ParaWatcher Podcast Robin Wubben

Eind deze maand spelen de cp-voetbalvrouwen hun tweede internationale toernooi. De sport stond – voor mannen – tot en met 2016 op de Paralympische Spelen, en voor de vrouwen is ‘ie enorm in ontwikkeling. En bij die ontwikkeling horen de nodige uitdagingen en hobbels: ‘Het WK vorig jaar was een prachtige ervaring, maar mentaal ook confronterend.’

De Nederlandse vrouwen voetbalden zich vorig jaar naar een vierde plaats, van vijf deelnemende landen, op het allereerste WK. Een leerzame én heftige ervaring, zegt aanvoerster Norah Verkleij. ‘We wisten vooraf dat we allemaal gekeurd en geclassificeerd moesten worden, maar wat dat precies inhield, wisten we niet. Ze gaan echt op zoek naar je zwakke punten, op zoek naar je beperkingen. Mentaal was dat zwaar.’

Toch neemt het team een positieve ervaring mee richting het tweede toernooi: de Nations League in het Deense Korsør (19-22 oktober). ‘Wij hebben al eens zo’n toernooi meegemaakt’, blikt ze vooruit op het vierlandentoernooi. ‘We hopen dat we daarmee toch een beetje voorsprong hebben op de tegenstanders.’

Naast Norah praat ik in aflevering 80 van de ParaWatcher Podcat met Peter Kas, bestuurslid van Stichting CPVV (CP-voetbalvrouwen). 

Meer weten?


Aanleiding voor deze podcast was aflevering 59 over paravoetbal. Die luister je hier.
Meer over de cp-voetbalvrouwen lees je op hun website: https://www.cpvoetbalvrouwen.nl/
En meer over de ParaWatcher Podcast vind je dan weer hier: https://parawatcher.nl/

Toen Joyce van Rooijen-Heuitink in 2013 bondscoach van de Nederlandse paradressuurruiters werd, had de sport nog een hoog ‘therapeutisch paardrijgehalte’. Nu, tien jaar later, ziet de wereld er heel anders uit. Door serieuzer naar de sport te kijken, met betere paarden en betere (topsport)programma’s, is de sport heel snel heel veel beter geworden. Dat had ze tien jaar terug niet kunnen bedenken.

Met Joyce blik ik terug op haar tien jaar als bondscoach. Over het hoogtepunt hoeft ze niet lang na te denken: de eerste keer wereldkampioen met het landenteam, in 2018. Het dieptepunt? Misschien wel Tokio, waar de ploeg héél graag goud wilde winnen, maar genoegen moest nemen met zilver. En uiteraard blik ik met Joyce vooruit naar Parijs 2024, waarvoor ze een heel ingewikkelde puzzel zal moeten gaan leggen.

Parijs is nog ver. Nog 328 nachtjes slapen.

Foto: Mathilde Dusol (EK 2019)

Nederland was jarenlang een toonaangevend zitvolleyballand, maar die tijd ligt ver achter ons. De huidige bondscoach Alfred Oonk maakte die tijd nog mee, Nederland zakte daarna weg op het mondiale niveau. Sinds begin mei is hij bondscoach en de eerste stappen zijn gezet. Het allerbelangrijkst? ‘Het plezier moest terug. En al na drie trainingen zag ik dat de jongens weer lachten. Dat telt.’

Over paralympische ambities moeten we volgens Alfred nog even niet praten. Parijs 2024 is sowieso onhaalbaar, als alles op z’n plek valt misschíen Los Angeles 2028, maar het team mikt eigenlijk al vier jaar daarna: Brisbane 2032. Eerste stap is de Bronze Nations League in november.

Maar hoe staat de sport ervoor? Welke stappen moeten gezet worden? Wat neemt Alfred mee van zijn eigen ervaring? Dat en meer hoor je in aflevering 78 van de ParaWatcher Podcast.

Parijs is nog ver. Nog 335 nachtjes slapen.

Foto: Mathilde Dusol

Voor het eerst won het Nederlands bocciateam dit jaar goud op een internationaal titeltoernooi. Sterker nog: drie keer goud. Een luxe die de sport in Nederland nog nooit heeft meegemaakt. Bondscoach Roy de Haas zag het niet aankomen: ‘Alles viel op zijn plek. Wat het zegt richting de toekomst? In elk geval dat we goed bezig zijn!’

Boccia maakte de afgelopen tien jaar een enorme ontwikkeling door. Van één keer in het weekend trainen in een klein gymzaaltje van een mytylschool in de bossen achter Nijmegen tot een fulltime programma in Nationaal Trainingscentrum Sporthallen Zuid in Amsterdam. En nu dus drie keer Europees goud. Hoe zag Roy de sport zich ontwikkelen? En waar liggen de uitdagingen richting de komende jaren? Dat, en meer, bespreek ik met hem in aflevering 77 van de ParaWatcher Podcast.

Wil je meer weten over boccia? Kijk op https://www.boccia.nl/.

Parijs is nog ver. Nog 342 nachtjes slapen.

Foto: EPC 2023

Rolstoeltennisster Lizzy de Greef (19) debuteerde vorige week op een grandslamtoernooi. Op de US Open was het toernooi snel voorbij, maar toch kijkt ze tevreden terug. ‘Ik had mezelf geen druk opgelegd, wilde genieten van mijn eerste Grand Slam. De eerste set was ik heel zenuwachtig, daarna stond ik veel comfortabeler op de baan.’

Lizzy was de afgelopen jaren toonaangevend bij de junioren. Begin dit jaar maakte ze de overstap naar de senioren. Ze begon het jaar bij de senioren als nummer 23 van de wereldranglijst, proefde in juli even aan de top-10. Ze trof het niet bij de loting op de US Open en ging er zowel in enkel- als dubbelspel in de eerste ronde uit. Maar toch is er genoeg te bespreken: hoe was het in New York, hoe belangrijk is de ervaring die ze heeft opgedaan, hoe heeft ze de overstap naar de senioren verwerkt?

Hij heeft een A-status als topsporter, maar toch combineert Maurits Morsink (32 jaar) paratriatlon met een fulltimebaan. Potentieel medaillewinnaar in Parijs én adviseur voor sportverenigingen in Rotterdam. De reden is simpel: ‘Ik ben een tijdje fulltime sporter geweest. Maar juist toen ik weer ging werken en minder ging trainen, ging mijn niveau omhoog.’

Maurits is drievoudig Europees kampioen, won eerder dit jaar de World Series in Montréal en voert de paralympische kwalificatieranglijst in de PTS2-klasse aan. Toch blijft hij een beetje in de schaduw van paratriatleten als Jetze Plat en Geert Schipper. Ik praat in aflevering 75 van de ParaWatcher Podcast met de geboren Rotterdammer over die schaduw, over zijn ambities richting Parijs, over hoe hij als voormalig hockeykeeper in de triatlon terechtkwam en waarom het paralympisch parcours van volgend jaar hem wel ligt.