پرگار: آمریکا، دخالت‌گرایی بهتر است یا انزواگرایی‪؟‬ پرگار

آمریکا توسط استعمارگران گشوده شد اما مردمی که آن را ساختند از آنجا که از آزار عقیدتی در اروپا فرار کرده بودند رسالت خود را دفاع از آزادی و عدالت قرار دادند، رسالتی که در طول حیات ایالات متحده‌ی آمریکا مانع از آن شده که ایده‌ی انزواطلبی به کلی بر سیاست خارجی آن چیره شود. ایده‌ی رسالت آمریکا در دفاع از حق اما از نظر بسیاری از مردم آن کشور، آمریکا را به ژاندارم دنیا تبدیل کرده است. بارزترین رای مردم آمریکا به پرهیز از ژاندارمی دنیا در انتخابات ریاست جمهوری پس از جنگ اول جهانی بود. اما طولی نکشید که خطر فاشیسم در جنگ جهانی دوم دولت و مردم آمریکا را به نتیجه‌ی دیگری رساند. از آن زمان روسای جمهور آمریکا به این یا آن سوی این طیف متمایل بوده‌اند.
جوزف کندی در دهه‌ی شصت میلادی در این سخنرانی از آمریکایی صحبت می‌کند که نقض حقوق بشر را تحمل نمی‌کند، حقوقی که ملت آمریکا همیشه محترم می‌شمارد، هم در داخل کشور و هم فراتر از مرزهای آمریکا. به گفته‌ی او این سنتی ست که آمریکا به آن افتخار می‌کند. اما آنچه کندی گفت در سال‌های اخیر بیشتر به چالش کشیده شده است.
دونالد ترامپ می‌گوید به آمریکاست که اعتقاد دارد و به عنوان رییس جمهور آمریکا، منافع آمریکا را در صدر قرار می‌دهد همانطور که رهبران کشورهای دیگر منافع کشور خودشان را باید مقدم بشمارند. سخنان دونالد ترامپ به نظر بسیاری از تحلیل گران سیاسی نشانه‌ی دور جدیدی از انزواطلبی در آمریکاست. اما برای مردم دیگر نقاط جهان، برای مردمی که آمریکا را در کشور خود یا در اطراف خود می‌بینند یا حضور آن را به اشکال مختلف تجربه می‌کنند انزواطلبی آمریکا مفید است یا رسالت‌گرایی آن؟ کدام یک در جهان موجود به ثبات و پیشبرد آرمان‌های بشری می‌انجامد؟
این سوال را با مهمان‌های برنامه در میان می‌گذاریم.
رضا تقی‌زاده، تحلیل‌گر سیاسی می‌گوید نظام جهانی باید هرم‌گونه باشد و چه بهتر که آمریکا در راس این هرم باشد.
شهران طبری، او هم تحلیل‌گر سیاسی میگوید منافع خود آمریکا اقتضا می‌کند که انزوا پیشه نکند
و بهمن نیرومند، فعال سیاسی می‌گوید آنچه رسالت‌گرایی آمریکا نامیده می‌شود نفعی به دیگران نرسانده است