دیوان غزلیات حاف‪ظ‬ maryam nozadi

مطربِ عشق عجب ساز و نوایی دارد
/
نقشِ هر نغمه که زد راه به جایی دارد
//
عالَم از نالهٔ عُشّاق مبادا خالی
/
که خوش آهنگ و فرح بخش هوایی دارد
//
پیر دُردی کِش ما گر چه ندارد زر و زور /

خوش عطابخش و خطاپوش خدایی دارد
//
محترم دار دلم کاین مگسِ قندپَرست
/
تا هواخواهِ تو شد فَرِّ هُمایی دارد
//
از عدالت نَبُوَد دور گَرَش پُرسد حال
/
پادشاهی که به همسایه گدایی دارد
//
اشکِ خونین بنمودم به طبیبان گفتند
/
دردِ عشق است و جگرسوز دوایی دارد
//
ستم از غمزه میاموز که در مذهبِ عشق
/
هر عمل اجری و هر کرده جزایی دارد
//
نغز گفت آن بتِ ترسابچهٔ باده پرست
/
شادیِ رویِ کسی خور که صفایی دارد
//
خسروا حافظ درگاه نشین فاتحه خواند
/
و از زبان تو تمنای دعایی دارد

//

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
/
چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما
//
ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون
/
روی سوی خانهٔ خمار دارد پیر ما
//
در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم
/
کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما
//
عقل اگر داند که دل در بند زلفش چون خوش است
/
عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما //
روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد
/
زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما
//
با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی
/
آه آتشناک و سوز سینهٔ شبگیر ما
//
تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش
/
رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما

رونق عهد شباب است دگر بستان را
/
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
//
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی/

خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را //
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
/
خاکروب در میخانه کنم مژگان را

//ای که بر مه کشی از عنبر سارا چوگان/

مضطرب حال مگردان من سرگردان را //

ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند
/
در سر کار خرابات کنند ایمان را
//
یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
/
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
//
برو از خانه گردون به در و نان مطلب
/
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
//
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
/
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
//
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
/
وقت آن است که بدرود کنی زندان را
//
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی
/
دام تزویر مکن چون دگران قرآن را//

ساقیا برخیز و درده جام را
_
خاک بر سر کن غم ایام را
//
ساغر می بر کفم نه تا ز بر
_
برکشم این دلق ازرق فام را//

گر چه بدنامیست نزد عاقلان
_
ما نمی‌خواهیم ننگ و نام را
//
باده درده چند از این باد غرور

_خاک بر سر نفس نافرجام را
//
دود آه سینهٔ نالان من
_
سوخت این افسردگان خام را

//محرم راز دل شیدای خود

_کس نمی‌بینم ز خاص و عام را//

با دلارامی مرا خاطر خوش است
_
کز دلم یک باره برد آرام را
//
ننگرد دیگر به سرو اندر چمن_

هر که دید آن سرو سیم اندام را
//
صبر کن حافظ به سختی روز و شب_

عاقبت روزی بیابی کام را

صوفی بیا که آینه صافیست جام را_

تا بنگری صفای می لعل فام را
//
راز درون پرده ز رندان مست پرس_

کاین حال نیست زاهد عالی مقام را
//
عنقا شکار کس نشود دام بازچین_

کان جا همیشه باد به دست است دام را
//
در بزم دور یک دو قدح درکش و برو_

یعنی طمع مدار وصال دوام را

//ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش_

پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را

//در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند

_آدم بهشت روضه دارالسلام را//

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است_

ای خواجه بازبین به ترحم غلام را//

حافظ مرید جام می است ای صبا برو
_
وز بنده بندگی برسان شیخ جام را

سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد_

وان چه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد//

گوهری کز صدف کون و مکان بیرون است_

طلب از گمشدگان لب دریا می‌کرد//

مشکل خویش بر پیر مغان بردم دوش_

کو به تأیید نظر حل معما می‌کرد//

دیدمش خرم و خندان قدح باده به دست_

و اندر آن آینه صد گونه تماشا می‌کرد
//
گفتم این جام جهان بین به تو کی داد حکیم_

گفت آن روز که این گنبد مینا می‌کرد//

بی دلی در همه احوال خدا با او بود_

او نمی‌دیدش و از دور خدا را می‌کرد//

این همه شعبده خویش که می‌کرد این جا

_سامری پیش عصا و ید بیضا می‌کرد//

گفت آن یار کز او گشت سر دار بلند_

جرمش این بود که اسرار هویدا می‌کرد//

فیض روح القدس ار باز مدد فرماید
_
دیگران هم بکنند آن چه مسیحا می‌کرد
//
گفتمش سلسله زلف بتان از پی چیست_

گفت حافظ گله‌ای از دل شیدا می‌کرد