ਤੇੜਾ ਪਰਨੀਆਂ

ਪਿਤਾ ਦੀ ਮੌਤ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਤੀਰਥ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤੇ ਭਗਤੀ ਦੋਵੇਂ ਨਿਭਾਉਂਦੀ ਹੈ — ਅੰਤਿਮ ਸੰਸਕਾਰ ਕਰਵਾਉਂਦੀ ਹੈ, ਪਾਠ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਤੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਰਸਮਾਂ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ, ਉਹ ਗ਼ਮ ਨਾਲ ਇਕ ਨਾਚ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਸੋਨੇ ਨਾਲ ਜੋੜੀ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਕਲਾ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸਵੇਰ ਦੀ ਬਾਣੀ ਤੱਕ, ਉਹ ਸਿੱਖਦੀ ਹੈ ਕਿ ਤਾਕਤ ਦੁੱਖ ਦੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰੀ ਨਹੀਂ ਹੈ— ਉਸਨੂੰ ਪਿਆਰ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਦੀ ਕਲਾ ਹੈ।