Idealenfabriek Idealenfabriek

Het lijkt alsof werk onlosmakelijk verbonden is met ons leven en in de natuur van de mens ligt. Maar er zijn ook argumenten om die veronderstelling te betwisten. Post-workists zien een toekomst voor zich zonder banen. Het credo: ik werk dus ik ben moet worden herzien.

Informele zorg - de zorg voor kinderen, het huishouden, familieleden en vrienden - is van cruciaal belang voor de samenleving. Zonder zorg werden kinderen niet groot, zieken niet beter, en waren er geen arbeiders om het betaalde deel van de economie draaiende te houden. Als je uitrekent wat de informele zorgarbeid die over de hele wereld wordt uitgevoerd zou kosten als je er het minimumloon voor betaalde, dan kom je uit op zo’n 10,8 biljoen dollar op jaarbasis - meer dan de wereldwijde tech-i...

Onze samenleving is zo doorgeslagen in het idee van je eigen maakbaarheid, dat het individu wordt afgerekend op zijn prestaties en volledig verantwoordelijk wordt gehouden voor zijn eigen succes. Hiermee is ook de rol van onze baan in het vormen van onze identiteit steeds groter geworden. Wie zijn identiteit baseert op het werk dat hij doet, is kwetsbaar: verlies je je baan, dan verlies je een deel van wie je bent. Maken we ons werk soms te belangrijk?

Kunst om de kunst: een leus uit de vroege 19e eeuw die stelt dat kunst geen enkele functie heeft. Het gaat alleen maar om het maken van een kunstwerk, waarbij de nadruk ligt op schoonheid in plaats van inhoud. Het werk heeft geen enkele relatie tot de maatschappij en verdient, of beter gezegd: verplicht, waardering op basis van wat het zelf is. Oscar Wilde's grap "alle kunst is vrij nutteloos" komt hier vandaan. Peter Lamarque onderzoekt dit idee in zijn boek The Uselessness of Art en vr...

Jonas Staal is een visueel kunstenaar wiens werk draait om de relatie tussen kunst, propaganda en democratie. In dit artikel stelt hij de vraag wat er gebeurd is met het idee van de toekomst sinds de verschijning van Utopia van Thomas More, inmiddels vijfhonderdenvier jaar geleden. Conclusie: de utopie moet gerehabiliteerd worden, met name door de dominante verhalen van deze tijd die het wereldbeeld schetsen. Ligt de oplossing besloten in emancipatorische propaganda kunst?

Voorheen deed het er vooral toe of de kunstenaar man, Westers en hetero was. Maar Lara Tanke* stelt dat sinds de komst van het postmodernisme er meer ruimte is voor een diversiteit in etniciteit, geslacht, klasse en ras. De context bij het werk, het wie, wat, waar, waarom, wordt steeds belangrijker. De opkomst van Outsider Art in hedendaagse musea is daar een treffend voorbeeld van. Enerzijds worden de werken die onder dit label vallen gevierd door hun ongebruikelijke karakter, and...