Dood & Verderf Inge Janse

Dat metal oneindig veel meer is dan muziek alleen, bewijst David Brinks. De mede-oprichter van de Metal Business Club laat via zes platen horen hoe harde gitaren ook kunnen leiden tot langdurige vriendschappen, nieuw werk, goede doelen, diy-festivals, en hoe dat alle clichés over de metalscene ontkracht.



Een business club. Waar denk je dan aan? Mijn associaties: mannen in overhemden met te fleurige designs, afgetopt met opzichtige Hugo de Jonge-Mascolori-schoenen. Vrouwen die direct uit hun jaarclub weggelopen lijken en op weg zijn naar het regionale VVD-congres. Bitterballen en bier. Knullige presentaties over nog meer hyperkapitalisme, bedekt onder een dikke laag green- en ecowashing. En visitekaartjes. Véél visitekaartjes.



David Brinks vertelt in dit uur van Dood & Verderf dat al die associaties ook anders kunnen. Hij is namelijk - als zelfstandig ondernemer én metalhead - een van de oprichters van de Metal Business Club. David laat aan de hand van zes platen horen hoe metal en een community naadloos bij elkaar passen, en waarom gitaren soms het ideale smeermiddel zijn voor de realisatie van een leukere en betere wereld.



Playlist



1. Merauder – Master Killer (Master Killer, 1995)



Als je het hebt over communities, dan kun je niet om de New York Hardcore scene heen. Die hebben met een relatief kleine groep gewoon de hele wereld veroverd. Bands als Merauder, Sick Of It All en All Out War hebben bovendien de fans van hardcore en metal samengebracht. En zanger Jorge Rosado heeft zijn eigen community opgestart: Los Babas.



Daarnaast is Master Killer de intro van onze podcast Tales From The Eastside. Rondom die podcast hebben we al jaren een community in de vorm van een appgroep met zo’n 80 mensen. Sommige mensen kenden elkaar al, maar hebben elkaar al jaren niet meer gesproken. Andere mensen kenden nog vrijwel niemand uit de groep, maar hebben nu een nieuwe vriendengroep erbij om samen mee naar shows te gaan. Zo verbinden we mensen.



2. Testament – More Than Meets The Eye (The Formation of Damnation, 2008)



Er bestaat een stereotiep beeld van liefhebbers van metal, punk en hardcore. Maar er zit veel meer achter. Dat stereotype is iets waar ik persoonlijk al mijn hele leven tegen aan het strijden ben. We houden dan wel van teringherrie, maar we kunnen en regelen ook echt dingen. Dat bewijzen we keer op keer. Zoals het benefiet Thrash Of The Titans in 2001, voor zanger Chuck Billy van Testament en zanger/gitarist Chuck Schuldiner van Death. Beide metalhelden leden aan kanker en dus organiseerde de Bay Area thrashscene een benefiet voor ze met een geweldige line-up, inclusief bands die al lang gestopt waren. Die vorm van brotherhood/sisterhood geeft me elke keer weer kippenvel.



3. Hatebreed – Live For This (The Rise of Brutality, 2003)



Noem het ‘motivational poster hardcore’ als je wilt, maar het werkt verdomme wel! Hatebreed maakt inspirerende muziek, waardoor je dingen wilt gaan doen en niet alleen maar consument wilt zijn. Jamey Jasta is ook echt een verbinder van mensen. Met zijn band, zijn label Stillborn Records, zijn festival Milwauke Metalfest, zijn periode als presentator van MTV Headbanger’s Ball en zijn podcast The Jasta Show, waar hij er al meer dan 700 van gemaakt heeft. Dus hij maakt de titel ‘Live For This’ zeker waar.



4. No Guts No Glory benefietcover (2021)



Ik wil Stichting No Guts No Glory graag onder de aandacht brengen. Zij maken bijzondere muzikale wensen mogelijk voor mensen met kanker en hun mantelzorgers. Zonder subsidies, compleet gefinancierd door het eigen netwerk, dat nog steeds flink groeit. De stichting is genoemd naar het gelijknamige nummer van Bolt Thrower. Oprichter Sander Gerritsen, die niet lang na de oprichting zelf overleed aan kanker, was groot fan. Zijn zus Ellen zet de stichting voort. Om geld in te zamelen organiseren mensen allerlei acties. 



