annern Staffeln hebbt in de Vergangenheit speelt. Tscha, veellicht kümmt ni mol mehr de TV-Dokters mit de Gegenwoart trech…

In düssen Sinn

In Köller brennt noch Licht

Mien Levdag weer ick noch ni in de Schweiz. So richti veel weet ick ook gor över den Alpenstoot.
Ut mien Kinnertied weet ick, dat Heidi, de Alm-Öhi un Ziegenpeter in de Schweizer Bargen levt, dormols hebbt se dor tominst levt. Ick weet, dat man in de Schweiz över veel mehr afstimmen kann, as bi uns. Dat heet, de Börgers hebbt mehr influss op de Politik. Ick weet, dat Fohrrad dor Velo heet un Melkkanne heet Milchmaschterli. Denn gifft dat dor ook noch Klocken un Schokolod.
Dat weer’t denn overs ook so tehmli. Dat eenzige, wat ick sünst noch weet, is, dat de Schweiz „neutral“ is. Wenn twee Stooten sick strieden doht, hölt de Schweiz sick dor rut. Sogor de Banken in de Schweiz sünd neutral. De is dat annerlei, wonehm dat Geld, wat dor liggt, herkümmt.
Wat in anner Länners Stüüern op de dorste Moneten fälli sünd oder wat dat Geld ut düstere Geschäfte kümmt, dat is de Banklüüd dor egol.
Se sünd neutral. Un so harr ick mi gor ni dinken kunnt, dat de Schweiz Kummer mit dat Klima harr. Ick heff dacht, de sünd sogor CO2-neutral. Harr mi een seggt, dat blots frische Luft entsteiht, wenn man in de Schweiz Briketts opbrennt – ick glööv, ick harr dat glöövt.
Dat stimmt overs gor ni. Dorüm hebbt nu ’n Schwung öllere Fruunslüüd ut de Schweiz ehr Land verklogt, weil dat to weni gegen den Klimawannel deiht. Un dat Europäische Gericht för Minschnrechte in Straßburg hett de Seniorinnen Recht geeven. Dat Gericht hett seggt: „Leeve Lüüd, de Schweiz deiht to weni gegen den Klimawannel.“ Jo, un wat passeert nu? Wat för Folgen hett dat Urdeel? Ni würkli veel. Dat „kunn“ angohn, seggt Experten, dat de Schweiz nu mehr gegen den Klimawannel dohn mutt. Wo genau dat uttosehn hett un wo dat nowiest warrn schall, dat weet in Oogenblick ni mol de Alm-Öhi.
Annere Klogen in düsse Richtung sünd denn ook afwiest worrn. To „abstrakt“ hett dat Gericht seggt.
Wenn man dat also mol allns tosomfoten deiht, denn ist dat ünnern Streek datsülbige, as wenn een seggt: In Köller brennt noch Licht. Ick heff dat overs al utmokt…

In düssen Sinn

An un för sick harr de Gretchenfroog – „wo hölst du dat mit de Regioon“ – je beter in de vörige Week, in de Osterweek passt. Denn ook all de Lüüd, de mit den Glooven nix an de Frisuur hebbt, nehmt de frie’n Fierdoog doch gern mit.
Liekers will ick mi düsse Week mol mit Goethe sien Faust befoten, in den je de Greetenfroog un veele annere Snacks vörkümmt, de Intog in unsen Sprookgebruuk holn hebbt. Un ick befot mi dormit so’n beten in eegene Sook, as man seggen kann.
Jens Rusch ut Brunsbüttel hett mi nömli froogt, wat ick Lust harr mit em den Faust op Platt to leesen. Den Hulsteenschen Faust ut de Feller vun Frie’ch Hans Schaefer. Vör Publikum. In’t Marner Stotklubmuseum, wo jüst Jens sien Faust-Radeerungen un Gemälde to sehn sünd.
Na jo, ick harr ni blots Lust, ick heff mi düchti ehrt föhlt, dat so’n grooten Moler und Bildhauer an mi dacht hett.
Nu weet ick je, wo dull Jens üm de Eck dinken kann. Dat doh ick sülms je ook gern. Dor weer mi klor: Dat ward ’n Spoß.
Besünners, weil Goethe een vun de allergröttsten Üm-de-Eck-Dinkers weer. He kunn uns Minschen düchti op de Fingers un noch mehr achter de Oogen kieken: Sogor denn, wenn wi meist allns hebben künnt, interesseert uns bilütten jüst dat, wat even ni op de Spieskoart steiht.
Un allto oft dinkt wi in‘ entscheedenden Oogenblick ni mit’n Kopp sünnern mit dat, wat wi mang de Been hebbt.
Dat weer to Goethe sien Tied al so un dat is jümmers noch ni anners. Dösig ne? Overs so is dat nu mol.
Geiht dat op’t Letzt‘ mit’n Düüvel to? Ook denn, wenn een gor ni an em glöövt? Wokeen den Faust mol leest hett – annerlei, wat dat ’n Plichtlektüre in de School weer oder wat man dat lütte Book ut echted Interesse leest hett – de weet tominst, wo Goethe dat sehn hett.
Wat Jens un ick dorvun mit veel Humor un üm de Eck dinken mokt hebbt, dat kann man sick morn Nomeddag klock dree in’t Marner Skotklubmuseum bekieken. Mit Peter Neuber snackt uns sogor ’n echten Lehrer un Plattkinner dat Vörwoord. Wi freut uns al as lütte Düüvels…

