رواق / Ravaq Farzin Ranjbar

غزل نمره ۰۳۶
فاعلاتن فعلاتن فعلاتن فعلان

تا سر زلف تو در دست نسيم افتادست
دل سودازده از غصه دو نيم افتادست

چشم جادوی تو خود عين سواد سحر است
ليکن اين هست که اين نسخه سقيم افتادست

در خم زلف تو آن خال سيه دانی چيست
نقطه دوده که در حلقه جيم افتادست

زلف مشکين تو در گلشن فردوس عذار
چيست طاووس که در باغ نعيم افتادست

دل من در هوس بوی تو ای مونس جان
خاک راهيست که در دست نسيم افتادست

همچو گرد اين تن خاکی نتواند برخاست
از سر کوی تو زان رو که عظيم افتادست

سايه قد تو بر قالبم ای عيسی دم
عکس روحيست که بر عظم رميم افتادست

آن که جز کعبه مقامش نبد از ياد لبت
بر در ميکده ديدم که مقيم افتادست

حافظ دلشده (گمشده) را با غمت ای يار (جان) عزيز
اتحاديست که در عهد قديم افتادست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۵
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

برو به کار خود ای واعظ اين چه فريادست
مرا فتاد دل از ره تو را چه افتادست

ميان او که خدا آفريده است از هيچ
دقيقه‌ايست که هيچ آفريده نگشادست

به کام تا نرساند مرا لبش چون نای
نصيحت همه عالم به گوش من بادست

گدای کوی تو از هشت خلد مستغنی‌ست
اسير عشق (بند) تو از هر دو عالم آزادست

اگر چه مستی عشقم خراب کرد ولی
اساس هستی من زان خراب آبادست

دلا منال ز بيداد و جور يار که يار
تو را نصیب همین کرد و این از آن دادست
تو را نصيب همين داد و اين تو را دادست
(نور عثمانیه)

برو فسانه مخوان و فسون مدم حافظ
کز اين فسانه و افسون مرا بسی يادست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۴
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

رواق منظر چشم من آشيانه (آستانه) توست
کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست

به لطف (زلف و) خال و خط از عارفان ربودی دل
لطيفه‌های عجب زير دام و دانه توست

دلت به وصل گل ای بلبل صبا (سحر) خوش باد
که در چمن همه گلبانگ عاشقانه توست

علاج ضعف دل ما به لب حوالت کن
که اين (آن) مفرح ياقوت در خزانه توست

به تن مقصرم از دولت ملازمتت
ولی خلاصه (ملازم)جان خاک آستانه توست

من آن نيم که دهم نقد دل به هر شوخی
در خزانه به مهر تو و نشانه توست

تو خود چه لعبتی ای شهسوار شيرين کار
که توسنی چو فلک رام تازيانه توست

چه جای من که بلغزد سپهر شعبده‌باز
از اين حيل که در انبانه بهانه توست

سرود مجلست اکنون فلک به رقص آرد
که شعر حافظ شيرين سخن ترانه توست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۳
مفعول و فاعلات و مفاعیل و فاعلن

خلوت گزيده را به تماشا چه حاجت است
چون کوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

جانا به حاجتی که تو (می‌خواهی از خدای) را هست با خدا
کآخر دمی بپرس که ما را چه حاجت است

اي پادشاه حسن خدا را بسوختيم
آخر سوال کن که گدا را چه حاجت است

ارباب حاجتيم و زبان سوال نيست
در حضرت کريم تمنا چه حاجت است

محتاج قصه (جنگ) نيست گرت قصد خون ماست
چون رخت از آن توست به يغما چه حاجت است

جام جهان نماست ضمير منير دوست
اظهار احتياج خود آن جا چه حاجت است

آن شد که بار منت ملاح بردمی
گوهر چو دست داد به دريا چه حاجت است

اي مدعی برو که مرا با تو کار نيست
احباب حاضرند به اعدا چه حاجت است

اي عاشق گدا چو لب روح بخش يار
می‌داندت وظيفه تقاضا چه حاجت است

حافظ تو ختم کن که هنر خود عيان شود
با مدعی نزاع و محاکا چه حاجت است


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۲
مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلان

خدا که صورت ابروی دلگشای تو بست
گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

مرا و سرو چمن را به خاک راه نشاند
زمانه تا قصب نرگس (زرکش) قبای تو بست

ز کار ما و دل غنچه صد گره بگشود
نسيم گل چو دل اندر پی هوای تو بست

مرا به بند تو دوران چرخ راضی کرد
ولی چه سود که سررشته در رضای تو بست

چو نافه بر دل مسکين من گره مفکن
که عهد با سر زلف گره‌گشای تو بست

تو خود وصال (حیات) دگر بودی ای نسيم (زمان) وصال
خطا نگر که دل اميد در وفای تو بست

(هم از نسیم تو روزی گشایشی یابد
چو غنچه هرکه دل اندر پی هوای تو بست)

ز دست جور تو گفتم ز شهر خواهم رفت
به خنده گفت که حافظ برو که پای تو بست


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations

غزل نمره ۰۳۱
فاعلاتن فاعلاتن فاعلاتن فاعلان

آن شب قدری که گويند (جویند) اهل خلوت امشب است
يا رب اين تاثير دولت از کدامين کوکب است

تا به گيسوی تو دست ناسزايان کم رسد
هر دلی در حلقه‌ای در ذکر يارب يارب است

کشته چاه زنخدان توام کز هر طرف
صد هزارش گردن جان زير طوق غبغب است

شهسوار من که مه آيينه‌دار روی اوست
تاج خورشيد بلندش خاک نعل مرکب است

عکس (تاب) خوی بر عارضش بين کآفتاب گرم رو
در هوای آن عرق تا هست هر روزش تب است

من نخواهم کرد ترک لعل يار و جام می
زاهدان معذور داريدم که اينم مذهب است

اندر آن ساعت (موکب) که بر پشت صبا بندند زين
با سليمان چون برانم من که مورم مرکب است

آن که ناوک بر دل من زيرچشمی می‌زند
قوت جان حافظش در خنده زير لب است

آب حيوانش ز منقار بلاغت می‌چکد
زاغ کلک من به‌نام‌ايزد چه عالی مشرب است


Support this podcast at — https://redcircle.com/ravaq/donations