Pakhuis de Zwijger Pakhuis de Zwijger

Door de lessen van Mathieu Segers raakte Reinier geïnteresseerd in de geschiedenis van Europese integratie en ging hij begrijpen waarom de wereld nu is zoals die is. Hij frustreerde zich over de dingen in de wereld die onrechtvaardig zijn, onzinnig gaan en problemen die we niet lijken te kunnen oplossen. Het werd voor hem duidelijk dat voor de antwoorden op deze problemen voor een deel het antwoord ligt bij Europese samenwerking. In 2017 ging hij naar een bijeenkomst van de oprichters van Volt Europa. Hoewel hij eerst sceptisch was raakte hij overtuigd door hun idealen. Nu ruim zes jaar later heeft hij zijn ervaringen met betrekking tot Europese politiek gebundeld in zijn boek: Wij zijn Europa. Met dit boek vertelt hij een nieuw verhaal over Europese samenwerking.

Toen Nilab opgroeide, zag ze hoe haar ouders hun ziel hadden moeten achterlaten in hun thuisland Afghanistan. Om te voorkomen dat ooit nog iemand in zo’n verschrikkelijke situatie zou belanden, begon bij haar het nadenken. Dit probleem wilde ze bij de kern aanpakken. Het probleem was niet opgelost als ze alleen keek naar Afghanistan, naar vluchten of naar hoe vluchtelingen behandeld worden. Ze stelde zichzelf de vraag hoe je kan voorkomen dat landen verwoest worden door oorlog. En waarom worden ze eigenlijk verwoest? Het maakt haar tot een systemisch denker die de oorzaken van onrecht wil aanpakken en veranderen. Als geen ander kan ze scheve machtsverhoudingen en onrechtvaardige systemen duiden en aankaarten.

Omdat er duidelijkheid moest komen over de toekomst van de gesloten jeugdzorg in Nederland, plaatste Jason een oproep aan kinderen met de vraag of zij over hun ervaringen in de ZIKOS-afdelingen wilden vertellen voor zijn onderzoeksrapport. Dat rapport, genaamd "Eenzaam Gesloten", schept een consistent beeld van een verrot zorgsysteem dat de jongeren niet vooruit helpt, maar hen opzadelt met verdere trauma’s. Niemand die zelf geen plaatsing in de gesloten jeugdzorg heeft meegemaakt, is er blijkbaar toe in staat geweest om adequaat over de misstanden te kunnen rapporteren. Vandaar dat deze taak voor Jason is overgebleven. Dit pakte hij op door de ervaringen van de jongeren centraal te stellen – iets wat veel te weinig gebeurt – en wat een zeer belangrijke sleutel naar verbetering zou kunnen zijn.

Kansen grijpt Habtamu met beide handen aan, dat zit blijkbaar in zijn karakter. Tegelijkertijd is hij ervan doordrongen dat de kansen die je krijgt ook vooral het gevolg zijn van de mensen en mogelijkheden die je om je heen hebt. Als volksvertegenwoordiger vindt hij het belangrijk om verhalen te vertellen, want het werk in de Tweede Kamer gaat uiteindelijk om wezenlijke levens in onze maatschappij. Verandering in die maatschappij is zeker mogelijk. Het is een kwestie van lange adem – maar dan kan het ook ineens heel snel gaan.

Als er één ding is dat Nadia interesseert, dan zijn dat wel strijdliederen. Ze maakte er onder andere een driedelige podcastserie over onder de titel: Surinaamse strijdliederen Jaren 70. De kunsten hebben voor haar altijd een centrale rol gespeeld als middel om inzicht te krijgen in de geschiedenis van strijd tegen onderdrukking. Of het nou is door het lezen van literatuur zoals Wij Slaven van Suriname van Anton de Kom, door het opvoeren van sketches tijdens de bijeenkomsten van de LOSON, of door het maken en analyseren van muziek. Het vertellen van verhalen via kunstvormen is een manier om in contact te komen met de creativiteit, vindingrijkheid en het doorzettingsvermogen van mensen die hebben gestreden tegen onderdrukking. Het zijn namelijk ook vormen waarin getuigenissen voor het nageslacht zijn vastgelegd.
Redactie en productie: Annick van Rinsum
Beeld: Nicole Spakman

Vanaf jonge leeftijd was Lakshmi al uitgesproken activistisch. Ze was boos over het onrecht in de wereld, maar haar persoonlijke woede voelde ongegrond. Daar begint nu verandering in te komen. In haar nieuwe album heeft ze een nieuwe toon gevonden. Door een persoonlijk wakker worden is ze onderdeel van de wereld in plaats van dat ze haar van een afstandje bekijkt. En met een krachtige, gegronde toon vindt ze de poëtische nuance waarin verantwoordelijkheid, persoonlijke sores en systeemkritiek samensmelten.

Redactie en productie: Annick van Rinsum
Beeld: Nicole Spakman