Anlat Eren Anlat Eren

Keloğlan pazara vardığında iki tavuğunu satmak için dolaşmaya başlamış. Bir adam Keloğlan'ın iki tavuğuna bir altın vermiş, ancak Keloğlan tavuk başına bir altın istemiş. Neyse... Fiyatta anlaşamamışlar. Aradan biraz zaman geçmiş. Bu sefer Keloğlan'ın yanına yaşlı bir adam yaklaşmış ve O'na ilginç bir takas önermiş. Cebinden bir kağıt parçası çıkarmış ve açmış. Bu bir hazine haritasıymış. Keloğlan'ın iki tavuğuna karşılık ona bu hazine haritasını teklif etmiş. Kendisinin yaşlı olduğunu, hazineyi arayacak gücü kuvveti olmadığını söylemiş. Bu teklif bizim maceracı Keloğlan'a cazip gelmiş ve teklifi kabul etmiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Evvel zamanda, küçücük, şirin mi şirin, güzel bir ülke varmış. Fakat ülkenin kralı Kral Bilyegöz, ülkesinin güzelliğinden bir habermiş. Çünkü sarayından hiç çıkmazmış. O'nun tek tutkusu hazinesindeki altınlarıymış. Her akşam hazinesine gider, altınlarını sayarmış. Gel zaman git zaman, Kral Bilyegöz sarayının penceresinden bahçesinin güzelliğini farketmiş. İç sesiyle bir süre cebelleştikten sonra bahçeye adımını atmış. Çiçeklerin ve meyve ağaçlarının arasında dolanıp bir söğüt ağacının gölgesinde oturmuş. Gölgenin keyfini çıkarken arkasında bir ses duymuş. Arkasını döndüğünde yamalı kıyafetleriyle bir adamın O'na baktığını görmüş...

Bir varmış, bir yokmuş... Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, develer tellal iken, pireler berber iken küçücük bir kasabada bir baba ve üç oğlu yaşarlarmış. Lakin hiç mutlu değillermiş. Çünkü oğlanlar birbirleriyle hiç anlaşamazlarmış. Babanın tüm çabalarına rağmen çocuklar adamı dinlemezler ve kavgalarına devam ederlermiş. Günlerden bir gün baba, oğullarını çağırmış. Üç dal parçasını birbirine sıkı sıkıya bağlayıp büyük oğluna uzatmış ve bu yapıyı kırmasını istemiş...

Bir varmış, bir yokmuş... Allah'ın kulu çokmuş. Bu kullardan biri de tek başına, küçük bir kulübede yaşarmış. Kulübenin yemyeşil bahçesinde küçük bir armut ağacı varmış. Bu armut ağacı her gün sadece iki armut verirmiş. Adam da bu iki armudu yiyerek hayatına devam edermiş. Bu yüzden de O'na Armudi Bey derlermiş. Bir gün, Armudi Bey dolaşmaya çıkmış. Yolu bir ormana varmış. Ormanda kuş cıvıltılarının yanı sıra bir ses duymuş...

Bir varmış, bir yokmuş. Evvel zamanda, denizler ülkesinde bir sahil kasabında yoksul bir balıkçı ve karısı yaşarlarmış. Yoksul balıkçı ağını denize atar, ağından ne çıkarsa onunla evine dönermiş. Fakat yoksul balıkçının bir özelliği varmış. Ağını sadece yedi kez denize atarmış. Ne altı, ne sekiz. Sadece yedi kez. Yine bir gün avlanmaya başlamış. Ağını atmış. Bir, iki, üç, beş, altı! Hiç balık tutamamış. Farkındaymış bunun son denemesi olacağının. Dualar etmiş ve ağını sulara bırakmış. Bir süre bekledikten sonra ağı yavaş yavaş çekmiş. Bir de ne görsün! Ağın içinde kocaman, pırıl pırıl parlayan bir balık! Güzelce balığa kayığına çekmiş ve küreklere asılıp evin yolunu tutmuş. Yarı yola geldiğinde bir ses duymuş: Balıkçı beni ne yapacaksın? Meğer konuşan balıkmış...

Evvel zaman içinde, güzel mi güzel, küçük bir ülkenin kral ve kraliçesi varmış. Kral ve Kraliçe adaletli, iyi yürekliymiş. Halk Onlar'ı çok severmiş. Uzun bir bekleyişten sonra, nihayet Kral ve Kraliçe'nin bir kız çocukları olmuş. Öyle mutluymuş ki Kral ve Kraliçe, saatlerce bebeklerini seyrederlermiş. Bebeğin vaftiz töreni yapılacakmış. Ülkedeki bütün periler vaftiz törenine davet edilmiş. Perilere birçok hediye hazırlamış. Yemekler yendikten sonra periler Prenses'in etrafında toplanmış ve Prenses için dilekte bulunmuş. İlki güzellik, ikincisi canlılık, üçüncüsü ise yumuşak huylu olmasını dilemiş. Derken öfkeli bir peri salona girmiş. Kötü yürekli bu peri tüm perilerle kavga eder, ormanda yıkık bir kulede tek başına yaşarmış. Vaftiz törenine çağırılmadığı için çok öfkeliymiş. Sopasını kaldırmış ve Prenses'i lanetlemiş. Lanete göre Prenses 16 yaşına geldiğinde eline batan bir iğne sebebiyle ölecekmiş...