غزل ۷ : صوفی بیا که آینه صافیست جام را..‪.‬ دیوان غزلیات حافظ

صوفی بیا که آینه صافیست جام را_

تا بنگری صفای می لعل فام را
//
راز درون پرده ز رندان مست پرس_

کاین حال نیست زاهد عالی مقام را
//
عنقا شکار کس نشود دام بازچین_

کان جا همیشه باد به دست است دام را
//
در بزم دور یک دو قدح درکش و برو_

یعنی طمع مدار وصال دوام را

//ای دل شباب رفت و نچیدی گلی ز عیش_

پیرانه سر مکن هنری ننگ و نام را

//در عیش نقد کوش که چون آبخور نماند

_آدم بهشت روضه دارالسلام را//

ما را بر آستان تو بس حق خدمت است_

ای خواجه بازبین به ترحم غلام را//

حافظ مرید جام می است ای صبا برو
_
وز بنده بندگی برسان شیخ جام را