In düssen Sinn

Jedet Kind weet je, dat de Eier to Ostern vun‘ Osterhoos‘ bröcht ward. Overs wo is dat op de Inseln? Op Amrum, op Föhr, Noordstrand, Helgoland un so wieder?
Hoosen künnt doch ni schwümmen. Oder? Künnt se doch! Oder hebbt Ju noch ni wat vun Seehoosen heuert?
Nu gifft dat je ’n ganzen Barg Inseln op de Welt, un dorüm mutt ook de böberste Osterseehoos in sien Hauptquarteer nohalti dinken un hanneln. He kann je ni för jedet Ei een vun sien Seehosen hen un trüch schwümmen loten. Dorüm hett he sick ’n Trick uttacht. Eher de Osterseehosen de Ostereier vun de Land-Osterhoosen överenehmt, ward de Eier ganz lütt mokt. Wo genau dat vör sick geiht, dat weet ick ni.
Jedenfalls nöömt de Eier sick achteran „Seehoosen-Rogen“.
Un Rogen is nix anners, as ’n annered Woord för ganz veele, ganz lütte Eier. De dorsten Eier sünd ni veel grötter as de Kopp vun’n Steeknodel. Un so’n Steeknodel-Kopp hebbt Ju veellicht al mol sehn.
Nu froogt sick de een‘ oder anner veellicht, wo man so’n meist mikroskopisch lütted Ei schmuck anmoln oder sogor utpuusten kann.
Mien Theorie is je, dat de Eier gor ni utpuust‘ ward, wenn se op de Inseln ankümmt. De ward „oppuust“!
Achteran sünd se denn weller genau so groot as de Ostereier, de man an Land normolerwies kinnt.
Un denn kann man ehr ook so anmoln, as ’n anstänniged Osterei nu mol utsehn schall.
Overs tööv mol: Mang de Eider, den Noord-Ostsee-Kanol un de Noordsee is Dithmarschen je ook ’n Insel.
Aha! Ick glööv dat is de Grund, worüm ick mien Leevdag noch keen echten Osterhoos in Dithmarschen sehn heff. No uns ward de Eiers wohrschienli ook vun de Seehoosen bröcht. Vun de Osterseehosen. Anners kann dat je gor ni ween.
Denn dat de bunten Eiers bi uns ankümmt, dat steiht je nu mol fast.
Hmm. Wenn dat so is, denn much ick all de Anglers üm de Ostertied beeden, keen‘ Seehoosen to fangen. Un wenn doch, denn sett‘ ehr leever ganz vörsichti weller in’t Woter. Anners ward Ostern düt Johr ni half so bunt, as dat ween kunn…