Eén daarvan is een cover van Bolt Thrower, gemaakt in coronatijd, waaraan allerlei bekend

Hardcore en metal. Wie even niet oplet, kan ze zomaar door elkaar halen. Want: overstuurde gitaren, grommend gegorgel, woedende drums en oneindig veel energie. Maar hoewel hardcore en metal elkaar sonisch overlappen, zitten ze aan de achterkant fundamenteel anders in elkaar. Hardcore-zine-maker en voormalig hardcore-bassist Yordi Dam legt uit hoe dat zit.



Yordi neemt je mee over het hele spectrum van de hardcore (en een handvol punk) via zijn favoriete nieuwe platen uit Nederland en Vlaanderen. Bereid je voor op een tocht langs urenlange speeches, verplichte pro-palestina-standpunten, tough guy attitudes, anti-kapitalisme en -gentrificatie, de do it yourself-mentaliteit, tips om hardcore-pits te overleven, en de zegeningen van een chronisch gebrek aan geld.




Bekijk en bestel het magazine Hard tegen Hard




De playlist



1. Pressure Pact - Waste of Boredom (Scared off the Streets, 2020)



2. Swell - Play with Fire (Primal Rage, 2023)



3. Adversary - Pariah (Split, 2023)



4. Wrong Man - Don’t Remind Me (Big Plans, 2023)



5. Dogma - Smoke and Mirrors (Face of Violence, 2023)



6. Azijnpisser - Mental Disorder (Cold Cuts, 2023)



7. Rites - No Change without Me (No Change without Me, 2023)



8. Mindwar - Collective Compulsion (Still At War)



Zwaar Aanbevolen



9. Doodseskader - I ask with my mouth, i’ll take with my fist (year two, 2024)



De maandelijkse Zware Metalen-tip verwijst naar Year Two, de nieuwe plaat van Doodseskader. Dit Belgische duo bestaat zanger/bassist Tim De Gieter (onder meer van Amenra) en zanger/drummer Sigfried Burroughs (onder meer van Kapitan Korsakov). 



Op Zware Metalen krijgt het album Year Two een solide 90 uit 100 punten van redacteur Joost. Zijn recensie spreekt boekdelen:



"Een absurde mix tussen R&B, techno, hardcore punk en stemmige ballads die in de blender gaan met een grote hoeveelheid progressieve, experimentele sludge -en post-metal. We horen dan ook zachte gemoedelijke en serene stukken muziek, maar ook bikkelharde snijdende vocalen, elektronische impulsen en alles wat daar ook maar enigszins tussenin kan vallen. Het is een werk vol extremiteiten en tegenstrijdigheden voor zeer open-minded luisteraars, die naast een sombere sfeerzetting ook iets kunnen met bloeddorstig agressieve strijdbare passages verpakt in een industriële omgeving."




Lees de recensie op Zware Metalen

Soms zit het serieus tegen. In je jeugd. In je hobby's. In je werk. In je leven. Muziek kan dan helpen. Als iemand daar ervaring mee heeft, dan is het frontvrouw Janneke de Rooy van Beyond The Pale. Zij vertelt welke dalen ze betrad, welke demonen ze daar tegenkwam, en welke nummers haar er doorheen hebben gesleept.




Let op: de eerste 6 minuten werkt mijn microfoon niet door een kabelbreuk, waardoor ik slecht verstaanbaar ben. Het is te doen, ik heb het nog enigszins luisterbaar gemaakt, maar je kunt ook direct doorspoelen naar minuut 6 als je het niet trekt, ik kan je geen ongelijk geven. Excuses!




