Het recht op verdringing Kanker krijg je niet alleen

‘Als ik de slechte prognose niet verdring op veel momenten, dan kan ik niet verder met leven. Dan ben ik eigenlijk al dood’, zegt Margo (50). Samen met haar man vertelt ze hoe ze omgaat met de gestelde diagnose ‘ongeneeslijk’, die ze het liefst zo min mogelijk wil uitspreken. Niet om de kanker te ontkennen, maar om haar ziekte te kunnen dragen. Om het leven met hun kinderen van 7 en 10 jaar licht te houden, laten ze dit deel van het verhaal bewust zoveel mogelijk met rust. Dat hun moeder kanker heeft, daarvoor wordt behandeld en hard knokt tegen de ziekte, weten de kinderen en maken ze ook mee. Ook de omgeving leeft mee. Maar alleen enkele vrienden en naaste familieleden weten wat Margo’s exacte prognose is. Voor haar een bewuste beslissing om zo lang mogelijk te kunnen blijven genieten van het leven, ook al heeft ze een ernstige vorm van kanker. Hoe is deze keuze tot stand gekomen en hoe helpt het Margo en haar man in het dagelijks leven? Behandelend arts Joeri Douma reageert op de situatie van Margo.