Raport z Literatury Agnieszka Budnik

W jaki sposób odzyskać herstorię? Jak poradzić sobie z białymi plamami w biografiach, których nie da się już uzupełnić? Razem z Klaudią Hartung-Wójciak oraz Barbarą Piórkowską rozmawiamy o twórczym dotwarzaniu. O czym mówimy? Lista poniżej:


Czym różnią się historyczne narracje męskocentryczne i performatywne próby herstoryczne? 
Zwrot ku relacyjności i małym narracjom
Kobiece niedoreprezentowanie i narracje o wyczerpania - i co z tym zrobić?
Dlaczego gdańszczanie w XIX wieku hodowali ananasy?
W jaki sposób upamiętniać kobiety? Czyli stanowcze "dziękuję" pomnikom i tablicom
And last but not least - czym jest performans haptyczny?



Tym razem, z okazji spotkania performatywnego "Serce pochłania mi tajfun języków miłości", czyli rzeczywistego podwieczorka typu 5 o'clock na Długiej 35 w Gdańsku Mieście Literatury (8. czerwca) na podstawie życia i twórczości Johanny Schopenhauer, Luise Gottsched, Therese Focking, Marie Sansgêne i sióstr Breyne - rozmawiamy o pamięci, skandalach, wielkich przyrodniczkach, pisarkach, filozofkach i organizatorkach salonów literackich. Wielkich, po których zostały tylko ledwie wyraźne ślady.



Odcinek powstał we współpracy z projektem Gdańsk Miasto Literatury i jest również zaproszeniem na nadchodzącą premierę performatywnego czytania -spektaklu ⁠"Serce pochłania mi tajfun języków miłości"

Czy pani Bovary to Flaubert? I czym jest dziś nowy bowaryzm?

Razem z prof. Piotrem Śniedziewskim, literaturoznawcą, tłumaczem, specjalistą od literatury XIX wieku rozmawiamy o niezwykle silnej mocy rażenia pewnego arcydzieła: "Pani Bovary" Gustave'a Flauberta.



O czym posłuchacie tym razem?

Męskie oko o kobiecej perspektywie, czyli o pożądaniu, nudzie i marzeniu oraz pytaniu, czy mężczyzna może opisać kobiece doświadczenie?

Powieść bez pręgierza, czyli literacki proces sądowy przeciw obrazie moralności: czyli co się stanie, gdy powieść nie oskarża kobiety?

Studium melancholii i apologia nudy: czyli o dwóch możliwych biegunach nowoczesności.

Jak zamienić najbanalniejszy temat w światowe arcydzieło? Czyli o wewnętrznej sile stylu.

Od Flauberta do współczesnych autofikcji i ciągów dalszych:


francuskie narracje emancypacyjne - od Annie Ernaux przez Didiera Eribona i Eduarda Louisa
Wszyscyśmy z Emmy, czyli nowy bowaryzm dnia najnowszego - o zmediatyzowanym doświadczania świata: social media i pokolenie Facebooka
Co uwiera w wychodzeniu z pochodzenia? Czyli historie o awansie społecznym i fiasku 

𝐌𝐢𝐧𝐢𝐜𝐲𝐤𝐥 𝐊𝐀𝐍𝐎𝐍 𝐎𝐃 𝐍𝐎𝐖𝐀 𝐱 Raport z Literatury :)

Odcinek powstał w ramach partnerstwa z poznańskim Festiwalem Fabuły, nad którym objęłam również matronat. 👉21.05 g. 13 FF 2024 | KANON OD NOWA „Wariacje na temat Pani Bovary Gustave’a Flauberta

Jakie recepty na przyszłość zostawiła nam Ursula LeGuin? Która forma wspólnotowości jest najmniej krzywdząca? I co z nadzieją?

Razem z profesor Agnieszką Gajewską (UAM) rozmawiamy o twórczości i wizjach Ursuli Le Guin - pisarką już dla wielu po prostu ikoniczną. O czym dyskutujemy?


