Świat to za mało - Benedykt Malewski OP Świat to za mało

Mateusz w swojej ewangelii w pewnym momencie zaprasza nas do weryfikacji naszej drogi z Panem. W usta Pana Jezusa wkłada słowa „kto nie bierze swojego krzyża a idzie za Mną nie jest Mnie godzien”. Marek stawiał nas przed świadomością, że „kto chce pójść za Mną niech zaprze się samego siebie”. Tu Mateusz mówi już o drodze, którą przeszliśmy i którą idziemy. Czy na pewno biorę na siebie trudności, niewygody która stają mi na drodze jako ucznia Pana? Bo Jezus napotyka na nie i jeśli chce iść za Nim to też będę je napotykał.
Niezależnie od odpowiedzi Jezus dodaje otuchy i mówi „nie bójcie się…”. On jest z nami i dzieli to z nami.

Co zrobić, żeby zadanie wyliczone na 40 dni wykonać w 40 lat? Oczywiście sposobów jest wiele. Jednak Izraelitów cechowała jedna ogromna słabość, która mocno utrudniała im drogę, budowanie wspólnoty, relacji z Panem a przede wszystkim odbierała im radość.

I niestety, wiele wskazuje na to, że mamy wiele w sobie z Izraelitów i niesiemy podobne słabości. Jak sobie z nimi poradzić?

Pragnieniem Boga wobec swojego ukochanego ludu była wolność. Jego dzieci siedziały w niewoli i Pan postanawia ich wyprowadzić z Egiptu do Kanaanu, ziemi która im obiecuję jako krainę szczęścia. Szybko jednak się okazuje, że mimo fizycznego wyjścia Izraelitów z niewoli, niewolą nie wyszła z ich serc. Stała się wręcz ich ciemną tożsamością. A władza Faraona sięgała nawet ich serc i mimo, że Izraelici nie byli już pod jego jurysdykcją, to ich serca biły w rytm mentalności faraona. Była to mentalność udręczenia, wyczerpania, niewrażliwości na siebie nawzajem, roszczeniowości i przyzwyczajenia do niewolniczej „wygody”. W niewoli było im ciężko ale wolności nie znali i ich paraliżowała.

To nie jest abstrakcyjna historia o przeszłości. To historia o nas dzisiaj. Pan jednak nie zostawia nas z tym samych i mądrze nas prowadzi.

Nie jesteśmy stworzeni, żeby się na tym świecie męczyć. Słowo, oczywiście, mówi że życie nasze jest bojowaniem, nie uciekniemy przed trudem i zmaganiami. Jednak nie jesteśmy tu dla udręki. Jezus mówi, że Jego największym pragnieniem jest abyśmy mieli w sobie radość i żeby radość nasza była pełna (J15). Jak to zatem osiągnąć?

Kolejna katecheza z cyklu formacjyjnego z ewangelią św. Mateusza. Pragnieniem Jezusa jest doprowadzenie nas do jakbliższej relacji z Jego Ojcem. Marek prowadził nas do poznania Jezusa jako Boga. Mateusz chce teraz przez Jezusa pokazać nam Jego Ojca.

Czymś co mocno może nam utrudniać spotkanie w czystej więzi to udawanie, nieautentyczność w relacji. Jezus nie chce, żebyśmy jakiekolwiek rzeczy podejmowali, żeby mieć ludzki poklask i uwagę.

On chce prawdziwej, szczerej i wolnej miłości.

Bardzo nas boli jak doświadczamy upokorzeń. Zawsze uderzają w naszą godność, próbując ją złamać. Jak w tak bolesnym doświadczeniu dostrzec prawdę słów papieża Franciszka i wielu świętych, że „pokora może się zakorzenić w sercu jedynie przez upokorzenia”?
Czym są upokorzenia, czy na pewno sa konieczne i jak już są to jak je przyjąć.