Hesse Moshtarak | حس مشتر‪ک‬ Persian Media Production | رسانه پارسی

روی ورقی که از بین کاغذای دفترم افتاد، تیکه‌ای از نثر مهشید امیرشاهی رو دیدم. رفتم توی فکر. این ورق یادداشت رو وقتی ایران بودم ...

یه وقتایی فرقی نمی‌کنه شاعر اهل کجا باشه. وقتی که شعر از عمق دلش اومده باشه، یه راست، می‌تونه قلب هر آدمی رو اهل هر نقطه‌ای که باشه به وجد یا درد بیاره.

شعرهای شاملو برای من یه پناهنگاه بود که بهش تکیه بدم و برای یک ساعت هم که شده، از تو دنیای شلوغ و خسته‌کننده‌ی روزمره کنار بکشم.

اون‌روز این‌قدر به سهراب و شعرهاش فکر کرده بودم، که خوابشو دیدم. تو خواب تمام فضا همونی بود که توی شعرش هست. جوی آب، مادرش در حال ریحان‌چیدن و ما در حال قدم‌زدن.

یادداشت سپهر رو که در مورد گروس خوندم، بیشتر به شعر هاش رو آوردم و دیدم دقیقا، شعر گروس «دستی است که همیشه برای گرفتن زخم‌های‌مان کم داریم».

فریدون مشیری شاعر مهربانیه. توی شعراش می‌شه محبت رو پیدا کرد و تو زندگی به کار برد. می‌شه با شعرهاش دوست شد و دوستی‌ها رو بنا کرد و پایدار.