Het is 27 april 2022. Een woensdagavond. Het belooft een mooie avond te worden. Beyond The Pale, een deathmetalband uit Utrecht die in 2020 werd opgericht, gaat - na maanden en maanden vertraging door de coronacrisis - eindelijk zijn livedebuut maken. De band betreedt het podium van dB’s in Utrecht. De show begint, ontvouwt zich - en dan slaat het noodlot toe. Gitarist Jeroen van Donselaar zakt op het podium in elkaar. Reanimatie volgt, een ambulance rukt in allerijl aan. Te laat. Jeroen heeft een hartstilstand en overlijdt. 



Vandaag in Dood & Verderf is Janneke de Rooy aanwezig. Zij is frontvrouw van Beyond The Pale. In deze uitzending vertelt Janneke wat muziek voor een mens kan doen die trauma’s te verwerken heeft, op het podium en in het leven.



De playlist



1 Slipknot - XIX (.5: The Gray Chapter, 2014)



2 Electric Callboy - Prism (Rehab, 2019)



3 Lamb Of God - Walk With Me In Hell (Sacrament, 2006)



4 The Dead South - In Hell I’ll Be In Good Company (Good Company, 2014)



5 Goo Goo Dolls - Iris (Dizzy Up The Girl, 1998)



6 Linkin Park - Papercut (Hybrid Theory, 2000)



7 Beyond The Pale - Payback Is A Bitch (Monument In Time, 2024)





8 Svalbard - Faking It (The Weight Of The Mask, 2023)



Eén van de eerste bandnamen die bij het thema ‘trauma’ opkomt bij hoofdredacteur Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van het online magazine Zware Metalen, is Svalbard. 



“The Weight Of The Mask is op 6 oktober '23 verschenen”, vertelt Maarten, “en wat Svalbard - of specifieker frontdame Serena - zo bijzonder maakt, zijn de aangrijpende teksten die intens en oprecht worden gebracht. 



Serena zegt daar zelf over: "“The Weight of the Mask” represents when you are going through hell internally and you’re really struggling with depression, anxiety and mental illness, and you feel this pressure and this obligation to have to wear a mask and pretend like everything’s fine"



Redacteur Friso schrijft in zijn albumreview hierover:



"De teksten zijn allemaal recht voor zijn raap. Het kwetsbaar opstellen siert de band en vooral Serena, die verantwoordelijk is voor de teksten. Deze kunnen voor herkenbaarheid zorgen bij mensen die in dezelfde maalstroom van gevoelens terecht zijn gekomen. Prachtplaat!"




Svalbard – The Weight Of The Mask | Zware Metalen

Van de bokkenrijders tot de lokale alcoholist: 'metalprofessor' Didier Goossens wil de bovenste steen boven krijgen over waarom toch zoveel Nederlandse en Vlaamse blackmetalbands lokale folklore als inspiratiebron gebruiken.



Sterf. Weerzin. Gestorven. Grafhond. Nachtwraak. Gevlerkt. Knoest. Wederganger. Willoos. Verwoed. Melancholie. Witte wieven. Ravenzang. Verval. Kastijder. De gevreesde ziekte. Vreemdeling. Asregen. Woudloper. Heidendoder. Bottenberg. Bezwering. Plaagdrager. Nevelrijk. Grauw. Kwade droes. Laster. Sagenland. Hellevaerder. Avondschemer. 



Is het een haiku? De depressie-editie van de Dikke Van Dale? Of toch gewoon een scheldpartij uit Ex on the Beach? Nee, niets van dat alles. Het zijn allemaal bandnamen uit de zogeheten new wave of dutch black metal. Pure, rauwe blackmetalprojecten uit de Lage Landen, met teksten in het Nederlands en Vlaams.



De opkomst van die scene fascineert me al jaren. Blackmetal, dat komt toch uit Noorwegen, met teksten rechtstreeks uit het Necronomicon? Waarom kiezen deze bands dan voor het Nederlands? Wat moeten makers van zulke mondiale, geconventionaliseerde muziek met hyperlokale verhalen en sagen? En hoe verschillen Vlaamse en Nederlandse bands daarin?



