NBDY 4: Kendin için yazmak, yazı atölyeleri ve yayımlanma arzusu Sanal Yazı Evi

Biz NBDY, yani Nur, Behiye, Duygu ve Yeşim yaklaşık on yıldır birlikte yazıyoruz. Dönem dönem koptuk, sonra yine başladık ama son bir kaç yıldır her hafta buluşup yazılarımızı; kısa uzun ne varsa elimizde, paylaşıyoruz. Birbirimize yorum yapıyoruz, geri bildirim veriyoruz. Ama aslında bunun çok ötesinde bir buluşma bu. Yazdıklarımızla biz hayatımızı, yaşadıklarımızı, hayal kırıklığımızı, coşkumuzu, hayatın evrelerini, duygularımızı, çocuklarımızı kendimize ait ne varsa burada sağaltıyoruz. Bir kuralımız var: Ya hep beraber ya hiç. Yani birimiz gelemiyorsa o buluşma erteleniyor. Bu kuralı çok seviyorum. Bu bizim birlikte olmamızın değerini hatırlatıyor bize belki de.

Genelde haftalık buluşmalarımızda birbirimizle yazılarımızı paylaşıyor, geribildirim veriyoruz. Bu buluşmaların sonunda kayda geçip yazıya dair bir konu üzerine sohbet ediyoruz. Bu kayıtlar o kayıtlar. O yüzden ortadan dalıyoruz konuya. Kendi deneyimlerimizi, kendi hislerimizi paylaşıyoruz, o kadar. Biz çok keyif alıyoruz, umarım siz de belki arabada, trafikte sıkışmışken, ya da ufak bir mola verdiğinizde, eskiden radyoyu açtığımız gibi bu podcast'i açar bize eşlik edersiniz.

Bu dördüncü bölümde yazı atölyelerini konuştuk. Ortak bir yazı tetiğinden yola çıkan bir alıştırma bizi benzer ya da aynı şeyleri yazmaya mı götürüyor? Neden insan kendi için yazarken onu bir süre sonra kurgulaştırmak ister, yayımlanmak ister, ister mi? Kurgu mudur yazdığı?

sanalyazievi.com
yazievi@yesimcimcoz.com