Het taboe doorbreken van miskramen, stilgeboorte en alle verlies rondom zwangerschap Gina Spierenburg

In deze waardevolle aflevering neemt Bette, moeder van Tibbe (5 jaar), Moritz* (met 29 weken stilgeboren) en Marle (7 maanden) ons mee met haar ervaring om weer zwanger te zijn na een stilgeboorte. Ze vertelt wanneer ze klaar was voor een volgende zwangerschap, welke gevoelens ze tijdens haar zwangerschap tegenkwam en hoe ze de bevalling en kraamtijd heeft ervaren. Tijdens het gesprek merkte ik zelf zoveel herkenning dat ons gesprek ook wat langer heeft geduurd. Dank je lieve Bette!

Franka, 35 jaar oud, is moeder van drie kinderen, Sophie, Amy * en Cas. Op 20 april liep Franka nietsvermoedend, toen 37 weken zwanger, de badkamer in en dacht: ‘Hé mijn vliezen breken.’ Wat ze niet wist, is dat het niet haar vliezen waren, maar dat haar placenta helemaal los scheurde. Ze verloor direct twee liter bloed en werd met een ambulance naar het ziekenhuis vervoerd. Daar zagen ze dat hun dochter Amy niet meer leefde.

Amy werd uiteindelijk door een keizersnede gehaald en door het fysieke herstel had Franka in eerste instantie geen tijd voor rouw; ze was immers aan het overleven.  Hierdoor liep het rouwproces van haar man en Franka anders. Het voelde voor haar ‘Alsof ze nog met een trein erachteraan kwam’. Dat ze al een dochter genaamd Sophie had, zorgde ervoor dat Franka wel door moest gaan.

Daarnaast heeft Franka een echte ‘niet lullen, maar poetsen mentaliteit.’ Maar ander halfjaar later en drie miskramen verder, merkte ze, dat ze niet meer blij kon zijn voor andere zwangere vrouwen. Daardoor wist Franka dat het tijd werd om haar aandacht naar binnen te richten en daarmee haar rouwproces aan te gaan. Paardencoaching therapie kwam op haar pad en ze besloot hierin een opleiding te volgen. In deze aflevering vertelt Franka over het verlies van Amy, maar ook wat paardencoaching therapie hierin voor haar betekent heeft, wat het nog steeds betekent (www.paardencoach.me) en hoe het voor haar was om weer in verwachting te zijn, dit keer van zoon Cas.

Jill is 22 jaar oud en woont samen met haar vriend wanneer zij zwanger is van hun eerste kindje en slecht nieuws te horen krijgt bij de 13 weken echo. In eerste instantie lijkt alles goed te zijn totdat op het laatste moment nog een nekplooi meting wordt gehouden. Gewoonlijk is de meting niet dikker dan 3 milimeter, maar bij hun kindje is de verdikking wel 7,8 milimeter. Terwijl ze wachten op een vervolgafspraak in het ziekenhuis, hopen Jill en haar vriend dat de meting niet goed is uitgevoerd. Helaas is dat niet het geval waarop ze besluiten een vruchtwaterpunctie en een spoed NIPT te willen.



Ondertussen groeit Jills buik verder en voelt ze hun dochtertje ook al bewegen. Na drie dagen krijgen ze de uitslag van de NIPT. Hun dochtertje heeft een geslachtschromosoomafwijking genaamd het Syndroom van Turner. De arts deelt hen het verdrietige nieuws mee dat hun dochtertje maar 1% kans heeft om levend geboren te worden. 'Gaan we hopen en wachten op die ene procent?' Vraagt Jill zich af. Dat zien ze niet zitten en ze kiezen voor zwangerschapsafbreking.



Benieuwd geworden naar het proces? Jill vertelt krachtig haar ervaring met het slechte nieuws bij de 13 weken echo, hoe voor haar bevalling was, hoe ze afscheid van hun mooie dochtertje hebben genomen en hoe ze nu twee maanden later in het rouwproces staat. Luister nu deze aflevering. 



PS. Zet deze aflevering wat harder aan, want deze opname is met een nieuwe microfoon gemaakt waardoor ik het bereik ervan nog niet goed inschatte. Je hoort mij op een gegeven moment zachter in de opname. Mijn excuses!