In düssen Sinn

„Geiht. Geiht ni. Geiht...“ Dat seggt Spoßvogels, wenn man ehr beed‘, mol to kieken, wat de Blinkers an’t Auto funktschoneert.
Bi mennige annere Spoßvogels schient de Blinkers anschiend gor ni to gohn. „Geiht ni. Jümmers noch ni.“
Dorbi lehrt man doch in de Fohrschool, dat man blinken schall, wenn man losfohrn, afbeugen oder de Spoor wesseln will. Dat is anschiend overs ni bi jedeneen hangen bleeven, de mol ’n Föhrerschien mokt hett.
Na jo, bi mi is dat ook al so’n poor teihn Johr her, dat ick mien Auto- un mien Motorrad-Patent mokt heff.
Overs nu, mit bummeli 50 Johr, also no’t erste Drüttel vun mien Leeven, bün ick nochmol extra in de Fohrschool ween. Dor heff ick mien Busföhrerschien mokt, weil ick noch mol ganz wat Niedet moken will.
Un jo, ook ick bün blinkfuul worrn, as ick faststellt heff. Overs ick heff gau lehrt, dat man mit so’n Bus, de je ’n recht langed Auto is, ganz anners hanneln mutt. Bi so’n langed Enn hett man nömli ’n Barg doote Winkels. Dat heet, man mutt tweemol mehr för sick sülms un dreemol mehr för de annern mitdinken.
Dor kriegt de Blinkers mit mol ’n ganz annere Bedüüdung. Ick glööv, ick warr de Wöörd vun mien Fohrlehrer Dirk ni weller vergeeten: „Blinken is Kommunikatschoon. Un du wullt doch mit de annern kommunizeern. Oder leever ni?“
Wenn man mit so’n Bus nömli vull in de Iesen gohn mutt, weil de Lüüd vör een ni blinken wüllt, denn fallt de Fohrgäste besterdings de Kaffe ut de Hand. Wenn dat ni so good löppt, hett man no‘ Vullbremsung 50 Lüüd op’n Schoot. Und de freut sick wiss ni över so’n överraschenden Ruck, ook wenn man sick sümpatisch is.
Dorüm Lüüd: Truut sick. Blinkt. Leever dreemol mehr as eenmol to wenig. Dat kost nix extra, meent mien Fohrlehrer. Ick heff koogschieri dorgegen seggt: „De Lichtmoschien löppt bi’t Blinken overs ’n beten swörer. So’n poor Milliliters Diesel kost‘ dat doch ünnern Streek.“
Overs he hett Recht. Dat is allemol günstiger as ’n Minschenleven.
Also blinkt, wat de Blinkers hergifft. Denn Kommuikatschoon is allns...

In düssen Sinn

„Jungedi, wat hest du ’n denn dor för ’n oln Röchel“, hett annerletzt mol ’n Kumpel to mi seggt un dorbi op mien Klappkompiuter wiest. „Wat meenst du mit old“, heff em froogt, „de is doch erst,... de is...“, nu fung ick dat Överleggen an. Wann harr ick dat Dings noch köfft?
Hmm. Dat mutt bilütten 2009 ween hebben. Dat sünd, wenn ick richt tellt heff, bet hüüt bummeli 15 Johr.
Na jo, so dree-, veermol heff ick den Kassen al ut’neen hatt. Mol harr de Stromansluss ’n Wackelkontakt, mol hett de Köhlpropeller huult un ’n beten Towennung bruukt, mol weer de Akku in Dutt.
Overs ünnern Streek löppt de Apparot jümmers noch ganz wunnerbor. Man kann dormit schrieven, man kann dormit in’t Internet gohn, E-Mails verschicken un sogor empfang‘, wenn man dat will.
Fotos un Filme kann man dormit bekieken un verännern, Musik heuern un Tonopnohm‘ bearbeiden. All dat un wiss noch mehr geiht mit dat Dings. Dat heff ick natüüri ook mien Kolleg‘ vertellt. De keek mi nu ganz skeptisch an.
„Aha. Un wat hest du för dat Genöög dormols denn betohlt“, hett he denn froogt. Tscha, dat weern 350 Euro. Gebruukt. Veellicht hett mien treu’n Kammerod also sogor al 16 Johr op’n Puckel. Man weet dat ni.
Mien Kumpel weer dat jedenfalls veels to old. Besünners hüütigendogs, wo man je so veel mit künstliche Intelligenz moken kunn.
Na jo, heff ick meent, wi schüllt doch nohalti wirtschopen. Un wenn man in desülbige Tied, in de anner Lüüd sick fief frische Reekners köfft, mit een utkümmt, denn hett dat no mien Ansehn nix mit künstliche sünnern veel eher mit richtige Intelligenz to dohn. De Reekner löppt je ook ni mit Benzin oder Diesel. Wat will man mehr. Mien Kolleg‘ säh overs, dat he op so’n oln Krom ni rümmaneuvern much, weil man doch mit de Technik schreedholn mutt.
Na jo. Wat schall ick seggen?
Dat mach je ween, dat ick op mien Oart mennige Lüüd jüst so oldmodsch vörmkom as mien Klappreekner.
Overs dat is mi annerlei. Denn: Doh, wat du wullt, de Lüüd snackt doch...

In düssen Sinn