Słuchać, żeby usłysze‪ć‬ Piotr Żyłka

Od wielu miesięcy z coraz większym zaciekawieniem śledziłem jego działania.

Dostrzegłem w nich kilka elementów, które mi mocno zaimponowały.

Bo zobaczyłem zakonnika i księdza, który nie boi się otwarcie (a nie chowając się za ogólnikowymi i bezpiecznymi hasełkami) nazywać patologiczne mechanizmy i zachowania w Kościele (w tym również we własnym zakonie).

Duszpasterza, który stara się wspierać osoby wykluczane, poniżane i ranione w naszej wspólnocie oraz z szacunkiem odnosi się do tych, którzy z niej odeszli.

Człowieka zakochanego w Jezusie, z pasją i wrażliwością dzielącego się Ewangelią oraz poszukującego zdrowej, pięknej duchowości.

Jakiś czas temu zapytałem go, czy odważyłby się ze mną porozmawiać o problemach i wyzwaniach stających przed Kościołem w Polsce, ale tak do bólu szczerze, bez unikania najtrudniejszych tematów i z odniesieniem się do konkretnych wydarzeń i osób.

Mimo hejtu, jakiego w odpowiedzi na jego różne działania i wypowiedzi doświadczał już nie raz, Maciej Biskup OP przyjął moje zaproszenie i nagraliśmy długą, szczerą rozmowę.

Dotykamy w niej kilku bardzo trudnych i ważnych spraw. Szukamy również nadziei i światła płynących z Ewangelii, które mogą pomóc przetrwać nawet największe kryzysy.

Dziś oddajemy ją w Wasze ręce.

***

Moja praca autorska i wszystkie inne działania są możliwe dzięki społeczności, która wspiera je finansowo. Ten materiał również powstał dzięki ich wsparciu. Każda złotówka od Was umożliwia mi dalsze działanie w wolności i planowanie kolejnych projektów. Dołącz do grona moich Patronek i Patronów: https://patronite.pl/piotrzylka

***

Więcej odcinków podcastu: http://piotrzylka.pl/category/podcasty/

***

Zapraszam też na:






FACEBOOK: https://www.facebook.com/piotrzylkablogINSTARGAM: https://www.instagram.com/piotrekzylka/SPOTIFY: https://open.spotify.com/show/6EAcqwXrv2zwJtDAVSDw7C

„Mam wrażenie, że biskupi się nas boją. Boją się dopuścić kobiety do władzy, decyzyjności. Najchętniej widzieliby nas tylko w roli matek i strażniczek domowego ogniska, zamkniętych w domach. Ewentualnie przychodzących do kościoła, no bo ktoś w tych ławkach musi siedzieć i do kogoś trzeba mówić. Ale nie chcą, żebyśmy miały wpływ na cokolwiek”.

To słowa Justyny, która w domu zamknąć się biskupom nie da. Jest odważną kobietą, katoliczką głośno mówiącą o dyskryminowaniu kobiet w Kościele, chcącą innego, bardziej ludzkiego, bliskiego i wrażliwego Kościoła. Stara się go budować i walczy o niego konsekwentnie.

I mimo, że wiele razy zderzyła się ze ścianą, nie poddaje się.

Kiedy władze archidiecezji gdańskiej ignorowały skrzywdzonych, kryły pedofilię i kłamały publicznie, współorganizowała protesty pod biskupią kurią.

Po drugiej części filmu braci Sekielskich „Zabawa w chowanego” zamieściła we włoskiej prasie apel do Franciszka nawołujący do interwencji papieża w polskim kościele i wyciągnięcia konsekwencji w stosunku do skompromitowanych hierarchów.

Działa w Kongresie Katoliczek i Katolików, gdzie nikt nikogo nie wyzywa od heretyków, gdzie można mieć wątpliwości, rozmawiać na każdy temat i wspólnie szukać odpowiedzi na pytanie o to, jak możemy zmieniać nasz nadwiślański katolicyzm. Żeby był mniej skostniały i bardziej ewangeliczny.

