Mehmet AYCAN Mehmet AYCAN

Yolun yürünesi olması meselesi de değildir bir bakıma bu, bazen yol sen yürüyorken belirir. Bugün ayakların yere basabilir, yarınsa toprak altından
çekilebilir. Ve o bilir, seni topraktan var eden, bununla üzerini de örtebilir...

Anladım ki bir gülümsemenin ardına sığmıyordu artık hiçbir şey. İçimi söküp bir çırpıda uzaklaşabilsem, bu kaçmak değil de kurtulmak aslında...

Fakat beni bitiren asıl şey; beni bir kurdun elmayı kemirdiği gibi kemiren o asıl şey, vaktine esir olan her şeyin esaretinde özgürlüğün düşünü kuruyor olmam...

Hani, yaşam var olurken sevinenlerin, o yaşam yok olurken şahitlik edememesi, her şeyden habersiz var oluşuna kılıf arayan insanın boğazına, dört kollu bindirmesi nahifliğidir...

Hayatın paletinde hiçbir rengin toz hali yok. En mutlu gerçeklerin ensesinde koyu gölgelerin nefesleri gezer, böyledir.

Birisi hüznü buldu. Ve birisi efkar dedi, bu karanlıkların beraberinde, heybesinde getirdiği. Birisi bir eksiklik hissetti eksik nedir bilmeden. Ağlamak o gün çok garipti. Meğer sadece buluttan değilmiş yağan...