Makro Dergi Makro Dergi

Yazın ortalarında Steven Lukes’un güç kavramını kendimce YouTube kanalımda işlemiştim. Özellikle de modern ve postmodern dönemden bir olayı irdelerken kullanılabilen bir teori olması sebebiyle burada da bahsederek okuyucularımıza farklı bir güç tanımı sunmak ve vizyonlarını değiştirmeyi arzuluyorum.

Hepimiz zaman zaman kendimizi sınırlanmış hissederiz. İçinde bulunduğumuz durumlardan, kendi yeteneklerimizden, öngörülebilecek ya da öngörülemeyecek şeylerin korkusundan… Liste sonsuza kadar devam edebilir. Toplum hepimizi belirli kalıplara sokuyor. Örneğin ben bir kadınım, 21 yaşındayım, öğrenciyim. Herkes bunları biliyor. Dünyaya bizi tanımlayan şeyler belki de bunlar. Peki ya seninle ilgili diğer tüm şeyler? O kalıpların bir sınırı var. Onlar benim ne tür şarkılar sevdiğimi ya da hangi korkulara sahip olduğumu anlatmıyor kimseye.

Anlamak için mi dinliyoruz? Yoksa sadece dinlemiş olmak için mi? Bazen o kadar çok anlatıyoruz ki dinlemeyi unutuyoruz.

Bir gazetenin ölüm ilanına baktığınızda ölüm, genel bir olaya dönüşebilir ama özünde özel bir durumdur. Kesinlikle ‘’özel’’ ve ‘’mahrem’’ olan iki deneyim vardır; ‘’ölüm’’ ve ‘’rüya’’ görmek. Kimse, kimse için ölemez ve aynı şekilde kimse için rüya göremez. Ölümü anlayabilmek kişinin tinsel gelişimi için büyük bir önem taşır. Ölüm; yaşamın karşısında değildir, o yaşamı sona erdirmez.

Empati* köklerini Fransızca’dan alan bir kelime. Ruhbilim terimlerine göre “eş duyu” anlamını taşıyor. Yardım ise “elinde bulunan olanakları ve gücü başka bir kimsenin iyiliği, onun gereksinimi için kullanma.” demek.

Sanat, bir toplumun nefesidir. Sanatsız bir toplumda yaşamın izlerini bulmak çok zordur. Toplumun duygularını yansıtan ve yürüdüğü yolu aydınlatan bir meşale gibidir. Yazılan, çizilen ve okunan her sanat eseri, bu meşalenin ışığına güç katmaktadır. Bu sayede, toplum daha aydınlık bir yol elde etmiş olur. Sanatla uğraşmayan toplumların ne kadar içe dönük olduklarını ve dünyanın gerisinde kaldıklarını görebiliriz.