บันทึกนึกขึ้นได‪้‬ ง่วง

ตลอดปีที่ผ่านมา
เราพบปะผู้คน ปล่อยให้ใครบางคนเข้ามาเรียนรู้การเป็นตัวเรา
ส่วนตัวเรานั้นก็เข้าไปเป็นส่วนหนึ่งกับเขาอีกคน

มีคนตกหล่น
มีคนหล่นหาย
มีคนเพิ่มเข้ามา
และมีคนลาจากจากความสัมพันธ์ไป
ทั้งในแง่ที่ต่างคนต่างอยู่
และในแง่ที่ใครอีกคน ไม่มีวันกลับมา

ช่วงเวลานี้จึงถือเป็นช่วงที่ดี
ที่จะได้ทบทวนว่า
ใครควรบอกลา ใครควรกุมมือข้ามปีไปด้วยกัน

บางทีเราไม่เคยถามตัวเองเลยว่า
เรามาที่นี่ เราอยู่ที่นี่ไปเพื่ออะไร
หรือบางคนก็มีแต่คำถามข้างบนนี้อยู่ในใจตลอด
แต่ไม่สามารถตอบตัวเองได้สักที
 
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า
ทุกวันนี้ เราให้ "คุณค่า" กับการมีชีวิตอยู่ไปกับเรื่องอะไรบ้าง
ความสัมพันธ์ สุขภาพ ความสำเร็จ หรือความว่างเปล่า
 
การได้ค้นพบกว่า คุณค่าของการหายใจในแต่ละวันมันคืออะไร
น่าจะทำให้เราค้นพบเป้าหมายของการมีชีวิตอยู่
 
แต่ถ้าเรายังหาคำตอบจากตรงนี้ไม่ได้
งั้นลองมองไปที่วันสุดท้าย
แล้วค่อยๆ ตอบตัวเอง ตามสิ่งที่ผมกำลังจะเล่าให้คุณฟังต่อจากนี้
 
มาทบทวนตัวเองไปด้วยกันว่าถ้าวันสุดท้ายเดินทางมาถึง
เราจะจากไปแบบที่ได้ทำตามเป้าหมายของชีวิตตัวเองไปจนหมดแล้ว
หรือยังมีอะไรค้างคา ที่ยังอยากจะลงมือทำอยู่
 
เพื่อที่ว่าสุดท้ายแล้ว เราจะค้นพบเป้าหมายเล็กๆ
ของการมีชีวิตอยู่
และถ้าวันสุดท้ายมาถึงจริง
เราจะได้เดินทางต่อไปอย่างที่ไม่ต้องมีอะไรกังวล

เพราะการเป็นมนุษย์เงินเดือนมันเหนื่อย
นอกจากเหนื่อยจากการเรียนเพื่อให้ได้ Hard skill เพื่อเข้ามาทำงานแล้ว
ในระหว่างทำงาน เราก็เอา Soft Skill ที่ตัวเองมีมาทั้งชีวิต
เข้ามาปรับ เพื่อให้ 8-10 ชั่วโมงต่อวัน
เราจะผ่านมันไปได้ด้วยดี

ช่วยด้วยยยยย ไม่ไหวแล้วววววว ฮีลหน่อยยย

เบื่อออออออออออออ