fotowiersze Andrzej Dąbrówka

Źródło
Opublikowano 06/08/2015 (C)by Andrzej Dąbrówka

piosenka kropel wody - fotowiersz

I

Budzi się z zimowego
zaspania zasypania

Dopija po kropelce
Ze drżenia rozmrożenia

Wzbiera tocząc się w sobie
Wyżłabia żłóbek w grobie

Namnaża się przez siebie
Ucieka ciekiem w żlebie

Otwiera głazów wrota
I zbawia się w powrotach

By żyznym przepełnieniem
Cucić schylone cienie

II

Póki jest jeszcze słabym Zmokłym
kurczaczkiem Może wsiąknąć w skały
Być wychłeptane przez nienasycone
gąbki mchu Wypite przez zachłanną ziemię
która wiele Żyć musi strawić i zapomnieć
by nowych łaknień liczny chór napoić

Póki jest jeszcze samo w sobie
Płynie do siebie i dla siebie
Głębi studnie w których Samo
ze sobą tańczy w kółko
Prążki i pręgi fal spręża w embriony wirów

Rabuje nasion bank Obnaża z ziemi
Korzenie Huśta się na lianach
Skacze na główkę w swoją toń
a Ubielone wie jak ma Ślad Niebieszczyć
jak Zażółcać gleb brąz jak
Siewek puszcze Zazieleniać
Jak grać i ciche kołysanki śpiewać

III (kołysanka)

Dopiero gdy wypłynie z siebie
Jako większy strumień
I go zarybią pstrągi słońc
Dosiądą ośmionodzy
Pływacy wodniacy
Wolni ptacy
Różni mali rodacy

– To już nie zginie to dopłynie
W świat daleki na łono rzeki
Ta w potrzebie przyjmie do siebie
I Wandali na tratwach z bali
I Pieski uczepione kawałka deski
I Krowy którym widać tylko głowy
I Konie z rzemiennym podogoniem
Spłyną i Łowcy w skórze owcy
I Powodzianie spóźnieni na śniadanie

IV

Lecz nim utonie w czymś większym od siebie
na równinie
Za drogowskazem tęczy idzie z ziemi w nieba
i z powrotem
Najprostszą z osiągalnych dróg między światami

Spływając |
_______w dół |
________wytycza |
_____________drogę |
____________ wzwyż |
_____gdzie ma rząd |
________ pion |
bóg gór |

Andrzej Dąbrówka

Skrupuły przy rąbaniu serc

Ostrze uwięzło

zbyt mocno wbite w pieniek, zaś

kilkakrotnie potrącony z góry trzonek się ukruszył ≡—

Nawet siekiera wzdraga się przed

swym zadaniem

Bo dzisiaj znowu psy dostały

serce wołowe do podziału

           Kłębisty muskuł

   który dawał ciepło, ruch i siłę

wielkiej istocie żywej będzie posiekany

   przecięte grube rurki tętnic, cała

           misterna maszyneria

                     na nic

Ale z powodu tych skrupułów serca psy

nie mogą cierpieć głodu – na to są zbyt

zasłużone, to dla człowieka poświęciły

wolność a jakby tego było mało uczyły

go uwagi – czułe tak ślepo, że niejedna

matka u ludzi by im nigdy nie sprostała

II

Aby wyciągnąć cię na spacer

mogą nauczyć się otwierać drzwi

nie przywiązują wagi do złorzeczeń

dla miru domowego są gotowe

zawierać pokój z niepoważnym kotem

o tym zaś czego człowiek uczy psy

należy milczeć z zawstydzeniem

więc chociaż tyle można dla nich zrobić

że się nie będą niecierpliwić, gdy na pieńku

leży wołowe serce do podziału

III

Nieśpiesznie z ociąganiem niemal z epicką retardacją ostrze więc

struga dla siebie nowy trzonek z grubej gałęzi śliwy suchy twardy

I ludzka ręka bezdusznie

uchwyci w garść trzonek siekiery

jeszcze świeży szorstki — uniesie ją do góry  i

==============================

__________________________________

Ach  Ach   Ach

Wrzesień 2008

Andrzej Dąbrówka

Pary

I

Dlaczego z osób całkiem różnych tworzą się czasem pary?

Osobom różnym w parze łatwiej

wzajemnie sobą się interesować

nawzajem uzupełniać

błyszczeć swą szczególnością

Ale wrażliwi na odmienność muszą ją wciąż znajdować

a nie znalazłszy, będą się rozglądać

w poszukiwaniu wyraźniejszych różnic

Pielęgnujący swą odmienność ryzykują

że druga strona przestanie ich poznawać

i zacznie szukać kogoś, kto aż tak bardzo się nie różni

II

Pary – co nie mniej dziwne – tworzą też podobni

Ludziom podobnym idzie się w parze trudniej

– z deszczu objawień bliskiej, takiej samej duszy

w oparze dezorientacji, gdy oko myli bezlik

Przestają się wyróżniać z tła i w końcu

nie wiedzą, co takiego jedno widziało w drugim

Póki im nie jest wszystko jedno, na co patrzą

pary te pragną ożywczych pokus poróżnienia

które z radością pokonują

III

I wreszcie, pary tworzą nawet ludzie, którzy nie są

ani specjalnie różni ni podobni, lecz tacy sobie

– jedno jest jakieś takie, a drugie takie jakieś

Życie tych ludzi nie jest proste: muszą być

sobą nie wiedząc czym się różnią

Nie oglądając się a wciąż zerkając

na siebie, za siebie i przed siebie

muszą wychować dzieci na porządnych ludzi

Życie zlatuje im nie wiedzieć kiedy

i ani się obejrzą

a jedno z nich umiera

i drugie nie wie które to umarło

Lipiec 2002

Andrzej Dąbrówka

Śnieg nie wie


Opublikowano 09/02/2021

1
W nasłonecznionym miejscu
się przemienia ale najpierw
Śnieg jest gdzie jest
i nie wie sam czy siedzieć i tak trwać

2
Śnieg nie wie – padać
w objęcia tańczyć
chwytać się pnączy
ale spaść
albo się wspiąć lub wzlecieć

3
Śnieg nie wie czy
się ulotnić stąd
kulistą duszą śniegu
oddechem mrozu

4
Śnieg nie wie jeszcze czym chce być
jak klejnot
żyć z robienia zdjęć?

=================================================
8-29 sty 2017

This episode is also available as a blog post: https://adabrowka.wordpress.com/2022/01/05/drzewa/

Andrzej Dąbrówka

Pantomima

dla dwóch drzew

I

Aby pokochać, trzeba się zatrzymać

Wybadać grunt, czy się nadaje

żeby zapuścić w nim korzenie

Grunt to są punkty – blisko siebie

– bo jeśli chciałoby się być

tu jednym drzewem, trzeba w sobie

pomieścić dwa zrośnięte drzewa,

tak aby kwiaty męskie były blisko żeńskich

– inaczej to nic nie da

Żeby to się udało, tak się stało

muszą dwa ziarna wykiełkować

w jednym miejscu

II

To co kiełkuje z ziarna, to nie przyszły pień.

To jest korzonek, co zaledwie wzejdzie

od razu daje nurka w ciemną wilgoć

– zagłębia się i zmienia w korzeń

Gdy już się pewniej trzyma w głębi ziemi

rozprostowuje się, wydźwiga wzwyż do światła

dwa płatki, które będąc ziarnem go żywiły

– to pierwsze liście

No i tak dalej

III

A kiedy dwa robią to samo

robią to wzajem: kiełkowanie

nurkowanie w ciemną wilgoć

wychynięcie do światła

a potem już wyścigi w zasysaniu

wbijaniu się w siebie nawzajem

Nikt nie wie, jak to robią

Te sprawy są ukryte między nimi

Widzimy tylko co wynikło

Drzewa przybywa, wciąż gęstnieje

bo się w nim wpycha jedno w drugie,

osiąga twardość rdzenia w pniu,

równowagę kościstości i miękkości

która mu umożliwia pełnię życia, czyli ruch

– swobodny ruch w czterech kierunkach

Bo tylko wtedy jest możliwa pełnia życia

– to jest rozkosz i rozpacz

gdy ciało jest zarazem w pionie i w poziomie

stoi na nogach i na rękach

oraz wskazuje różne strony świata

jak to potrafią czynić części

doskonałego, zjednoczonego drzewa

Jednej osobie trudno to osiągnąć

musiałaby podzielić się na dwie,

co bywa groźne

Trudniej samotnym drzewom – choć nie złączyły

w sobie drzew dwoiście

udają że tak jest



IV

Drzewo ma siłę, gdy nie jest jednodrzewne

ale jest parą posplataną ściśle

– tak że nie widać granic między dwojgiem

i tylko z bliska dojrzysz w takim drzewie

istoty dwie spojone wzniośle

umocowane w jednej ziemi

Łatwiej tym zespolonym żyć, ale i one słabną.

Kto tego nie wie, niech przypomni sobie jak

drzewo w cichości upalnego dnia

w mroźny czas

stoi w bezruchu

Aż z lekka zakołysze się gdzieś

górna gałąź

Aż bez powodu się zesunie

czapa śniegu

Tak prężnie żyje drzewo, które jeszcze ma

swoją dwoistość

To w takiej chwili

w jednym z nich

jedno z tych dwojga

mocniej się tuli do drugiego

albo się chce nieco odsunąć

Może to w takiej chwili drzewo traci

swoją dwoistość

i od tej pory długo nie postoi



V

Zmarzłe, po deszczach, od wichury, uschłe,

– niekiedy widać jak majestatycznie

upada – tak powoli, jakby tylko

składało długo pokłon

A to się jedna część złamała

i jakiś czas drugi kręgosłup

na sobie niósł ciężary dwojga

a w końcu im ulega

Jak drzewo traci pół swej siły?

– Nie zawsze widać to od razu

czasem dopiero po upadku

odsłania się przyczyna:

połową pnia szło z dołu wzwyż

pasmo spróchnienia

chociaż pod korą nic nie było widać

Trzy formy wigilijne (fotowiersz)

Opublikowano 24/12/2019 by Andrzej Dąbrówka



1



Niewiele pozostało ze świetności lata



 Jeden pan Goździk otulony tują



 Trwa zapomniany przez przymrozki



 I wplata nić czerwoną do warkoczy czasu

 



 2



 Odwrotnie bo nie z przeoczenia ale pchana



 Nową wolą się wypręża z ziemi



 Rumieniejąca zdrowo biała róża Bożego Narodzenia





 3



 Ale czyż nie jest życiem i to idealnym



 Jego obrazem taka czysta forma



 Z nieskończonych granic



 …Nawet gdyby nie nakładała



 Teatralnej maski kosmity o przepastnych oczach

 ===========



(C) Tekst i zdjęcia 24 grudnia 2019