Flaneur | فلانو‪ر‬ Mehdi Nourian | Mahmoud Habibi

خیلی وقت بود فلانور را فراموش کرده بودیم اما انگار فلانور ما رو فراموش نکرده بود. البته این فراموشی هم دلایل خاص خودش رو داشت. از شروع کرونا بگیرین و درگیری‌های شخصی هر کدوم از ما دو نفر که برای بقا مجبور بودیم پا روی علایقمون بگذاریم و بریم دنبال زندگی. بگذریم.



ماجرا از وقتی شروع شد که یک روز آقا رضا بلوط رو که اگه یادتون باشه شروع فلانور با اپیزودی از ایشون بود خیلی اتفاقی در خیابون دیدیم. آقا رضا همون نقاش خیابون انقلابه که به قول خودش می‌خواد فقط با یک خودکار و یک برگه آچهار به جنگ اشرافیت نقاشی امروز بره و نمایشگاه رو به کف خیابون بیاره. بعد از سلام و احوال‌پرسی گفت یه سری کارای تازه داره و حتی چند تا داستان که دوست داره اونا رو به ما نشون بده و برامون بخونه.

آقا رضا خیلی به ما لطف داره و همین باعث شد نتونیم به این خواستش نه بگیم، به‌خصوص که هنوزم معتقدیم شهر درندشتی مثل تهران بخشی از هویتش رو از آدم‌های اصیلی مثل رضا بلوط می‌گیره. خلاصه اینکه سرتون رو در نیاریم. قراری گذاشتیم تو یه کافه و آقا رضا نقاشی‌ جدیدش رو هم آورد و یک داستان کوتاه هم برامون خوند.

نقاشی جدید آقا رضا خیلی خاصه از این نظر که تصویر زنی از پشت سر هستش. زن که انگار معلومه سرش به کاری گرمه (قالیبافی؟) از پشت گلوله خورده. خرمن گیسوش رها شده اما قامت رعناش خم نشده. نکته جالب اینکه، به قول آقا رضا، زن با وجود اینکه گلوله خورده اما هنوز زمین نیفتاده و داره کارش رو می‌کنه. با همون هیبت، همون خرمن گیسو. آقا رضا می‌گه، الان که به نقاشی‌های قبلیم نگاه می‌کنم، کارایی که حدود 10 سال پیش کشیدم، می‌بینم که اون موقع هم در نظر من زن تِم اصلی بیشتر نقاشی‌ها بود. آقا رضا از لابه‌لای برگه‌های آچهاری که توی کیفش گذاشته، یه نقاشی بیرون می‌کشه که داره تولد یک زن را در زهدان نشون می‌ده.

این اپیزود نه در حکم برگشت ما به دنیای پادکست که البته خیلی دلمون می‌خواد برگردیم‌ـ بلکه ادای دینی است به یکی از سوژه‌های فلانور. البته فلانور هم از اول هدفش جز این نبوده که یه تریبونی بشه برای شنیدن صداهایی که تو شلوغی تهران شنیده نمی‌شن.

پیشاپیش از اینکه ما رو گوش می‌دین، ممنونیم و امیدواریم که شما هم مثل ما از شنیدنش لذت ببرین.

عنوان اپیزود از عنوان داستان رضا بلوط گرفته شده است.

شاید شبیه یه مرکز خرید، سینما یا مرکز همایش‌ها باشه، یا شبیه یه بازداشتگاه توی قلب تهران، اون‌هم چسبیده به تئاتر شهر و پارک دانشجو. غریبه، داستان ساختمون عجیب‌وغریب و پرحرف‌وحدیثیه که سر زمینش بیست ساله دعواست و این دعوا هنوز هم ادامه داره! چجوری این ساختمون سعی می‌کنه توی نبرد فضاها پیروز بشه؟ موسیقی: «سفید» از زبیگنیف پرایزنر

از آبان تا اسفند، راه دراز و سختی بود. راهی با قصه‌ای پر آب چشم. شاید یه روز این قصه رو بنویسن، شایدم نه و بشه مثل خیلی قصه‌های ناشنیده‌ی دیگه‌ی این سرزمین که تو گوشه کنارای تاریخ گم‌و‌گور باقی مونده. این اپیزود ویژه، فقط ادای دینی ولو خیلی کوچیک و اندکه به انسانیت و یه یادآوری برای خودمون که نذاریم شتاب حوادث، آبان تا اسفند 98 رو از خاطرمون پاک کنه. فهرست کامل صداهایی که در این اپیزود می‌شنوین رو می‌تونین تو وب‌سایت فلانور ببینین.  

رپ واسش یه مکتبه که توش باید از دردهای مردم گفت، اونم بدون توهین. موسیقی: «سرکوب» از یاس، «طلاق» از سندی، «اینجا تهرانه» از هیچکس، «دیوونه ۲» از رضا پیشرو، «نامه‌ای به رئیس جمهور» از بهرام، «گناهمون» از علی اف.جی و اینفیمس، «دیس رضا پیشرو برای زدبازی»، «سیگار صورتی» از زدبازی، «گریه داره» از هیچکس، «شاهکش» از حمید صفت، «ادامه می دم» از یاس

قرار بود نماد سلطنت باشه اما شد نماد سیاست‌ حکومت انقلابی. موسیقی: «سرود ملی شاهنشاهی» از «داوود نجمی مقدم»، «کیف انگلیسی» از فرهاد فخرالدینی، «آوار» از فرهاد، «قوزک پا» و «خاک» از فریدون فروغی و «کندو» از ابی. این اپیزود با همکاری گروه مطالعاتی دالان تهیه شده

حیوونا و اشیا هم تو ساخت فرهنگ شهری نقش دارن. این روزا گربه‌ها نقش پررنگ‌تری تو تهران بازی می‌کنن! موسیقی: «رنگ و رنگ» از بلک کتس و موسیقی فیلم «دایی من» به کارگردانی ژاک تاتی