De Verdieping | Rijnmond Rijnmond

Nico Haasbroek is 80 jaar geworden, Radio Rijnmond 40. Twee ronde getallen, twee instituten, innig verbonden en ook al lange tijd gescheiden. Nico wil nog wel een keer op pad, oude collega’s ontmoeten. En ik (Paul Verspeek) mag mee, om hem te assisteren. Nico zei het ooit zelf: “Wat is het leven meer dan het vasthouden van een microfoon?”

In deze podcast kruipt Nico weer in de huid van programmamaker: hij duikt in de 40 jaar historie van Radio Rijnmond, met Carrie, Chris Vemer, Lucas Bolsius en Suzanne Mulder...

Een vrijplaats voor journalisten en kunstenaars. Iedereen die welkom is, van jong tot oud. Een begrip in Rotterdam. Een constante in een snel veranderende Witte de Withstraat. Het roemruchte café 'De Schouw' kent vele omschrijvingen. Roemrucht of niet, 'De Schouw' gaat dicht. Tijd voor een lang gesprek met het gezicht van 'De Schouw': Tineke Speksnijder.

De eigenaresse en barvrouw zag jarenlang lief en leed aan de toog voorbij trekken. Als er íemand is die een enorm verzameling anekdotes heeft vergaard, is zíj het wel.

In een snel veranderende Witte de Withstraat in Rotterdam was een één constante: De Schouw. Ook wel het ‘journalistencafé’ genoemd, al waren er wel veel méér paradijsvogels met andere bonte kleuren te vinden.
In deze sterk veranderende stad, in deze sterk veranderende wereld, is het fijn om zo’n constante te hebben. Een plek, waarop je kunt terugvallen. Maar ook deze vrijplaats van foute humor, 'annekedotes' uit een grijs verleden en de nieuwe lichting kunstenaars, gaat verdwijnen. De Schouw is binnenkort niet meer. En daarmee óók niet meer het vertrouwde gezicht achter deze legendarische kroeg.

Hóórde Tineke de afgelopen jaren vooral verhalen van anderen aan (die bijvoorbeeld op reis waren geweest), nu gaat ze zélf. Zelf haar eigen verhalen opsnuiven. Op het strand van Australië, of Zuid-Amerika. Eerst naar Azië. En wie weet blijft ze op één van die plekken wel plakken in de kroeg. ("Nee!" roept ze resoluut in de microfoon).

Toen Henk thuis kwam kon zijn vrouw Jolanda niet om zijn verhalen heen die hij had meegemaakt bij het filmen van de Roparun. We spreken over begin jaren '90. Ooit begonnen als een estafetteloop vanuit Rotterdam naar Parijs met tientallen teams, is de 32e editie van de Roparun er een met honderden teams en inmiddels vele opgehaalde miljoenen voor kankerpatiënten. Henk en Jolanda waren daar al die tijd bij.

Er is in de afgelopen jaren Roparun veel veranderd; waren er tientallen teams die lopen en fietsen in de begindagen, nu doen er honderden teams mee. Door die toename werd de richting van de Roparun (ROtterdam-PArijs run) omgedraaid: starten in Parijs en eindigen op de Coolsingel in Rotterdam. Eigen vervoer werd vervangen door een professioneel wagenpark met eenduidige logo's. "Maar," zo zegt Henk nadrukkelijk: "alles op basis van giften en vrijwilligheid. Zoveel mogelijk geld moet naar het goede doel".

Voor hun werk kregen Jolanda en Henk respectievelijk de Erasmusspeld en een Koninklijke onderscheiding. En waar Henk al enige tijd geleden op andere wijze invulling geeft aan zijn vrijwilligerswerk, was Jolanda nog tot voor kort betrokken bij de Roparun. "Maar het is mooi zo. Na drie decennia is het echt tijd voor een nieuwe generatie die de Roparun-kar gaat trekken. Maar natuurlijk blijft de Roparun een heel grote plek in ons hart hebben. Dat kan ook niet anders".

Het Kampioenschap kan Feyenoord niet meer ontglippen. "Maar als je zoiets zegt, is dat de goden verzoeken!". Maak kennis met Gerda, Henk en Nick. Zij vertellen in 'De Verdieping' waar de onvoorwaardelijke liefde vandaan komt. "Echt, geen grapjes morgen tegen Go Ahead. Je moet er toch niet aan denken dat Feyenoord uiteindelijk kampioen wordt in... Emmen?!"