Dlaczego Le Guin postawiła na fantasy?
Jaką funkcję społeczną pełni science ficiton?
Lektury z końca świata, czyli dokąd doprowadzi nas dalsza degradacja środowiska?
Le Guin - Morrison - Atwood - czyli co łączy trójkę pisarek?
Obsesja mapy vs jej brak - co różni Gwiezdne Wojny od światów Le Guin?
Kolejna trójka i LeGuin, czyli pomiędzy Borgesem - Lemem - Dickiem: wielką czwórcą sci-fi&fantasy
Co jest w stanie wykoleić i definitywnie wywrócić stosunki społeczne? I co, gdyby człowiek miał ruję? O formach zrzeszania się, tożsamości płciowej, taoizmie, anarchii i komunizmie.

Ale jak zwykle - nie tylko :)

𝐌𝐢𝐧𝐢𝐜𝐲𝐤𝐥 𝐊𝐀𝐍𝐎𝐍 𝐎𝐃 𝐍𝐎𝐖𝐀 𝐱 Raport z Literatury :)

Odcinek powstał w ramach partnerstwa z poznańskim Festiwalem Fabuły, nad którym objęłam również matronat.

👉22.05 g. 13 FF 2024 | A. Gajewska: „Przyszłe wspólnoty, czyli recepty Ursuli K. Le Guin na żałobę klimatyczną"

Co tak naprawdę wiemy o współczesnym dramatopisarstwie?

Ja - niezbyt wiele. Dlatego razem z profesorem Piotrem Dobrowolskim (UAM) rozmawiamy o sprawach zupełnie podstawowych i tych, które wcale nie są intuicyjne. Stąd i lista wielu pytań, które w finale złożyły się na dyskuję o problemach, potrzebach i kondycji dramatopisania - wypchniętego z literatury, wepchniętego do teatru; nadającego z ziemi niczyjej.


Jak traktować dramat? Czy istnieje poza sceną? Czyli słów kilka o teatralnej teorii dramatu


Kto dziś zajmuje się dramatem? I dlaczego to decyzja polityczna?
Kim jest dramaturg, a kim dramatopisarz?
Dramat vs narracja - czym się różnią? Jak rozkładają punkty ciężkości? I czym jest węzeł dramatyczny?
Czy spektakl teatralny musi mieć za podstawę tekst dramatyczny?
Czy da się wyobrazić szeroko zakrojone protesty w obronie wolności sztuki bez teatru?
Wydawcy a dramat, czyli krótka historia "Żywota Hersha Libkina" Ishbel Szatrawskiej oraz Wydawnictwa Cyranka
I co zrobić z nagrodami? Wydzielać nowe kategorie w nagrodach literackich czy fundować nagrody osobne, tylko i wyłącznie dla dramatu?

Mówimy nie tylko o tematach, wokół których krąży współczesne dramatopisarstwo, ale podążamy również śladem tropów - jednym z nich jest „Muzykant” Charlesa Reznikoffa, czyli powieść, która krzyczy dramatem i pozostaje łudząco bliska wyobraźnią książce Ishbel Szatrawskiej.

Rozmawiamy o niezwykłych tekstach Anny Wakulik, które z precyzją ostrza noża odnoszą się do polskiej tożsamości, a także o wyczulonej na detal twórczości Maliny Prześlugi-Delimaty.

A poza tym, wpadamy w błędne koło paradoksu - dlaczego dziś możemy wyliczyć na palcach jednej ręki współczesne dramaty, które przebiły się do świadomości czytelniczej? Czyli fakty, ludzie, pieniądze i lista autorów i autorek, którym warto poświęcić więcej uwagi.



𝐌𝐢𝐧𝐢𝐜𝐲𝐤𝐥 𝐊𝐀𝐍𝐎𝐍 𝐎𝐃 𝐍𝐎𝐖𝐀 𝐱 Raport z Literatury :)

Odcinek powstał w ramach partnerstwa z poznańskim Festiwalem Fabuły, nad którym objęłam również matronat. Zapraszamy serdecznie na spotkanie

👉23.05 g. 18:30 FF 2024 | DRAMAT TO NIE LITERATURA? Malina Prześluga, Ishbel Szatrawska, Anna Wakulik; prowadzenie: Piotr Dobrowolski

W jaki sposób przejąć moment, w którym kończy się język?Kim lub czym jest współczesny wampir? I jak czytać dziś myśl ostatniej wielkiej humanistki, Marii Janion?