Prywatnie jest żoną i matką (w tym jednego dziecka z niepełnosprawnością). Kocha podróżować. Mieszkała w Hiszpanii i w kilku krajach Ameryki Południowej. Doświadczyła dzięki temu różnorodności chrześcijaństwa, co wzmocniło jej wiarę w to, że inny Kościół jest możliwy.

Justyna Zorn jest mądrą, silną, świadomie wierzącą osobą. I bohaterką najnowszego odcinka podcastu „Słuchać, żeby usłyszeć”. Zapraszam do wysłuchania naszej rozmowy.

***

Moja praca autorska i wszystkie inne działania są możliwe dzięki społeczności, która wspiera je finansowo. Ten materiał również powstał dzięki ich wsparciu. Każda złotówka od Was umożliwia mi dalsze działanie w wolności i planowanie kolejnych projektów. Dołącz do grona moich Patronek i Patronów: https://patronite.pl/piotrzylka

***

Więcej odcinków podcastu: http://piotrzylka.pl/category/podcasty/

***

Zapraszam też na:

- FACEBOOK: https://www.facebook.com/piotrzylkablog
- INSTARGAM: https://www.instagram.com/piotrekzylka/
- SPOTIFY: https://open.spotify.com/show/6EAcqwXrv2zwJtDAVSDw7C

Magda i Uschi są katoliczkami. Od 18 lat żyją w pięknym związku.


Mówi Magda: „Dzięki Uschi doświadczyłam nawrócenia”


Mówi Uschi: „Bóg postawił Magdę na mojej drodze. I to jest najlepsze, co mi się mogło przydarzyć w życiu”


Obie mówią o sobie, że często bywają niewidzialne. Co to znaczy?


Jak odkrywały swoją tożsamość? Jak reagowali ich bliscy na ich coming out?


Jak radzą sobie z nauczaniem i praktyką traktowania osób LGBT+ w Kościele? Jakich zmian by chciały?


Co się dzieje, kiedy przychodzi do nich ksiądz po kolędzie?


Jak żyje im się w Polsce? Co je najbardziej boli? Jakie mają marzenia?


Jestem im ogromnie wdzięczny za to, że wpuściły mnie do swojego świata i opowiedziały swoją historię. Szczególnie Magdzie, która jest bardzo introwertyczną osobą.

Dawno nie słyszałem tak poruszającego świadectwa o wierze i miłości.

Zapraszam Was do wysłuchania naszej rozmowy.


***

Ten materiał powstał dzięki wsparciu moich Patronek i Patronów. Moja praca autorska i wszystkie inne działania są możliwe dzięki społeczności, która wspiera je finansowo. Każda złotówka od Was umożliwia mi dalsze działanie w wolności i planowanie kolejnych projektów. Dołącz do grona moich Patronek i Patronów.

Trzymam w rękach zdjęcie Szymona. Widzę uśmiechniętego, szczęśliwego, pogodnego, pełnego życia faceta.

Nic bardziej mylnego.

„Nie mam bardziej radosnego zdjęcia. Mój uśmiech jest na nim tak przekonywujący, że do tej pory, jak ludzie je widzą, również się uśmiechają. A ja, w momencie kiedy mi je robiono, czułem się najgorzej na świecie, czułem się człowiekiem, który w ogóle nie zasługuje na to, żeby istnieć. Tego samego dnia miałem myśli rezygnacyjne, które są wstępem do myśli samobójczych. W takich momentach czujesz, że lepiej by było gdybyś nie istniał, gdybyś zniknął.

To zdjęcie zrobiono mi w maju 2016 roku. Byłem na początku drugiego miesiąca leczenia depresji. Nie czułem jeszcze poprawy. Tak może wyglądać twarz kogoś, kto w środku naprawdę cierpi i woła o pomoc. Trudno w to uwierzyć? Moja towarzyszka nie odpuszczała. Pokazuję wam je, bo możecie nawet nie dostrzegać, ile osób dookoła was choruje, nie wiedząc jak o tym mówić”.

Jak to możliwe? Co go doprowadziło do tak ciężkiego stanu? Gdzie i jaką pomoc znalazł, żeby wyleczyć się z depresji?

