Gadki wiejskiego proboszcza Witold Dorsz

Zesłanie Ducha Świętego to pamiątka narodzin wspólnoty Kościoła. Apostołowie, umocnieni mocą z wysoka, wyszli z Wieczernika, aby dawać świadectwo o zmartwychwstałym Zbawicielu. Ich misja wciąż trwa i jest kontynuowana w Kościele. Jakie drogi jedności otwiera dziś przed nami Duch Święty? Jak możemy współpracować z Duchem Świętym promując dobro wspólne?

Uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego uświadamia nam, że Chrystus uwielbiony, przebywający z Bogiem jest równocześnie z nami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. Dzięki swojemu byciu z Ojcem jest teraz blisko każdego z nas, działa w wydarzeniach ludzkiej historii poprzez moc i dary swego Ducha, jest obecny także poprzez Kościół, który posłał, aby kontynuował Jego misję. Jak możemy dawać świadectwo obecności i bliskości Jezusa w naszym codziennym życiu? W jaki sposób możemy przyczynić się do tego, aby nasza wspólnota parafialna pełniej odpowiadała na nakaz misyjny Jezusa „Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię wszelkiemu stworzeniu!” (Mk 16,15) i stawała się wspólnotą „wychodzącą” i „idącą na zewnątrz”?

„To jest moje przykazanie, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak Ja was umiłowałem. Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich” (J 15, 12-13). Sprawdzianem naszej wierności Panu Jezusowi i autentyczności naszej religijności jest nasza wzajemna miłość i jedność, która ma swoje źródło w miłości Boga do nas. Ona też jest najbardziej wiarygodnym świadectwem w stosunku do osób oddalonych i niewierzących, a zarazem źródłem prawdziwej radości. Jakie owoce wydaje w twoim życiu twoja relacja z Jezusem? Jak możemy pomóc innym odnaleźć prawdziwą radość w miłości Jezusa i bliźniego?

Słowa Jasnogórskich Ślubów Narodu napisał bł. kard. Stefan Wyszyński: "Przyrzekamy usilnie pracować nad tym, aby w Ojczyźnie naszej wszystkie dzieci Narodu żyły w miłości i sprawiedliwości, w zgodzie i pokoju, aby wśród nas nie było nienawiści, przemocy i wyzysku"

„Szczęśliwy jest człowiek, który kocha Ciebie, a przyjaciela w Tobie, nieprzyjaciela zaś ze względu na Ciebie” (św. Augustyn, Wyznania IV,9). Sprawdzianem naszej wierności Panu Jezusowi i autentyczności naszej religijności jest nasza wzajemna miłość i jedność, która ma swoje źródło w miłości Boga do nas. Ona też jest najbardziej wiarygodnym świadectwem w stosunku do osób oddalonych i niewierzących, a zarazem źródłem prawdziwej radości. Jakie owoce wydaje w twoim życiu twoja relacja z Jezusem? Jak możemy pomóc innym odnaleźć prawdziwą radość w miłości Jezusa i bliźniego?

Zmartwychwstały Pan nie jest duchem. On ukazał się uczniom w swoim ciele uwielbionym. Mogli Go dotknąć, mogli z Nim dzielić posiłek. Rozpoznali Go po łamaniu chleba i gdy wyjaśniał im Pisma. Jezus pojawia się żywy i współdziała z żyjącymi wówczas jak i z nami dziś, kiedy są tacy, którzy słuchają i próbują zrozumieć jego Słowo, gdy jego przykład życia ofiarowanego z miłości do Ojca i braci jest żywy i praktykowany, gdy jest jedna wspólnota chrześcijańska, zjednoczona nie tylko zewnętrznie, ale współdziałająca w pokonywaniu podziałów i urazów, we wzajemnej pomocy i wspieraniu siebie nawzajem w trudnych sytuacjach, w przezwyciężaniu osądów i zamknięcia. To wtedy Jezus staje żywy pośród nas, a my wszyscy możemy poczuć i doświadczyć Go nawet fizycznie jako Zmartwychwstałego. Jezus nie jest duchem i udowadnia to także jedząc porcję pieczonej ryby. Także proste i niby banalne gesty, gdy są przepełnione miłością, stają się gestami, które pokazują, że Jezus żyje. Jak słuchanie i czytanie Pisma Świętego pomogło i pomaga Ci w poznaniu Jezusa? W jak sposób możemy z czynów miłości i miłosierdzia uczynić drogę do poznania Jezusa i być świadkami Jego zmartwychwstania?