Bijlmer Museum Podcast Bijlmer Museum & Vinger.nl

Soraya bracht haar jeugd door in een ouderwetse volksbuurt in het centrum van Amsterdam, ooit neergezet als huisvesting voor de wevers. Met haar ouders - pa was kunstschilder - woonde ze in een smal huisje van drie etages met o.a. geen douche. Na onderhuur in West verhuisde ze in 1980 met haar man - de schilder Valentijn Efiong – naar de Bijlmer ofwel de hoogbouwflat Kempering. In 1981 kreeg ze haar eerste kind. 
Kempering werd een warm nest, vooral toen ze alleenstaande moeder werd. Er was veel contact met de buren en met haar onder-buurvrouw, ook alleenstaand, kocht ze eten in en ze aten gezamenlijk. Vele vriendschappen werden in het flatgebouw gesloten, ook door haar twee kinderen. Maar op zeker moment liep de flat leeg en woonde ze geheel alleen op haar galerij. De flat werd uiteindelijk gesloopt en Soraya verhuisde naar Kikkenstein, een grote flat die nog altijd in z’n originele staat verkeert, inclusief binnenstraat. “Leve de hoogbouw” zegt ze: “wat een wijdsheid met die fantastische lucht en al dat groen.” Bovendien: “De Bijlmer is tolerant, men gunt elkaar wat.”
Inmiddels is Soraya, na een carrière als ontwerpster en zorgverleenster, gepensioneerd en heeft zich als vrijwilligster verbonden aan de Open Ateliers van Kruitberg 

Auke kwam in de jaren ‘90 de Bijlmer in als student, toen de Bijlmer door de sloophamer getroffen werd. Hij belandde in Frissenstein en later vanwege de sloop in Daalwijk. Na 12 jaar had hij een eengezinswoning in Ecoli en dat was het doel: een woning op de begane grond. Hij profiteerde bewust van het gegeven dat bewoners van Bijlmer sloop appartementen bij uitplaatsing recht hadden op bijvoorbeeld laagbouw. 
Auke was in de loop der jaren oprichter van een radioprogramma en bijbehorend tijdschrift over raps (jaren ‘80), was en is docent, en fotografeerde heel veel als professional. Hij is nu vooral leraar op verschillende scholen. 
De Bijlmer noemt hij een werelddorp. Hij is er geheel tevreden mee, want het is nu een gewone wijk met een eigen flavour, een ontspannen leefklimaat en een lekkere mengelmoes van mensen.

Haar vader had 35 kinderen, zo vernam ze ooit, haar moeder 5, waarvan de oudste door een andere man verwekt was. Het gezin zonder man woonde zo’n 10 jaar in Grubbehoeve en moeder was streng. Ze drilde, vertelt Maggie, alles moest altijd netjes en op orde zijn en ze waarschuwde ons vooral voor de man, “wordt nooit afhankelijk van hem”. In Suriname was haar moeder politie-agent geweest. Ook in Nederland had ze een baan, zodat oudste Eurie overdag de baas in huis was. De kinderen hadden ook een ‘buitenhuis’: de Roze Panter, waar vele kinderen uit de buurt samen kwamen. Er was veel warmte herinnert Maggie zich. En toen pleegde haar moeder zelfmoord, woonde het gezin nog even bij pa, en trok Maggie in bij haar Nederlandse pleegouders. En dat zijn ze na 30 jaar nog altijd. Inmiddels is Maggie gescheiden, heeft twee dochters en een prima baan. Ze noemt zichzelf ‘niet van kleur’. En ze trekt de hardloop-schoenen aan als het spookt in haar hoofd.

Begin jaren ‘70 waren er maar twee tv-netten en nr. 2 zond overdag niet uit. En toen ontdekten ze in Melick-Herckenbosch, een dorpje in Limburg, dat je via een Centraal Antennesysteem Duitse uitzendingen kon binnenhalen. Bob legt ons uit hoe dat leidde tot de oprichting van de LOB - Lokale Omroep Bijlmer -, die in 1975 met geld van het rijk eigen tv-programma’s ging uitzenden in de H-buurt en wat later in andere flatgebouwen. De LOB had twee redacties: een algemene met het programma ‘Uit de huiskamer’ op zaterdag en een Surinaamse, waaraan onder meer Roy Ristie verbonden was en die op zondag een programma maakte. De redactie was in handen van de Surinaamse stichting Interim Beheer cq Beheersraad olv Harald Axwijk. Henno Eggenkamp was de chef bij de algemene. De oprichters waren: Bob Vos, Jan Krol, Co van den Brink en Tom van Doormaal. Ze startten in 1973 met een ‘illegale’ uitzending, waaraan iedereen kon deelnemen en een bijdrage kon leveren. Zo werd in de eerste uitzending een eitje gebakken.
Bob was bij meer bewonersacties betrokken, zoals het tegen houden van stalen platen op de balkons in de H-buurt en een boycot van het betaald parkeren. Bewoners met een auto moesten indertijd 45 euro per maand betalen. En daar kon de gemeente op zeker moment naar fluiten. In 1991 vertrokken hij en z’n gezin uit de Bijlmer, niet vanwege de Bijlmer, maar vanwege de reisafstand naar het werkadres van hem en z’n vrouw. 