Shiromi, 33 jaar en wensmoeder, maakte het afgelopen jaar heel wat mee. Zo overkwam haar een miskraam, een missed abortion. Op de eerste echo zagen ze geen vruchtje. Verslagen gingen Shiromi en haar vriend naar huis. En wat zag ze er als een berg tegenop om berichtjes 'Hoe is het gegaan?' te beantwoorden. Het liefst wilde Shiromi dan ook zo snel mogelijk lichamelijk en emotioneel door. Maar dat bleek niet te kunnen. Nadat ze pillen had genomen om de missed abortion op te wekken, bleek er bij de nacontrole nog wat restjes te zijn achterbleven. Volgens de gyneacoloog zou dit vanzelf bij een eerste menstruatie weggaan.

Daarom was Shiromi met stomheid geslagen toen dit niet het geval was. De oplossing: een hysteroscopie. Tijdens een hysteroscopie halen ze de laatste restjes weg. Hoe dit bij Shiromi ging, vertelt ze uitgebreid in deze aflevering. Daarnaast vertelt ze over haar tweede miskraam die volgde en de grote impact hiervan. Shiromi vertelt daarbij hoe ze weer in haar kracht kwam te staan en weer vol voor haar droom durft te gaan! Luister nu deze mooie, kwetsbare en informatieve podcast aflevering! 

Het verlies van een kindje tijdens de zwangerschap is van alle tijden, maar hoe gingen ze 25 jaar geleden om met de keuze 'zwangerschapsafbreking?' En hoe kijkt Philip (55) hier nu op terug? Zijn toenmalige vrouw, Hester, voelde tijdens de zwangerschap dat er iets mis was. Hun zoon bleek het syndroom van Down te hebben waardoor ze in een rollercoaster terecht kwamen. Voor Philip was de keuze vrij snel duidelijk, maar hij ervaarde de keuze wel als een eenzaam proces. ‘Met vrienden en familie hadden we het er nauwelijks over. We kregen reacties als: Daar hoef je toch niet over na te denken? En: Blij dat ik niet in jouw schoenen sta.’ Daarentegen ervaarde ze wel steun toen de geboorte van hun zoon achter de rug was.

Het verdriet van Philip was groot en hij stopte het dan ook weg. Daarnaast vertelt hij: ‘Rouwen deden we afzonderlijk van elkaar.’ Hoe kijkt Philip nu 25 jaar later terug op deze periode en wat doet dit nu nog met hem? Luister deze aflevering van de podcast ‘Het taboe doorbreken rondom miskramen, stilgeboorte, zwangerschapsafbreking en het verlies van je kindje’ waarin Philip ons terugbrengt in de tijd en ook een belangrijke levensles meegeeft.

Vandaag is het dan eindelijk de beurt aan Hyun (39 jaar), vader van Noé (4 jaar), om over zijn verlieservaring van de stilgeboorte/vroeggeboorte van zijn dochter Chloé bij 20 weken en de miskraam bij 10 weken te praten. Dit is het tweede deel van 'Kan er uit het verlies van een stilgeboorte, vroeggeboorte, en een miskraam ervaring ook iets moois ontstaan' waarop nu een mannenperspectief wordt verteld. 

De eerste keer dat Hyun zijn kindje verloor, pinkte hij wat traantjes weg, nam twee weken rust en stortte zich daarna volop in het werk. Voor zijn gevoel had hij zijn les eruit geleerd: voorheen leefde hij uit zijn hoofd en nu meer vanuit gevoel. Maar een jaar later verloor hij wederom een kindje, Blanche, de miskraam bij tien weken. Ontzet en boosheid was wat Hyun voelde en dacht: ‘Ik heb mijn les toch al geleerd, waarom maak ik dit nog een keer mee?’

Door de stilgeboorte van Chloé was de zwangerschap van Blanche minder onbevangen. Maar, nadat op de eerste echo het hartje klopte, was de hoop toegenomen. Toen het slecht nieuws van de miskraam volgde, kreeg Hyun meerdere steken in zijn hart en zijn hartslag verhoogde. Wederom had hij het druk met werk, maar hij wist door zijn lichamelijke reactie dat het zo niet langer kon. 

Hij zocht hulp bij een therapeut en legde daar zijn vraag neer. Bij het antwoord kwam zijn adoptie ter sprake. Hyun is namelijk geadopteerd toen hij 18 maanden oud was. Benieuwd naar het gevonden antwoord en zijn proces? Luister dan nu de achtste aflevering van de podcast Het taboe doorbreken van miskramen, stilgeboorte en zwangerschapsverlies.