Dialektik in’t Fernsehn De Döschkassen

„Nu sett di dohl, de Film fangt glieks an!“ Jo, ick sett mi gern mol obends mit mien Lüüd tosom, üm mi wat in Fernsehn antokieken. Mol ’n Film ut Amerika, overs an leevsten doch wat vun uns ut de Gegend, ut’n Noorn.
Wenn ick mi overs wat ankiek, dat in Sleswig-Hulsteen, Neddersachsen, Meck-Pomm oder Hamborg speelt, denn geiht mi regelmäßi de Hoot hoch. Annerletzt weer dor erst ’n Film, de op Norderney speelt hett, ’n Tatort weer dat. Un weller weer dat so: Keeneen vun de Schauspeelers, ni mol wenn se Lüüd dorstellt hebbt, de angevli op Norderney opwussen sünd, hett Platt snackt.
Se harrn ook keen „Norddeutschen Akzent. Gar nicht.
Sie hören sich mit ihrer Ausdrucksweise aus dem Deutsch-Leistungskurs einfach nicht nach nativen Mitbürgern aus dem Norden an. Und Plattdeutsch können sie überhaupt nicht“.
In Bayern snackt se Bayerisch in Schwaben Schwäbisch in Sachsen Sächsisch, blots bi uns geiht dat anschiend ni, dat de Lüüd in de Filme so snackt, as man dat hier so deiht. Dat muut je ni unbedigt Platt ween, over tominst kunnen se doch so’n beten Missingsch snacken, dat man annerwegens ook mol heuert, wo de Lüüd sick hier ünnerhölt. De Schauspeelers bruukt doch blots mol inkööpen gohn, üm sick antoheuern wo man sick hier utdrückt.
Bi Büttenwarder geiht dat je noch so eenigermoten. Un een vun de wenigen Hambörger, den man afnehmt, dat he würkli ut Hamborg kümmt, is Fahri Yardim, den sien Öllern ut de Türkei kümmt – den ut’n Til-Schweiger-Tatort meen ick.
Dösig, ne. Veellicht schulln uns‘ Schauspeelers mol no Bayern gohn, dormit se lehrt, wat Mundoart heet. Overs Büttenwarder op Bayerisch, dat weer ook nix.
Tscha, wohrschienli snackt bald so un so all blots noch Ingelsch. Frogt sick blots, wat för’n Ingelsch. Ingelsched Ingelsch mit’n Dialekt ut Oxford oder Liverpool oder veellicht amerikanisched Ingelsch mit’n Dialekt ut Texas oder Ohio.
Overs bet dat sowiet is, snack ick wiederhen so, as man hier even snacken deiht...
 
In düssen sinn