‘’O günlerde ben ve benim gibi edebiyatla meşgul olan birkaç arkadaş ne zaman Güneş Pastanesi’nde toplanıp hasbihal edecek olsak bazen, öyle birden, keyfiyetine hepimizin aynı anlamlar yüklediğini sonradan anladığımız bir sessizlik olurdu. Bu sessizlikte hepimiz o zamanlar basılmamış bir eserin ana hatları üzerine düşüncelere dalardık. Ama bir türlü bu eser hakkında söyleyecek bir çift lafı yan yana getiremezdik. Hep birlikte bu esere ve onun yokluğa sıkışmış yazarına üzülür dururduk. Hatta bu durum o kadar kuvvetlenmişti ki oturduğumuzda yanımızda boş bir sandalye bulundururduk.’’