رواق / Ravaq Farzin Ranjbar

غزل نمره ۰۴۱
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

اگر چه باده فرح‌بخش و باد گل‌بيز است
به بانگ چنگ مخور می که محتسب تيز است

صراحی‌یی و حريفی گرت به چنگ افتد
به عقل نوش که ايام فتنه‌انگيز است

در آستين مرقع پياله پنهان کن
که همچو چشم صراحی زمانه خون‌ريز است

به آب ديده بشوييم خرقه‌ها از می
(ز رنگ باده بشوییم خرقه‌ها در اشک)
که موسم ورع و روزگار پرهيز است

مجوی عيش خوش از دور باژگون سپهر
که صاف اين سر خم جمله دردآميز است

سپهر برشده پرويزنی‌ست خون‌افشان
که ريزه‌اش سر کسری و تاج پرويز است

عراق و فارس گرفتی به شعر خوش حافظ
بيا که نوبت بغداد و وقت تبريز است


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۴۰
مفعول و مفاعیل و مفاعیل و فعولن

المنه لله که در ميکده باز است
زان رو که مرا بر در او روی نياز است

خم‌ها همه در جوش و خروشند ز مستی
وان می که در آن جاست حقيقت نه مجاز است

از وی همه مستی و غرور است و تکبر
وز ما همه بيچارگی و عجز و نياز است

رازی که بر غير نگفتيم و نگوييم
با دوست بگوييم که او محرم راز است

شرح شکن زلف خم‌اندرخم جانان
کوته نتوان کرد که اين قصه دراز است

بار دل مجنون و خم طره‌ی ليلی
رخساره محمود و کف پای اياز است

بردوخته‌ام ديده چو باز از همه عالم
تا ديده من بر رخ زيبای تو باز است

در کعبه‌ی کوی تو هر آن کس که بيايد (درآید)
از قبله‌ی ابروی تو در عين نماز است

ای مجلسيان سوز دل حافظ مسکين
از شمع بپرسيد که در سوز و گداز است


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه
غزل نمره ۰۳۹
مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
شمشاد خانه‌(سایه)پرور ما از که کمتر است

ای نازنين‌پسر(صنم) تو چه مذهب گرفته‌ای
کت خون ما حلال‌تر از شير مادر است

چون نقش غم ز دور ببينی شراب خواه
تشخيص کرده‌ايم و مداوا مقرر است

از آستان پير مغان سر چرا کشيم
دولت در آن سرا و گشايش در آن در است

يک قصه بيش نيست غم عشق و اين عجب
کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت
امروز تا چه گويد و بازش چه در سر است

شيراز و آب رکنی و اين باد خوش نسيم
عيبش مکن که خال رخ هفت کشور است

فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است
تا آب ما که منبعش الله اکبر است

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بريم
با پادشه بگوی که روزی مقدر است

در کوی (راه) ما شکسته‌دلی می‌خرند و بس
بازار خودفروشی از آن سوی (راه) دیگر است

ما باده می‌خوریم و حریفان غم جهان
روزی به قدر همت هرکس مقدر است

حافظ چه طرفه شاخ نباتيست کلک تو
کش ميوه دلپذيرتر از شهد و شکر است


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه
غزل نمره ۰۳۸
مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر مرا جز شب ديجور نماندست

هنگام وداع تو ز بس گريه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست

می‌رفت خيال تو ز چشم من و می‌گفت
هيهات از اين گوشه که معمور نماندست

وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت
از دولت هجر تو کنون دور نماندست

نزديک شد آن دم که رقيب تو بگويد
دور از رخت (درت) اين خسته رنجور (مهجور) نماندست

صبر است مرا چاره هجران تو ليکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست

در هجر تو گر چشم مرا آب روان است (نمانَد)
گو خون جگر ريز که معذور نماندست

من بعد چه سود ار قدمی رنجه کند دوست
کز جان رمقی در تن رنجور نماندست

حافظ ز غم از گريه نپرداخت به خنده
ماتم‌زده را داعيه سور نماندست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۷
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

حسن مطلع
بيا که قصر امل سخت سست بنيادست (واج‌آرایی س)
بيار باده که بنياد عمر بر بادست (واج‌آرایی ب)

غلام همت آنم که زير چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست (امثال سائره)
داشتن بدون احساس مالکیت

چه گويمت که به ميخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غيبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره‌نشين
نشيمن تو نه اين کنج محنت‌آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفير
ندانمت که در اين دامگه چه افتادست

نصيحتی کنمت ياد گير و در عمل آر
که اين حديث ز پير طريقتم يادست

رضا به داده بده وز جبين گره بگشای (برو ملامت دردی‌کشان مکن زاهد)
که بر من و تو در اختيار نگشادست

غم جهان مخور و پند من مبر از ياد
که اين لطيفه عشقم (نغزم) ز رهروی يادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
(فریب شیوه‌ی حسن از جهان پیر مخور)
(مرو به کف خزیب فلک ز ره زنهار)
که اين عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل
بنال بلبل بی‌دل که جای فريادست

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ
(مکن معارضه ای سست‌نظم با حافظ)
قبول خاطر (مردم) و لطف سخن خدادادست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۶
فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست
دل سودازده از غصه دو نيم افتادست

چشم جادوی تو خود عين سواد سحر است
ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست

در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست
نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست

زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار
چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست

دل من در هوس بوی تو ای مونس جان
خاک راهيست که در دست نسيم افتادست

همچو گرد اين تن خاکی نتواند برخاست
از سر کوی تو زان رو که عظيم افتادست

سايه قد تو بر قالبم ای عيسی دم
عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت
بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست

حافظ دلشده (گمشده) را با غمت ای يار (جان) عزيز
اتحاديست که در عهد قديم افتادست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations