اکران - صدای آمریک‪ا‬ پادکست صدای VOA Persian

فیلم کوتاه «هزار و صد» با کارگردانی و بازیگری شبنم طلوعی روایتی از بازجویی یک زن که در مراسم چهلم حدیث نجفی بازداشت شده است را روایت می کند. فیلم یک روند سخت و نفس‌گیر روان شناختی از فشار نهادهای امنیتی برای اعتراف گرفتن از معترضان بویژه زنان است. مهمانان: شبنم طلوعی بازیگر و کارگردان، بهفر بهادران نوازنده و آهنگساز فیلم و نیما قاسمی پژوهشگر حوزه فلسفه درباره "هزار و صد" ارائه نظر کرده اند.

برخی تارانتینو را یک پست مدرن می‌دانند و برخی نیز به دلیل حجم بالای خون و خون‌ریزی‌هایش در فیلم ها، او را جزیی از بدنه‌ سینمای آمریکا می‌دانند که سرگرمی و یک‌بار مصرفی، مانیفست اصلی است اما هستند عده کمی نیز که همین عناصر را نشانی از فلسفه و شاعرانگی این فیلمساز غیر متعارف آمریکایی قلمداد کنند. در این برنامه،علی فرهمند نویسنده، منتقد و فیلمساز و امیر حسین بابایی نویسنده و کارشناس سینمایی از ویژگی‌های سینمایی تارانتینو گفته اند.

دیوید لینچ، پیش‌گوی رستگاری "فانتزی" انسان رسانه محور است، لینچ با هنر خود در سینما، معناتراشی‌های ذهن انسان مُدرن را بر هم می ریزد، ژنریک عمومی را هجو و منتقد برخی مناسبات و فرهنگ آمریکایی است. و مهمتر اینکه، رسانه برای لینچ، ابزار هجو است. مهمانان: علی فرهمند و امیرحسین بابایی

سینمای تیم برتون با اتفاق‌افتاده‌های فانتزی، جهان‌های خیالی، و طرح‌های بصری استثنایی، مخاطبان را به سفر دنیایی پُراز رویاها و تصاویر شگفت‌انگیز می‌برد و با شخصیت‌های غیرعادی و انتقادی، تجربه‌ هنری جذاب و منحصربه‌فردی را ارائه می‌دهد. در سینمای تیم برتون، دیوانگی یک نفر، واقعیت شخص دیگری است. در این برنامه، امیرحسین بابایی و علی فرهمند از ویژگی‌ها و مختصات فرمی - محتوایی سینمایی تیم برتون گفته‌اند.

ساختار فیلم‌های پل توماس اندرسون، کارگردان آمریکایی از روش‌های نوآورانه و غیرخطی در داستان‌های بندانگشتی بهره می‌برد و شخصیت‌ها و رویدادها، به طرز غیرمعمول و زاویه‌دار به تصویر کشیده می‌شوند. هرچند، فرد، خانواده و نظام سرمایه‌داری آمریکا موضوع اصلی فیلم های اندرسون هستند اما الهیات وجه مشخص درنگرش او در سینما است. در این برنامه، امیرحسین بابایی، نویسنده و کارشناس سینمایی و علی فرهمند، منتقد و فیلمساز از وجوه فکری پل توماس اندرسون در فرم و محتوای سینمایی سخن گفته اند.

آندری تارکوفسکی سینماگر روسی که با هفت فیلمی که ساخت، نتوانست نظر مخاطب عام را به خود جلب کند. او تنها شاعر یکتا در سینما بود که عملا فرم‌گرایی را از ابتدا تا پایان آزمایش و خطا کرد. منتقدان می گویند: تماشاگر تارکوفسکی خوب به این مساله آشنا است که او مسیری مابین قلب و فکر انسان یافته و توانسته احساسات را با عمیق‌ترین سوالات بشری پیوند بزند و از دل آنان، تصویری ساده بیرون بکشد.