Bernard Hammelburg | BNR BNR Nieuwsradio

Nu moet het echt niet gekker worden. Priklocaties staan leeg, vaccins blijven over, bij de vaccinatie-reserveringslijn gaat de telefoon soms urenlang nauwelijks. En dat terwijl de generatie boven de 16, die in New York, Bahrein en Israël gewoon kan langskomen voor het vaccin, in Nederland moedeloos zit te wachten.

'Functie elders' en 'minister maken' - die paar bijna sullige woordjes over een politicus met wie de drie grote partijen duidelijk in hun maag zitten brachten Nederland Coalitieland even aan het wankelen. Leugens? Of flexibele feiten? Hier en daar zijn er mensen die denken dat er iets heel ernstigs aan de hand is, maar vergeleken met de strapatsen van vele groten der aarde is het best kneuterig.

Corona is net Groundhog Day. Je gaat dagelijks door dezelfde rituelen, je luistert steeds weer naar dezelfde persconferentie, je hoort dezelfde premier of president met dezelfde vermaningen en beloftes. Maar een extra vermelding gaat naar de Wereld Gezondheidsorganisatie (WHO). Die komt consequent met de Groundhog Day van een jaar geleden.

Je kon erop wachten dat Boris Johnson uit zijn vel zou springen over een Europees exportverbod van coronavaccins. Hij noemt het contractbreuk, Eurocommissievoorzitter Ursula von der Leyen zegt dat ze het recht heeft de levering te verbieden. De wereld is de illusie van vrijhandel armer, en een woord rijker: vaccinnationalisme.

Bij elke verkiezing hoor je mensen mopperen over het enorme aantal partijen dat meedoet. Verhoog de kiesdrempel, net als in de buurlanden, dan ruim je als die één- en tweepitters op, betogen de mopperaars. Lijdt Nederland aan kiesdrempelvrees? En zou het iets uitmaken?

Hoe zouden Nederland en andere westerse regeringen reageren als er in één land minstens een miljoen Navalnys waren? Allemaal in strafkampen, allemaal slachtoffer van ernstige mishandeling en marteling, en als het vrouwen betreft massaal gesteriliseerd. Het antwoord is: in zon geval doen we niets.