De brieven van mijn grootvader Thomas Symons

Victor Valkenborgs is mijn grootvader. Hij was een jonge twintiger toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak en ging al gauw bij het verzet. In juni 1944 moest hij plots vluchten voor de Gestapo en alles en iedereen achterlaten, ook zijn grote liefde. Via handgeschreven liefdesbrieven hield hij zijn grote liefde, mijn grootmoeder, thuis op de hoogte van zijn leven op de vlucht. Die liefdesbrieven vormen nu, bijna 80 jaar later, het vertrekpunt om zijn verhaal te reconstrueren. Was hij een held? Heeft hij levens gered? Was het zijne ooit in gevaar? De zoektocht werd groter dan ik had verwacht. Van een familiefeest in Limburg tot in Australië.
De zoektocht start op een symbolische dag: 11 november.

"Het doet me geweldig hartzeer zo ver van u te zijn." 
De zoektocht naar het verhaal van mijn vake start aan de keukentafel. Zijn verzetsleven houdt mijn familie al een hele tijd bezig. Er zijn enkele geruchten maar vooral veel vragen en er is niemand meer om ze te beantwoorden. 1 vraag komt steeds weer terug: was onze vake een held?

"Morgen wordt ge gefusilleerd!"
Je eigen kind verraden of zelf sterven, het is een keuze die geen enkele ouder ooit wil maken. Het dilemma wordt wel aan mijn overgrootvader voorgeschoteld. De ooggetuige van die gebeurtenis herinnert het zich nog alsof het gisteren was. In het onderzoek naar vake ontdek ik zijn geheime verzetsdaden.

"Mijn bloed kookt te zeer van razernij op die Gestapo-duivels"
Mijn grootvader was een verdienstelijke weerstander volgens het dossier maar wat betekent dat? En waarom moest de Gestapo hem kost wat kost in handen krijgen? Ik trek naar het Fort Van Breendonk voor antwoorden. 

"Steeds zijt ge in mijn verbeelding."
Wie doet er open bij de gezusters Willems? Ontdek ik eindelijk mijn grootvaders ultieme schuiladres? De laatste puzzels worden gelegd, de laatste mysteries onderzocht.

"Je pense à toi"
De laatste brief wordt geschreven en zo eindigt ook dit onderzoek naar de geschiedenis van mijn vake. De puzzelstukken vallen in elkaar op een manier dat ik nooit had durven dromen.