In deze aflevering van Dood & Verderf bespreek ik al die vragen met Didier Goossens (1996). Hij is gastonderzoeker bij de Erasmus Universiteit in Rotterdam en bezig met een groot project hierover: “Gripped by the Soul of Spiritual Awakening”. Daarin onderzoekt hij samen met Christopher Thompson van Malmö Universitetet hoe blackmetalbands uit Vlaanderen en Nederland folklore, erfgoed en identiteit verwerken in hun muziek, en zo lokale verscheidenheid een mondiaal podium geven. 




Bestel hier het shirt van Spiritual Awakening en steun het onderzoek!




Playlist



Eerst de vier Belgen: 



1. Kludde - Poesjkapelle (In De Kwelm, 2019)



2 Rituals of the Dead Hand - Bonderkuil (Blood Oath, 2018)



3 Gotmoor - De Witte Dame (Uit den Donkeren Grond Gerezen, 1996)



4 Alkerdeel - Lede (Lede, 2016)



En dan onze vier Nederlanders:



5 Freja - Scattered Shields (Tides, 2022)



6 Fluisteraars - Verscheuring in de schemering (Gegrepen door de geest der zielsontluiking, 2021)



7 Wrang - De Vaendrig (De Vaendrig, 2022)



Zwaar Aanbevolen



9 Troll - To The Shadows (Trolldom, 2023)



De luistertip van Zware Metalen is ditmaal van de Troll, Noorse blackmetalveteranen die met het album Trolldom eindredacteur MaartenR compleet overweldigden. Hij schrijft over het album:



“Verwacht geen complexe songstructuren, geen groots opgezet spektakel, geen brute razernij, maar degelijke black metal, verrijkt met overheerlijke elektronica, in een meer dan geslaagde mix van vintage Troll-melodieën, geestdriftige dynamieken en een helder, modern geluid.”



Trolldom is in geen geval banaal: daarvoor hebben Nagash, Tlaloc en Sturt te veel fijnzinnigheden en subtiele details in hun werk aangebracht. Black metal hoeft niet altijd moeilijk te zijn: Trolldom is simpelweg 37 minuten genieten.”




Bekijk de recensie van Troll – Trolldom op Zware Metalen

Hoe kun je door muziek leren anders naar de wereld te kijken? Dat weet Terzij De Horde-zanger en homo universalis Joost Vervoort als de beste. Het belang van Extinction Rebellion, de schoonheid van Marsman, de levenskracht van dode muziek: het zit er allemaal in. Nu inclusief indiefolk en psychedelische jazz!





(uit: Verzamelde gedichten (1941) van Hendrik Marsman)



De kenner weet nu al genoeg: naast mij staat Joost Vervoort, de homo universalis van de tegenwoordige tijd. Hij is gepromoveerd ecoloog, was onderzoeker in Oxford, en werkt tegenwoordig als universitair hoofddocent Transformatieve Verbeelding bij de Universiteit Utrecht. Daarbij betrekt hij onder meer games, psychedelica en de fossiele industrie. Zijn doel: de grenzen doorbreken van de manier hoe we momenteel met de toekomst omgaan. 



Maar goed, dat is slechts het begin. Joost is ook zanger van de Nederlandse blackmetalband Terzij De Horde. Hij leidt een meditatiegroep. Vertaalt gedichten. En hij schildert, waaronder het artwork van albums. 



In dit uur van Dood & Verderf praten we over het prisma dat al zijn denken en doen transformeert naar zijn werk en expressie: maatschappelijke verbeelding. Hoe kan deze wereld ook zijn? En hoe bereik je dat? Om daarachter te komen, beluisteren we zijn favoriete platen en bespreken we wat die betekenen voor die maatschappelijke verbeelding.



De playlist





Zwaar Aanbevolen



6. Harm’s Way - Devour (Common Suffering, 2023)



Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, spreekt van een lastige opdracht om een plaat te vinden voor een hoek waarvan Joost waarschijnlijk de ontwikkelingen wel kent. 



“Ik ga daarom puur af op de thematiek van deze aflevering”, zegt Maarten. “Maatschappelijke problemen, technologie en de apocalyps. Dit alles staat ook centraal op Common Suffering, de nieuwe van Harm's Way.”



