Wielki Post. Księżyc mówi Zeszyty

29. Patrzył nieruchomo w niebo i przez tę jedną krótką chwilę zobaczyłem w Jego twarzy zmęczenie każdego człowieka, który nocą szuka odpowiedzi; który przestał rozumieć, nie ma siły, ani domu, ani pewności jutra. Pierwszą jabłoń, pustynię, nuty melodii bez słów. Tęsknotę każdego serca. Opuścił głowę, wiedząc, że nie usłyszy niczyich słów: zostały wypowiedziane już dawno, i zapisane na kartach wielkiej Księgi.