Na te i inne pytanie próbujemy odpowiedzieć z Agnieszką Wolny-Hamkało, poetką, autorką powieści i sztuk teatralnych, członkinią zespołu badawczego Archiwum Kobiet IBL PAN.

O czym rozmawiamy?


Czym jest kamp? I dlaczego pojawia się w pracach i myśli Marii Janion?


Wampiryczne AI i wampiryczny kapitalizm, czyli o zasysaniu zasobów, żywieniu się myślą


Między sobowtórem i wampirem, czyli o dwóch figurach psychoanalizy, atawistycznym lęku i strachem przed cieniem i zatartą granicą

Próbujemy odpowiedzieć na pytanie o to, czego się boimy? I czym jest abiekt? 

A w końcu dyskutujemy o Wielkich Wampirach: Marii Janion, Andrzeju Żuławskim oraz mobbingu - czyli o etyce, problematycznym dziedzictwie Wielkich Mistrzów, Wielkich Mistrzyń i (wampirycznych), przekraczaniu granic drugiego człowieka konsekwencjach tych działań dla sztuki&nauki



Odcinek powstał we współpracy z projektem Gdańsk Miasto Literatury i jest również zaproszeniem na nadchodzącą premierę performatywnego czytania -spektaklu ⁠Niech zmarli nie czują urazy. Janion / Żuławski⁠.



Agnieszka Wolny-Hamkało: ur. w 1979 poetka, autorka powieści i sztuk teatralnych. Ostatnio wydała „Wiersze o pojęciach”. Autorka antologii opowiadań, kuratorka Międzynarodowego Festiwalu Opowiadania. Nominowana do Nagrody Literackiej Gdynia za „Spamy miłosne”, laureatka nagrody PS IBBY za „Lato Adeli” (Książka Roku 2019). Nominowana do nagrody Literacka Podróż Hestii za powieść „Po śladach”. Redaktorka czeskich „Sąsiadek”. Tłumaczka ukraińskiej poetki Hanny Osadko (wyd. Pogranicze). Redaktorka i współzałożycielka społeczno-poetyckiego pisma „Zakład”. Redaktorka„Notatnika Literackiego”. Jej sztuki były wystawiane m.in. w Teatrze Polskim, Teatrze Dramatycznymim. Szaniawskiego, Teatrze Dramatycznym w Warszawie, Teatrze Muzycznym Capitol, TeatrzeGrotowskiego (w ramach MFO). „Dzień dobry wszyscy umrzemy” zekranizowano w cyklu Teatroteka. Doktorantka IBL PAN. Członkini zespołu badawczego Archiwum Kobiet IBL PAN. Od trzech lat prowadzi interdyscyplinarne seminaria humanistyczne we Wrocławiu. Naukowo zajmuje się kampem w nowej poezji polskiej.

Wydawcy jej nienawidzą [zobacz memy]

Tym razem, z Olgą Drendą, rozmawiamy o stereotypach i granicach: bo czy rzeczywiście „wielka” literatura rodzi się tylko z traumy? I czy żartować można ze wszystkiego? No i jak wyglądałby kanon śmiesznej kultury? 



A poza tym:


Dyskutujemy o bardzo długiej europejskiej tradycji humoru, terapeutycznym działaniu żartu i wyścigu państw o palmę narzekackiego pierwszeństwa. 


Zadajemy sobie pytanie, dlaczego tak bardzo potrzebujemy dziś błaznów? Czyli o balansującym na granicy norm społecznych tricksterze, Stonodze i Testovironie.  


Kiedy śmiech staje się etycznie podejrzany? I dlaczego buduje nas cudza krzywda? Mówimy o patostreamach, Krzysztofie Kononowiczu i najczarniejszym żarcie, który wyzwala najniższe instynkty.


Skoro humor bada granice i normy, to jak zmieniliśmy się jako społeczeństwo w ciągu ostatnich 15. lat?

Tysiące twarzy, setki miraży, czyli różne oblicza i rodowody śmiechu: o absurdzie, surrealizmie, nostalgii, ironii, cynizmie.

No i last, but not least, o krzepiącym humorze jako strategii oporu.