رواق / Ravaq Farzin Ranjbar

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه
غزل نمره ۰۳۹
مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلان

باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است
شمشاد خانه‌(سایه)پرور ما از که کمتر است

ای نازنين‌پسر(صنم) تو چه مذهب گرفته‌ای
کت خون ما حلال‌تر از شير مادر است

چون نقش غم ز دور ببينی شراب خواه
تشخيص کرده‌ايم و مداوا مقرر است

از آستان پير مغان سر چرا کشيم
دولت در آن سرا و گشايش در آن در است

يک قصه بيش نيست غم عشق و اين عجب
کز هر زبان که می‌شنوم نامکرر است

دی وعده داد وصلم و در سر شراب داشت
امروز تا چه گويد و بازش چه در سر است

شيراز و آب رکنی و اين باد خوش نسيم
عيبش مکن که خال رخ هفت کشور است

فرق است از آب خضر که ظلمات جای او است
تا آب ما که منبعش الله اکبر است

ما آبروی فقر و قناعت نمی‌بريم
با پادشه بگوی که روزی مقدر است

در کوی (راه) ما شکسته‌دلی می‌خرند و بس
بازار خودفروشی از آن سوی (راه) دیگر است

ما باده می‌خوریم و حریفان غم جهان
روزی به قدر همت هرکس مقدر است

حافظ چه طرفه شاخ نباتيست کلک تو
کش ميوه دلپذيرتر از شهد و شکر است


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

لینک گوگل پادکست برای زمانی که کست‌باکس نافرمانی می‌کنه
غزل نمره ۰۳۸
مفعول و مفاعیل و مفاعیل و مفاعیل

بی مهر رخت روز مرا نور نماندست
وز عمر مرا جز شب ديجور نماندست

هنگام وداع تو ز بس گريه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست

می‌رفت خيال تو ز چشم من و می‌گفت
هيهات از اين گوشه که معمور نماندست

وصل تو اجل را ز سرم دور همی‌داشت
از دولت هجر تو کنون دور نماندست

نزديک شد آن دم که رقيب تو بگويد
دور از رخت (درت) اين خسته رنجور (مهجور) نماندست

صبر است مرا چاره هجران تو ليکن
چون صبر توان کرد که مقدور نماندست

در هجر تو گر چشم مرا آب روان است (نمانَد)
گو خون جگر ريز که معذور نماندست

من بعد چه سود ار قدمی رنجه کند دوست
کز جان رمقی در تن رنجور نماندست

حافظ ز غم از گريه نپرداخت به خنده
ماتم‌زده را داعيه سور نماندست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۷
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

حسن مطلع
بيا که قصر امل سخت سست بنيادست (واج‌آرایی س)
بيار باده که بنياد عمر بر بادست (واج‌آرایی ب)

غلام همت آنم که زير چرخ کبود
ز هر چه رنگ تعلق پذيرد آزادست (امثال سائره)
داشتن بدون احساس مالکیت

چه گويمت که به ميخانه دوش مست و خراب
سروش عالم غيبم چه مژده‌ها دادست

که ای بلندنظر شاهباز سدره‌نشين
نشيمن تو نه اين کنج محنت‌آبادست

تو را ز کنگره عرش می‌زنند صفير
ندانمت که در اين دامگه چه افتادست

نصيحتی کنمت ياد گير و در عمل آر
که اين حديث ز پير طريقتم يادست

رضا به داده بده وز جبين گره بگشای (برو ملامت دردی‌کشان مکن زاهد)
که بر من و تو در اختيار نگشادست

غم جهان مخور و پند من مبر از ياد
که اين لطيفه عشقم (نغزم) ز رهروی يادست

مجو درستی عهد از جهان سست نهاد
(فریب شیوه‌ی حسن از جهان پیر مخور)
(مرو به کف خزیب فلک ز ره زنهار)
که اين عجوز عروس هزاردامادست

نشان عهد و وفا نيست در تبسم گل
بنال بلبل بی‌دل که جای فريادست

حسد چه می‌بری ای سست‌نظم بر حافظ
(مکن معارضه ای سست‌نظم با حافظ)
قبول خاطر (مردم) و لطف سخن خدادادست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۶
فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست
دل سودازده از غصه دو نيم افتادست

چشم جادوی تو خود عين سواد سحر است
ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست

در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست
نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست

زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار
چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست

دل من در هوس بوی تو ای مونس جان
خاک راهيست که در دست نسيم افتادست

همچو گرد اين تن خاکی نتواند برخاست
از سر کوی تو زان رو که عظيم افتادست

سايه قد تو بر قالبم ای عيسی دم
عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت
بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست

حافظ دلشده (گمشده) را با غمت ای يار (جان) عزيز
اتحاديست که در عهد قديم افتادست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۵
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

برو به کار خود ای واعظ اين چه فريادست
مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست

ميان او که خدا آفريده است از هيچ
دقيقه‌ايست که هيچ آفريده نگشادست

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای
نصيحت همه عالم به گوش من بادست

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی‌ست
اسير عشق (بند) تو از هر دو عالم آزادست

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی
اساس هستی من زان خراب آبادست

دلا منال ز بيداد و جور يار که يار
تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست
تو را نصيب همين داد و اين تو را دادست
(نور عثمانیه)

برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ
کز اين فسانه و افسون مرا بسی يادست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۴
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

رواق منظر چشم من آشيانه (آستانه) توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف (زلف و) خال و خط از عارفان ربودی دل
لطيفه‌های عجب زير دام و دانه توست

دلت به وصل گل ای بلبل صبا (سحر) خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن
که اين (آن) مفرح ياقوت در خزانه توست

به تن مقصرم از دولت ملازمتت
ولی خلاصه (ملازم)جان خاک آستانه توست

من آن نيم که دهم نقد دل به هر شوخی
در خزانه به مهر تو و نشانه توست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شيرين کار
که توسنی چو فلک رام تازيانه توست

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده‌باز
از اين حيل که در انبانه بهانه توست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شيرين سخن ترانه توست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations