İNSAN KIYMA MAKİNES‪İ‬ Zırvaizm

“Ne yapacağım biliyor musun? Parayı bulunca her şeyi satıp Ege’ye yerleşeceğim. Şehrin hayhuyundan uzak, trafikten, gürültüden, stresten uzak sakin bir hayat yaşayacağım. Kendime ait bir bahçem olacak; ekeceğim, biçeceğim belki küçük baş hayvan bile beslerim ama günün sonunda kendime daha fazla vakit ayırabileceğim ve huzur içinde yaşayabileceğim kesin.”
Bu lafları bu aralara ne kadar çok duyuyorsun? Çok duyuyorsun öyle değil mi?
Şehirden kırsala kaçmış insanlarla yapılan röportajlar, sırf bu konuyu alan YouTube kanalları, kırsal hayatını öven blog yazıları…
Peki neden bu kaçış ritüeli bu kadar popüler oldu. Yani şehirlerin katastrofik ve yaşanılmaz hale gelmesi, adeta birer insan kıyma makinesine dönmesi ve imkan bulanların şehirden kaçarak kırsala yerleşmesi, bize aslında sürdürülemez bir düzenin varacağı nihayi bir sonucu, yani insanın insana yabancılaşarak, insandan kaçmaya çalıştığı bir düzeni anımsatmıyor mu?
O halde iş bu raddeye nasıl geldi? Hep birlikte hikayenin başına gidelim, kapitalizmin “altın yıllarını” yaşadığı 1950’li yıllara…