Gehuld in Feyenoordshirt, sjaal en gelukspet stormen ze de studio binnen. En na een aarzelende start (zo'n studio is toch best spannend) barsten ze los: over hun liefde voor Feyenoord, het verdriet in mindere periodes, trouwen in de Kuip, het maken van een Feyenoord-roos en drie dikke duimen voor de huidige trainer van Feyenoord, Arne Slot. 'Slot is god' valt onvermijdelijk.

Alle drie komen ze tot een heldere conclusie: Feyenoord kent eigenlijk als enige club écht de 12e man. In goede tijden en in slechte tijden. "Het is alsof je met een kerel getrouwd bent waar je niet vanaf komt" zegt ze in onvervalst Rotterdams.

Dit jaar wordt-ie 80. Maar als we zijn hoofdpersoon in zijn roman mogen geloven, is zijn rol nog lang niet uitgespeeld. Nico Haasbroek was een tijdje 'baas van het Journaal' en stond aan de wieg van Radio Rijnmond. Hoe kijkt deze gepokte en gemazelde journalist en schrijver naar het huidige media-aanbod? Maar vooral: hoe blijf je op hogere leeftijd relevant? Is dat eigenlijk wel zo belangrijk?

De hoofdpersoon in de roman 'Tijdverdrijf' is tevens auteur van het boek en lijkt opvallend veel op Nico. Maar alleen Nico weet hoeveel. Peter Wallmann is de naam en hij beschrijft in zijn roman hoe diezelfde roman tot stand komt. Maar Peter is nog veel meer dan schrijver: hij is een licht autistische dromer, die probeert van een volkstuincomplex een soort 'lusthof' te maken voor bewoners met vrije geesten, ook op seksueel gebied.

Hoe kijkt Nico Haasbroek naar het huidige medialandschap? Dat was in de jaren '60/'70'/'80 toch wel anders dan nu. Een nestor, zo u wilt, vertelt zijn verhaal in 'De Verdieping'.

Waarin het ook gaat over het onvermijdelijke: ouder worden. Zowel Peter als Nico zijn achterin de 70. Gaat onze maatschappij eervol om met 'ouderen'? Of zijn ze rap op weg naar de vergetelheid en overbodig geworden? Nico Haasbroek bewijst het tegendeel. Verboden vraag: 'Hoe wil jij herinnerd worden'? Want hij is nog niet dood. Nog lang niet

Volgend jaar is het alweer 25 jaar geleden dat Ruud van Os begon als sportverslaggever bij Rijnmond. Nu is hij ad interim hoofdredacteur bij deze omroep. Casper van Eijck, die maandelijks de presentatie van Ruud de Boer overneemt in 'De Verdieping', gaat een uur lang met hem in gesprek. En daarbij komen we ook achter de muziekkeuze van deze 'oer-Spartaan'.

Van Os is voor Casper van Eijck geen onbekende: hun geschiedenis gaat helemaal terug naar 'Sparta 7' waar ze elkaar tegenkwamen in de vroege zondagochtend op het veld. Nu is hij de hoofdredacteur van Rijnmond, waarbij hij gelijkt opmerkt 'een slecht voorbeeld te zijn voor mensen die nu op school zitten en erover denken journalist te worden: van Os heeft namelijk geen journalistieke opleiding. Reden: hij was als scholier vrij lui. Zijn vader maakte daar korte metten mee: 'Je gaat maar in militaire dienst' en zo maakte hij al snel deel uit van lichting 875. Dat heeft hem wel gevormd.

Twaalf ambachten en dertien ongelukken verder was het dertiende ambacht raak: omroepen in het Spartastadion en daarna aan de slag bij Stadsradio Rotterdam.
Het was Rijnmond die hem vroeg om commentaar te leveren voor een honkbalwedstrijd. Het was het begin van een volwassen sportredactie met 'jonge honden'. En de omroep had ook wel oren naar het netwerk dat hij destijds al had.
Als je van Os zegt: zeg je 'Sparta'. Ook toen Sparta nog honkbal speelde. Ruud noemt zichzelf ook geen 'Sparta-supporter' maar 'Spartaan'. Hij heeft dat ook nooit onder stoelen of banken gestoken. 'Je kunt er het beste eerlijk over zijn'.
Er wordt nog veel meer besproken; ook de opvallende muziekkeuze van van Os. Zoals zijn liefde voor de 'Neue Deutsche Welle', de Duitstalige muziekstroming in de jaren '80.

Een openhartig gesprek over clubliefde, passies en over de toekomst en verantwoordelijkheid van de regionale omroep.