In de jaren ‘70 bestond er een regeling voor kunstenaars, de BKR, die voor een redelijk vast salaris zorgde, maar dan moest de kunstenaar een tegenprestatie leveren. Ook om de kunst naar de mensen te brengen bedachten groepen kunstenaars allerlei soorten projecten, die dan voor en met kinderen en ouders in alle wijken van Amsterdam werden uitgevoerd. In de Bijlmer kregen ze een eigen locatie op het eiland in de Bijlmerweide en met behulp van vele anderen organiseerden ze een groots vliegerfestival op het djjklichaam van de komende Gaasperdammerweg. 
Dirk was een hen, geen echte kunstenaar, maar wel tekenleraar, en hij bleef in de Bijlmer hangen, toen de kunstprojecten gestopt werden en huurde met een paar maten een kamer in Koningshoef. Hij werd vast betrokken bij het theater De Bijlmer Gans, in het sociaal-cultureel centrum onder de garage van Gliphoeve en ontdekte zo ook André en Andreetje, het beroemde komische duo van twee Surinaamse grappenmakers. De Bijlmer Gans verhuisde later naar het Krimpertplein en werd Krater, want de omgeving van Ganzenhoef was te onveilig geworden, vond men, met bijvoorbeeld die keet voor drug gebruikers onder de verhoogde Elsrijkdreef. Uit Krater kwam LiLa voort, dat door Dirk werd opgezet, een bedrijf dat zo goedkoop mogelijk lampen en geluid voor allerlei voorstellingen in buurthuizen leverde en vele jaren op het Kwakoe Festival actief was: 1.000 gulden voor zes weken.
In ‘93 verhuisde hij weer naar Amsterdam waar ondertussen docent was geworden op de Theater Academie. 

Als 16-jarige luisterde Nadia naar heel veel muziek van Elvis en Wil Tura, maar ook de Surinaamse groep Naks en de soulmuziek uit die tijd, jaren ‘70. Ze woonde toen samen met haar moeder in de flat Grunder. 1969 was het toen. In ‘66 waren ze in Nederland geland, want moeder wilde bij haar man zijn, niet Nadia’s vader. De hereniging werd geen succes. Eenmaal in de Bijlmer maakte Nadia kennis met homo’s en bezocht ze de sjieke mooie woningen van die mannen. 
Ze was nog altijd een stil en braaf meisje toen een Surinaamse man haar scheen te volgen: bij de bushalte, in de bus, en toen ze uitstapte bij Grunder. Vlakbij de ingang naar de lift sprak hij haar aan en vertelde dat hij had gezien, dat ze het boek ‘Wij slaven van Suriname’ van Anton de Kom in haar hand had. Hij nodigde haar uit voor een bijeenkomst bij zijn familie, in een appartement van Groeneveen. En zo rolde ze de politiek in: discussiëren over de situatie in Suriname, mee protesteren tegen de oorlog in Vietnam en het uitdelen van het blad ‘De rode Surinamer’. En met de linkse studentenclub Loson voerde ze actie tegen de de gemeente die Surinamers geen appartement gunde in de leeglopende Gliphoeve. 
Ze studeerde in Utrecht af als sociaal pedagoog, maar werd actrice en belandde bij het Eindhovens gezelschap Proloog met wat opruiend theater voor jongeren. Vormingstheater heette dat toen. 
Ze keerde ook terug naar Suriname, maar toen haar zoon met zijn ernstige ziekte in in dat land niet geholpen kon worden, keerde ze terug naar Nederland, naar de Bijlmer. Strijdliederen werden haar hobby. Ze maakte er een podcast over: Surinaamse strijdliederen jaren '70.