Nasyć się Słowem o..‪.‬ Parafia św. Klemensa

Pani Marta Przybyła z Fundacji Adoremus Te Christe i autorka bloga "Tu się ŻYJE aż do śmierci", dzieliła się z nami swoim poruszającym świadectwem nawrócenia i siły adoracji Pana Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie.
To właśnie „przypadkowa” adoracja była tym cudownym, przełomowym momentem Jej nawrócenia. To właśnie wtedy Pan Jezus dał Jej poczuć Swoją nieskończoną MIŁOŚĆ.
Wierzymy, że świadectwo Marty przyczyni się do rozpalenia kolejnych serc pragnieniem częstej adoracji Pana Jezusa.

Ksiądz Misjonarz zatrzymał się dzisiaj nad tajemnicą krzyża. Jezus, tylko jeden raz, fizycznie przelał Swoją święta Krew za nas na krzyżu, ale podczas każdej Eucharystii ponawia i uobecnia Swoje ofiarowanie. Tylko wiarą dotykamy realnej obecności Jezusa pod postacią Chleba i Wina. Tylko oczami wiary możemy Go dostrzec...

Czym jest Kościół? Księża, Biskupi, Papież, ale czy tylko oni? Kto jeszcze należy do Kościoła?

„Nie znajdzie ludzkość ukojenia, dopóki nie zwróci się z ufnością do miłosierdzia mojego” (Dzienniczek, 300)

Za kogo ludzie XXI wieku uważają Pana Jezusa? - tym pytaniem ksiądz misjonarz rozpoczął dzisiejszą naukę dla młodzieży. Sięgając głębiej zapytał: Za kogo wy Go uważacie? Nastała cisza, w której młodzi ludzie w intymności swojego własnego serca spróbowali odpowiedzieć sobie na to ważne, ale i trudne pytanie. To, co zapewne zostanie w pamięci każdemu, kto słuchał dzisiejszej nauki, jest porównanie etapów wiary człowieka do etapów życia kraba.

Gdy krab jest mały chroni go jego pierwszy pancerz, który w pewnym momencie musi zrzucić, aby móc dalej rosnąć. To właśnie wtedy ginie najwięcej krabów, to wtedy są one najbardziej bezbronne i narażone na niebezpieczeństwo bycia pożartym przez drapieżniki. Tak samo człowiek, gdy jest dzieckiem, wierzy wiarą rodziców, a ta jego wiara jest chroniona przed atakami zła, przez ich "pancerz wiary". Gdy dziecko dorasta zrzuca tę ochronną skorupę i musi samo na nowo ją wytworzyć. Aby przetrwać ten trudny czas i nie zostać "zjedzonym" przez dzisiejszy świat, musi trwać w łączności z Bogiem, trwać w sakramentach świętych, trwać we wspólnocie Kościoła.

„Nie znajdzie ludzkość ukojenia, dopóki nie zwróci się z ufnością do miłosierdzia mojego” (Dzienniczek, 300)

Podczas dzisiejszej homilii dotknęliśmy tematu Miłosierdzia, zarówno Boga względem człowieka, jak i człowieka względem bliźniego.

Wydaje się, że we współczesnym świecie, jak nigdy dotąd potrzebujemy Bożego Miłosierdzia. Mimo tego, że świat idzie do przodu, mimo rozwoju nauki i technologii, są wciąż przestrzenie, w których człowiek czuje się samotny, bezradny, odrzucony, traci poczucie sensu życia. To jest właśnie ta przestrzeń, którą może wypełnić tylko Bóg ze Swoim Miłosierdziem; tylko On może wyrwać człowieka z niewoli grzechu i nadać nowy sens jego istnieniu.

Bóg pragnie obdarzać nas Swoim Miłosierdziem i pragnie byśmy miłosierdzie czynili wobec drugiego człowieka. Jak mamy je okazywać? Jezus wskazuje nam trzy: czyny, słowa i modlitwa. Każdy nawet najdrobniejszy czyn podyktowany miłością ma moc przywrócić w drugim człowieku nadzieję. Każde dobro, słowo wypowiedziane z miłością może uratować kogoś przed utratą sensu życia. Każda Koronka do Bożego Miłosierdzia wypowiedziana z miłością ma moc przemienić serce grzesznika.

„W JEGO RANACH JEST NASZE ZDROWIE” (Iz 53,5)

Czas łaski Bożej, daru spowiedzi świętej. Czas spojrzenia w głąb naszych wnętrz, czas przebaczenia i pojednania z Bogiem oraz drugim człowiekiem.

Podczas nauki dla młodzieży ksiądz misjonarz rozważał temat Bożej Miłości w oparciu o dzieło Williama Holman Hunt "Światłość świata". Obraz przedstawiający Jezusa ze światłem w ręce, pukającego pod osłoną nocy do drzwi zarośniętych cierniami, jest piękną metaforą Bożej subtelności i delikatności w staraniach o serce każdego człowieka.