1 hr 21 min
Przypadek Seagram Building, czyli o szkodliwości architektury modernistycznej Autoportret. Podcast o architekturze i przestrzeni
-
- Design
Dorota Leśniak-Rychlak rozmawia z Maciejem Miłobędzkim
Czy możliwe jest ocalenie pod władzą techników, pyta Maciej Miłobędzki, architekt z pracowni JEMS Architekci w swoim tekście w numerze „Autoportretu” Ścieżki materiałów. Odpowiedź udzielana przez autora jest negatywna, a jednym z przykładów środowiskowo szkodliwych budynków przywoływanych w rozmowie jest nowojorski Seagram Building, zaprojektowany przez Ludwiga Miesa van der Rohego, ikona stylu międzynarodowego. Gdy przyglądniemy się ustaleniom Kiela Moe, autora monografii szklanego biurowca, okaże się, że siedziba Seagram przyczyniła się do ekstrakcji na pustyni Atacama (pozyskanie miedzi na eleganckie „opakowanie”: kurtynową elewację), degradacji środowiskowej na terenie dawnej fabryki szkła w Pensylwanii, czy negatywnie wpłynęła na zdrowie robotników, opracowujących bursztynowe tafle. Przy takiej optyce wydaje się, że historię architektury należałoby napisać na nowo. A co z teraźniejszością, gdy architekci projektują już budynki nie z materiałów, lecz z produktów, komponowanych z część pochodzących z całego globu?
Rozmowę prowadzi Dorota Leśniak-Rychlak – redaktorka
kwartalnika „Autoportret. Pismo o dobrej przestrzeni”.
„Autoportret” 4 [83] 2023
„Ścieżki materiałów”
Architektura jest dziedziną materialną. Powstaje w procesie przemiany niemal alchemicznej, z materii wydobywanej z ziemi i przetwarzanej w procesach różnych obróbek w budynek, wartość dosłownie i w przenośni materialną. W ostatnich dekadach właśnie ta cecha jest przekleństwem. Współcześnie coraz częściej pytamy o to, z czego budujemy, jakie są środowiskowe koszty działalności budowlanej. Żadna technologia nie jest niewinna w dobie katastrofy klimatycznej. Musimy zacząć oceniać architekturę przez pryzmat jej oddziaływania na środowisko, a to wymaga
wprowadzenia nowych kryteriów. Próbujemy zmapować nowe obszary działań architektonicznych i wskazać możliwe alternatywy.
Jak wykorzystać istniejące zasoby? Jak pracować z materiałami, na przykład ziemią i glebą, w sposób odwracalny? Jak recyklingować beton? Co można odzyskać i użyć ponownie? Czy wszystko da się przebudować? Uruchamiają się nowe połączenia, perspektywy.
Wszystkie teksty z numeru, w tym tekst Macieja MIłobędzkiego będą (lub już są) dostępne na naszej stronie internetowej pod tym linkiem:
https://www.autoportret.pl/numery/sciezki-materialow-pl/
Inne teksty autora zawierające krytykę modernistycznych
dogmatów zamieszczone na łamach „Autoportretu”:
https://www.autoportret.pl/artykuly/nieznosna-lekkosc/
https://www.autoportret.pl/artykuly/niezaizolowane-nienowoczesne-niekomfortowe/
https://www.autoportret.pl/artykuly/wszystkiego-bezpiecznego-infrastruktura-bezpieczenstwa-i-komfortu/
Zapraszamy do prenumeraty naszego pisma: https://mik.krakow.pl/product-category/autoportret/
Dorota Leśniak-Rychlak rozmawia z Maciejem Miłobędzkim
Czy możliwe jest ocalenie pod władzą techników, pyta Maciej Miłobędzki, architekt z pracowni JEMS Architekci w swoim tekście w numerze „Autoportretu” Ścieżki materiałów. Odpowiedź udzielana przez autora jest negatywna, a jednym z przykładów środowiskowo szkodliwych budynków przywoływanych w rozmowie jest nowojorski Seagram Building, zaprojektowany przez Ludwiga Miesa van der Rohego, ikona stylu międzynarodowego. Gdy przyglądniemy się ustaleniom Kiela Moe, autora monografii szklanego biurowca, okaże się, że siedziba Seagram przyczyniła się do ekstrakcji na pustyni Atacama (pozyskanie miedzi na eleganckie „opakowanie”: kurtynową elewację), degradacji środowiskowej na terenie dawnej fabryki szkła w Pensylwanii, czy negatywnie wpłynęła na zdrowie robotników, opracowujących bursztynowe tafle. Przy takiej optyce wydaje się, że historię architektury należałoby napisać na nowo. A co z teraźniejszością, gdy architekci projektują już budynki nie z materiałów, lecz z produktów, komponowanych z część pochodzących z całego globu?
Rozmowę prowadzi Dorota Leśniak-Rychlak – redaktorka
kwartalnika „Autoportret. Pismo o dobrej przestrzeni”.
„Autoportret” 4 [83] 2023
„Ścieżki materiałów”
Architektura jest dziedziną materialną. Powstaje w procesie przemiany niemal alchemicznej, z materii wydobywanej z ziemi i przetwarzanej w procesach różnych obróbek w budynek, wartość dosłownie i w przenośni materialną. W ostatnich dekadach właśnie ta cecha jest przekleństwem. Współcześnie coraz częściej pytamy o to, z czego budujemy, jakie są środowiskowe koszty działalności budowlanej. Żadna technologia nie jest niewinna w dobie katastrofy klimatycznej. Musimy zacząć oceniać architekturę przez pryzmat jej oddziaływania na środowisko, a to wymaga
wprowadzenia nowych kryteriów. Próbujemy zmapować nowe obszary działań architektonicznych i wskazać możliwe alternatywy.
Jak wykorzystać istniejące zasoby? Jak pracować z materiałami, na przykład ziemią i glebą, w sposób odwracalny? Jak recyklingować beton? Co można odzyskać i użyć ponownie? Czy wszystko da się przebudować? Uruchamiają się nowe połączenia, perspektywy.
Wszystkie teksty z numeru, w tym tekst Macieja MIłobędzkiego będą (lub już są) dostępne na naszej stronie internetowej pod tym linkiem:
https://www.autoportret.pl/numery/sciezki-materialow-pl/
Inne teksty autora zawierające krytykę modernistycznych
dogmatów zamieszczone na łamach „Autoportretu”:
https://www.autoportret.pl/artykuly/nieznosna-lekkosc/
https://www.autoportret.pl/artykuly/niezaizolowane-nienowoczesne-niekomfortowe/
https://www.autoportret.pl/artykuly/wszystkiego-bezpiecznego-infrastruktura-bezpieczenstwa-i-komfortu/
Zapraszamy do prenumeraty naszego pisma: https://mik.krakow.pl/product-category/autoportret/
1 hr 21 min