Frontman James Pligge is, net als Joost, in het dagelijks leven docent en bekend van zijn running man-meme. Op Common Suffering komen de drie thema's van Terzij De Horde volgens Maarten op een vernietigende wijze aan bod:



“Soms is een koerswijziging overbodig en weegt authenticiteit zwaarder. Harm’s Way levert al jaren het bewijs en dat is met het massieve Common Suffering niet anders. Kennelijk heb je als band vijf albums én vijf jaar pauze nodig om met de meest destructieve plaat op de proppen te komen. Wij zullen in de toekomst weer geduldig zijn. Hulde!"



“Daarnaast zou Terzij De Horde enkele weken geleden in DB's een hardcore-setlist spelen, dus ik verwacht dat Joost niet vies is van wat hardcore en metalcore.”




Bekijk de recensie van Harm's Way – Common Suffering op Zware Metalen

Zwart. Dat is de kleur van metal. Toch? Niet als het aan Alma Alizadeh ligt, deathmetal-frontvrouw van For I Am King. In Dood & Verderf vertelt Alma hoe zij - als vrouw, Iraanse, roze-corpsepaint-liefhebber en Japan-fan - in de scene precies is wie ze wil zijn. Met als bonus het beste idee ooit voor een blackmetalfestival voor kinderen in Ahoy. Arigato!



Deze zomer was ik in het jeugdhonk van Wateringen. Dit dorp van 16 duizend zielen kent namelijk zijn eigen metalfestival: Masterfest, inclusief veel te grote namen. 



Een daarvan was For I Am King. En ik werd compleet omvergeblazen. Enerzijds omdat deze metal- en deathcore-band absurd strak speelt en energie geeft, anderzijds omdat frontvrouw Alma Alizadeh een unicum in het genre is. Vrouw, quirky, Iraans, grappig, ontwapenend: zij is alles wat metal niet is. 



Precies die Alma is vandaag te gast in Dood & Verderf. Als frontvrouw van For I Am King draait ze al tien jaar mee in een bijna volledig door witte mannen gedomineerde scene, met drie albums, meer dan 300 optredens, en performances op onder meer Wacken Open Air, Metal Days en Jera On Air. Alma kan daarom als de beste vertellen over hoe het is om vrouw te zijn in de metalscene. 



We draaien daarom haar 7 platen om dit thema te belichten, aangevuld met de traditiegetrouwe tip van het online magazine Zware Metalen voor Alma.



De playlist




Darkest Hour - Demon(s) (Deliver Us, 2007)



Walls of Jericho - All Hail The Dead (All Hail The Dead, 2004)



Amorphis & Anneke Van Giersbergen - Among Stars (Queen Of Time - Live At Tavastia 2021, 2023)



Rites - No Change Without Me (No Change Without Me, 2023)



Hanabie - "This Is the Year to Be a Gal" (Early Summer version) (Reborn Superstar!, 2023)



Within Temptation - Mother Earth (Mother Earth, 2000)




Zwaar Aanbevolen



8. Dying Wish - Symptoms Of Survival



Maarten Ondersteijn, hoofdredacteur van Zware Metalen, was zeer blij met wie er te gast is bij Dood & Verderf. Hij kon hierdoor direct een van zijn favorieten naar voren schuiven. Want, Alma:



“Symptons Of Survival is het nieuwe album van het Amerikaanse Dying Wish. Het moet nog verschijnen, maar met de eerste singles weten we al dat dit niet meer mis kan gaan.



De band levert een rechtstreekse ode aan 2000's metalcore in het straatje van onder andere Killswitch Engage en As I Lay Dying. Naast het heerlijk gitaarwerk is het geheime wapen - vandaar deze tip - de gevarieerde zang van frontdame Emma Boster. De venijnigheid in haar stem komt écht binnen, is overtuigend en vangt het gemis van Candace Kucsulain van Walls Of Jericho in alle opzichten goed op. Absoluut een aanrader dus!



Lees de recensie van Dying Wish – Fragments Of A Bitter Memory