Soundcheck NPO Radio 5 / KRO-NCRV

In deze nieuwe podcast daal je samen met Stefan Stasse af in een goudmijn vol verhalen. Waargebeurde, en door de mensen zelf vertelde verhalen over mooie momenten, droevige ontwikkelingen, hilarische of betekenisvolle gebeurtenissen in een mensenleven. Gemaakt door Heleen Hummelen. Je vindt de podcast Goudmijn vol verhalen in je favorieten podcast-app.

Op verjaardagen roept hij het nog wel eens, die Ostendse ambtenaar van vreemdelingenzaken: “Ik heb Marvin Gaye een toontje lager laten zingen!” Dat kwam zo: zijn visum was verlopen en wet is wet – dan moet je eerst weer terug naar Amerika en opnieuw een verlenging aanvragen. Maar dat was er dus niet meer van gekomen. Dankzij een vader die zijn eigen zoon had doodgeschoten.  
Marvin had toen een leven van sex, drugs en heel veel soul achter de rug. Uiteindelijk was hij aangespoeld in Ostende, waar een theateragent zich over hem ontfermde. Marvin Gaye kocht een oude pastorie in het dorpje De Moeren, waar hij het leven van een monnik leidde. Afgezien het pintje triple bier van Christiane had Gaye de cocaïne en de sex afgezworen. Hij schreef het therapeutische Sexual Healing en nam het op in een studio in Waterloo (what’s in a name).  
In deze podcast een lofzang op de man die What’s Going On en Mercy Mercy schreef. Een gesprek met Christiane en een portret van de zanger die uiteindelijk het slachtoffer werd van een godsdienstwaanzinnige vader die ziekelijk jaloers was op zijn eigen kind.  
 
En dat is zes! Was zo fijn om ze te maken!  
Ik ga ervan uit dat de eerste aflevering samenvalt met de week van de jaren 60.  
Heb je nog iets kunnen beluisteren?  
Wineke heb ik fotomateriaal gestuurd voor de site en ik ga Manuela en Henk-Jan vast weer warm maken voor promogesprekjes op 5. 

Toen Lewis Reed in 2013 overleed sloot hij een bewogen leven af.  
Op zijn 17e kreeg deze zoon van een Newyorkse accountant al wekelijkse shocktherapie om hem te genezen van zijn homoseksuele neigingen en stemmingswisselingen.  
Aan de Universiteit stortte hij zich zowel in de boeken van Sartre als in de heroine.  
Met John Cale begon hij de undergroundgroep Velvet Underground, weldra de huisband van kunstenaar Andy Warhol.  
Onder diens invloed ontwikkelde Reed een bizar imago. Hij droeg zwartleren kleding, spijkerhalsbanden, blondeerde zijn kortgeknipte haar en trad op met een lijkbleek geschminkt gezicht.  
Vele jaren cultiveerde hij welbewust dit ongezonde uiterlijk waardoor hij beschouwd werd als een van de popartiesten die geen lang leven beschoren zou zijn, net als bijvoorbeeld Iggy Pop en Keith Richard.  
Het zwaarmoedige album Berlin vertelt het verhaal van een aan drugs verslaafd stel. De liedjes gaan over huiselijk geweld, drugsmisbruik, prostitutie en zelfmoord.  
Inmiddels wordt Berlin als een meesterwerk gezien.  
In deze tijd werd Reed door zijn barse optreden tegenover interviewers bekend als een van de moeilijkst te benaderen figuren binnen de rockscene.  
Zelfs nadat hij stopte met drugs heeft hij deze reputatie behouden. 
Lou Reed was een soort alleenheerser in zijn eigen keizerrijk.  
Iemand die openlijk manipuleert en mensen om hem heen dirigeert in de richting die hem uitkomt.  
En het is in de achtertuin van het Amsterdamse Pulitzer Hotel dat ik zijn onmiddellijke vriendschap win als ik ’n politieke vraag beantwoord die hij aan me stelt. 
“Wat is democratie.” 
 

Een wonderlijke paradox: de man die mislukte als trouwe vriend en vader, schreef de allermooiste liedjes over de liefde en zong ze met de overtuigingskracht van een geboren vriend. “Verlaat me niet…” Hij heeft het vaak voor zijn vrouw Miche gezongen als die bezig was haar koffers te pakken. Maar dan zag ze die trouwe hondenkop, iets schuin met de ogen waaraan je niet ontkomen kon en dan bleef ze maar weer. “Had ik hem dan in een kooitje moeten doen en mijn leven slijten met een verzuurde chagrijn? Ik heb inderdaad wel over scheiden gedacht als hij weer eens bij een ander was. Maar dan dacht ik: hij is nu bij haar, maar voor hoe lang? Bij mij is hij al ons leven lang.”  
Stel nou dat Jacques ook thuis was gebleven, en een voorbeeldig huisvader was geweest...had hij dan al die liedjes wel geschreven? 

In de jaren 40 was hij een van de eerste jukeboxhelden, maar in de jaren 50 ging het bergafwaarts met de beroemdheid van Frank Sinatra. De enigen die hem toen hielpen waren zijn jeugdvriendjes uit de Italiaanse wijk van New Jersey, Hoboken. In de jaren 60 viel hij terug op die vrienden, inmiddels grote jongen in de Maffia.  
Toen Sinatra weer helemaal terug was werd hij de bekendste rokkenjager van Hollywood. Hij was getrouwd met Ava Gardner en Mia Farrow (die zijn kleindochter had kunnen zijn). En Sinatra raakte bevriend met John F.Kennedy, aan wie hij minnaressen leverde (Marilyn Monroe) en cocaïne. 

Vlak voor hij bijna in zee verdronk bij Bermuda sprak ik Cat Stevens in een Amsterdams hotel en liet hem de twee hoekspiegels zien in het toilet ("hier kun je jezelf zien zoals andere mensen je zien, dus niet in spiegelbeeld"). Die middag had ik een intens gesprek met de zanger die de vorige dag in Duitsland nog fotografen had geslagen.  
Cat Stevens bekeerde zich die zomer tot de Islam en veranderde zijn naam in Yusuf. 20 jaar lang leefde hij als een monnik. Maar na de aanslag op de Twin Towers ging hij twijfelen of hij wel de goede weg had gekozen.