Recenzje filmów Kino w tubce

Prime Time - wbrew zwiastunowi, a nawet naszej miniaturze to nie dreszczowiec, a dramat psychologiczny - debiut pełnometrażowy Jakuba Piątka, z główną rolą Bartosza Bieleni.
Czasy takie, że wchodzi na ekrany, ale te mniejsze - zamiast w kinach dostępny na Netflixie.
Czy wart obejrzenia? O tym w naszej recenzji - tu od razu zdradzamy: zdania są podzielone ;)
Uwaga: tym razem nie udało nam się ustrzec małych spoilerów ;)
Zapraszamy :)

Fisheye, pełnometrażowy debiut reżyserski Michała Szcześniaka zaczyna się jak rasowa intryga kryminalna, by potem przekształcić się w psychodramę, gdzie opowieść o poszukiwaniu porwanej Anny ustępuje miejsca poszukiwaniu siebie sprzed lat, dokopywaniu się do mrocznej tajemnicy z dzieciństwa.
Film świeży, dość oryginalny, trochę zaskakujący ze świetną rolą Julii Kijowskiej.
Warty uwagi.
Zapraszamy na naszą recenzję.

Zabij to i wyjedź z tego miasta - jak powiedział sam Mariusz Wilczyński to film, który jest rozliczeniem się z łzawymi sentymentami, ale przede wszystkim jest to pożegnanie z rodzicami, a raczej jest to próba naprawienia nieudanego pożegnania.
Jest też animacja o tych wszystkich, którzy byli ważni dla reżysera, także o ludziach kultury, którzy wywarli na niego wpływ.
Film, który jest kolażem złożonym z fragmentów pamięci pomieszanych ze skojarzeniami i ze snami, a wszystko to przefiltrowane jest przez wyobraźnię twórcy.
Animacja surrealistyczna, odjechaną, niepokojąca, rządząca się logiką snu.
Film, który bardziej się czuje niż ogarnia umysłem.
Zapraszamy na naszą rozmowę o tym filmie

Sam Levinson nakręcił Malcolm i Marie - film bardzo intymny o niezwykle trudnej, nocnej rozmowie, która przypomina pojedynek szermierczy, gdzie strony z początku się obserwują, po czym dochodzi do zwarcia, odskoku, chwili spokoju, po której jedna ze stron zaatakowała, a druga przechodziła do defensywy.
Istna słowna szermierka.
Warto dodać, że całość rozgrywa się na dwóch płaszczyznach - tej dotyczącej życia dwójki bohaterów, ale też mówiącej o światku filmowców i krytyków.
Film, który z powodzeniem mógłby być dobrą sztuką teatralną.
Zapraszamy na naszą recenzję

W Na rauszu, już obsypanym nagrodami, kandydacie do Oskara, Thomas Vinterberg wraca do swojego ulubionego tematu: bohaterowie mają lepiej lub gorzej poukładane, bezpieczne życie,
a jednocześnie gdzieś tam kryją się różne emocje i dramaty, od których bohaterowie chcą uciec. Tak też jest i tutaj.
Z pozoru wygląda to dość niewinnie i zabawnie – życie ze stałym poziomem alkoholu we krwi – Vinterberg kapitalnie balansuje pomiędzy różnymi nastrojami. Pomiędzy ironią, powagą, komedią i dramatem.
Film do odbierania na wielu poziomach: prostym, karnawałowo-komediowym, ale i na poziomie erudycyjnym czy psychologicznym.
Na każdym z nich jest to bardzo pięknie i zjadliwie podane – i może w tym tkwi tajemnica sukcesu tego obrazu.
Po więcej zapraszamy na naszą recenzję

Taki rok jak 2020 najcelniej może podsumować specjalista od czarnowidztwa czyli twórca Czarnego Lustra: Charlie Brooker.
Mockument jego autorstwa, komentujący najważniejsze wydarzenia ostatniego roku może i miejscami obniża loty jeśli chodzi o humor, może czasami nie jest odkrywczy, może nieco za mocno skrzywiony w stronę wydarzeń w USA, ale i tak pozwala nieźle odreagować 2020.
Komentujący wydarzenia: Hugh Grant (nie do poznania), Lisa Kudrow ("skąd ja znam tego polityka?"), czy tzw przeciętni obywatele to mocne punkty tego obrazu.
Swoją drogą ciekawe, czy wydarzenia ostatniego roku przerosły wyobraźnię twórcy Czarnego Lustra? Rzeczywistość zawiesiła wysoko poprzeczkę, choć ostatnie kadry pokazują, że Charlie Brooker nie powiedział ostatniego słowa ;)
Zapraszamy na naszą recenzję.