Jak wygląda męska depresja? Czy depresja mężczyzn różni się czymś od depresji kobiet? Co robić, kiedy podejrzewamy, że sami mamy depresję? Kiedy iść do psychiatry, kiedy do psychoterapeuty, kiedy wspierać się lekami? Jak wspierać bliskie nam osoby chorujące na depresję? Swoich partnerów, znajomych, braci, ojców? Jak zadbać o siebie, kiedy jesteśmy stroną wspierającą?

O tym wszystkim rozmawiamy z Szymonem Żyśko w najnowszym odcinku podcastu „Słuchać, żeby usłyszeć”. Zapraszam do wysłuchania naszej rozmowy.

***

Ten materiał powstał dzięki wsparciu moich Patronek i Patronów. Moja praca autorska i wszystkie inne działania są możliwe dzięki społeczności, która wspiera je finansowo. Każda złotówka od Was umożliwia mi dalsze działanie w wolności i planowanie kolejnych projektów. Dołącz do grona moich Patronek i Patronów.

Trudno opisać emocje jakie we mnie były, kiedy jechałem się z nią spotkać. Bo to nie jest łatwa historia z przyjemnym happy endem, do którego można się przytulić i nim ogrzać.

Marzena przez kilka lat walczyła z chłoniakiem. Wydawało się, że walkę z nowotworem ma już za sobą, wróciła do normalnego życia.

I wtedy przyszedł potężny cios. Rozległy rak płuc z przerzutami do mózgu. I ta najtrudniejsza wiadomość - Marzena ma już szansę tylko na leczenie paliatywne, wydłużające życie.

Jak żyje się, kiedy jesteś młodą kobietą i wiesz, że nie masz szans na wyleczenie? Kiedy zostało ci kilka miesięcy, w najlepszym wypadku kilka lat. Gdzie możesz szukać nadziei? O czym marzysz? Jak to wszystko wpływa na twoją wiarę i niewiarę, relacje z bliskimi, związek z chłopkiem?

Jak w takiej sytuacji nie zwariować w kontaktach z lekarzami? Jak zadbać o swoją psychikę? Jak nie poddać się załamaniu i depresji?

O tym wszystkim i nie tylko rozmawiamy z Marzeną Erm. Piękną, mądrą, silną i odważną kobietą.

Chyba najlepiej jego historię streszczają tatuaże, które ma na rękach. Kiedyś na lewej było jasne przesłanie - CHWDP. W zasadzie dalej tam jest, ale teraz jest przykryte innymi tatuażami, na których widać Patryka z rodziną, wyciągniętą pomocną dłoń i sylwetkę pewnego znanego księdza "onkocelebryty".

Patryk dzieciństwo i okres dojrzewania miał trudne - pijący ojciec, biednie w domu, złe towarzystwo, alkohol, używki, narkotyki, w konsekwencji przestępstwa i więzienie. Nie zmierzało to w dobrą stronę.

Ale nagle, zupełnie niespodziewanie, wydarzyło się coś, co stało się momentem zwrotnym. "Przez przypadek" trafił za karę do puckiego hospicjum i spotkał w nim księdza Jana Kaczkowskiego. W trakcie ich pierwszego spotkania Patryk był na kacu i troch zjarany, ale ksiądz Jan go nie opieprzył. Zamiast tego zagadał z Patrykiem tak, że udało mu się dotrzeć do jego głowy i serca.

Chciałoby się powiedzieć, że to historia, która nadaje się na scenariusz filmowy, ale w tym wypadku faktycznie się tak stało i relacja Patryka z Janem była punktem wyjścia do powstania scenariusza filmu "Johnny" (którego premiera już we wrześniu).

Bardzo mi zależało, żebyście mogli usłyszeć go i lepiej poznać nie tylko w filmowej, ale też całkowicie realnej wersji. Dlatego pojechałem na Hel, gdzie dziś Patryk Galewski mieszka ze swoją żoną Żanetą, córką i dwójką synów.

Najstarszy syn ma na imię Jan. Domyślacie się na czyją cześć.

Zapraszam do wysłuchania naszej rozmowy. Jest mocno, życiowo, ze zwrotami akcji, dramatami, pięknymi historiami, ale też - jak to w janowym świecie - nie brakuje humoru.