Gita Acharan Siva Prasad

अस्तित्व व्यक्त और अव्यक्त का सामंजस्य है जिसमें मनुष्य व्यक्त और परमात्मा अव्यक्त है। बुनियादी स्तर का आपसी बर्ताव परमात्मा के अनादर के साथ मनुष्य और मनुष्य के बीच होता है। श्रीकृष्ण ने इसे असुरों का मार्ग बताया है (7.15)। अगले स्तर का बर्ताव मनुष्य और परमात्मा के बीच होता है। यह संक्रमण तब शुरू होता है जब कोई मृगतृष्णा का पीछा करते हुए थक जाता है या अपनी दुर्गति से परेशान हो जाता है।

श्रीकृष्ण कहते हैं कि मनुष्य और परमात्मा के बीच ये बर्ताव यानी पूजा चार प्रकार की होती है। पहली श्रेणी के उपासक अपनी कठिनाइयों को दूर करना चाहते हैं, दूसरी श्रेणी के उपासक धन, सफलता या मन की शांति प्राप्त करना चाहते हैं, तीसरी तरह के उपासक ज्ञान प्राप्त करना चाहते हैं और चौथे ज्ञानी होते हैं (7.16)।

श्रीकृष्ण कहते हैं कि पहले तीन उपासक, जो ज्ञान से वंचित हैं, अपनी इच्छाओं को पूरा करने के लिए विभिन्न देवताओं की आराधना करते हैं (7.20)। यह बीमारियों के आधार पर संबंधित चिकित्सक के पास जाने जैसा है। वह आगे कहते हैं कि जब वे श्रद्धा के साथ पूजा करते हैं, वह (श्रीकृष्ण) उस श्रद्धा को अविचलित बनाते हैं (7.21) और भक्त की इच्छाएं उनकी श्रद्धा के कारण पूरी होती हैं (7.22) लेकिन ये तीन मार्ग सीमित परिणाम देते हैं (7.23)।

यह ‘कर्मफल की उम्मीद किए बिना कर्म करने’ के विपरीत प्रतीत
होता है (2.47), जो शाश्वत अवस्था की मौलिक विशेषता है। ध्यान देने वाली बात यह है कि, करुणामय श्रीकृष्ण हमें दुर्गति या अंधेरे से
इच्छाहीन शास्वत अवस्था के उजाले की ओर ले जाने में कदम दर कदम मार्गदर्शन देते हैं।

दूसरे, श्रीकृष्ण कहते हैं कि भक्तों की श्रद्धा उनकी इच्छाओं को
पूरा करती है और वह उस श्रद्धा के पीछे हैं। इसका तात्पर्य यह है कि ईश्वर के प्रति, कार्य के प्रति या रिश्तों के प्रति हमारी श्रद्

ਇੱਕ ਭੁੱਖੀ ਲੂੰਬੜੀ ਉੱਪਰ ਲਟਕਦੇ ਹੋਏ ਅੰਗੂਰਾਂ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਅਸਫ਼ਲ ਰਹੀ ਅਤੇ ਉਸ ਨੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਸੋਚ ਲਿਆ ਕਿ ਅੰਗੂਰ ਖੱਟੇ ਹਨ। ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਨਿਰਾਸ਼ਾ, ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਨਿਪਟਣ ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਉੱਤੇ ਕਈ ਕੋਣ ਪੇਸ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ।

ਸਮਕਾਲੀਨ ਮਨੋਵਿਗਿਆਨ ਮਨੁੱਖੀ ਦਿਮਾਗ ਦੇ ਕਾਰਜਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਦੋ ਰੂਪ
ਵਿੱਚ, ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਸੰਸਲੇਸ਼ਣ ਦੇ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਸਾਨੂੰ ਕਠਿਨ ਪ੍ਰਸਥਿਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਲੂੰਬੜੀ ਨੇ ਠੀਕ ਉਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਕਰ ਲਿਆ ਕਿ ਇਹ ਅੰਗੂਰ ਖੱਟੇ ਹਨ ਤੇ ਅੱਗੇ ਚਲੀ ਗਈ।

ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਦੇ ਸੰੰਬੰਧ ਵਿੱਚ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੁੱਖ ਦੇ ਸੰਸਲੇਸ਼ਣ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਵਿਅਕਤੀ ਸਾਰੇ ਕਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫਲ ਦੇ ਆਸ ਦੀ ਇੱਛਾ ਤਿਆਗ ਕੇ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਆਸਰੇ ਤੋਂ ਰਹਿਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਦਾ ਲਈ ਤਿ੍ਰਪਤ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਉਹ ਕਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਵਰਤਦਾ ਹੋਇਆ ਵੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ (4.20)। ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੀ ਤ੍ਰਿਪਤੀ ਦਾ ਸਿਧਾਂਤ ਗੀਤਾ ਦੇ ਮੂਲ ਉਪਦੇਸ਼ਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇਕ ਹੈ ਅਤੇ ਕਈ ਮੌਕਿਆਂ ’ਤੇ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਰਜਨ ਨੂੰ ਆਤਮਵਾਨ ਬਣਨ ਜਾਂ ਆਤਮਤ੍ਰਿਪਤ ਹੋਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਤ੍ਰਿਪਤ ਕਰਨਾ ਹੀ ਹੈ। ਇਕ
ਆਤਮਾਵਾਨ ਵਿਅਕਤੀ ਹਰ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਸੰਤੋਖ ਦੀ ਸੁਗੰਧ ਫੈਲਾਉਂਦਾ ਹੈ।

ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੇ ਕਰਮ ਅਤੇ ਅਕਰਮ ਬਾਰੇ ਵਿੱਚ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਸੀ ਕਿ ਕਈ ਵਾਰ ਬੁੱਧੀਵਾਨ ਵਿਅਕਤੀ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਜਟਿਲ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲਣ ਵਿੱਚ ਭੁਲੇਖਾ ਖਾ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਵਰਤਮਾਨ ਸਲੋਕ ਵਿੱਚ ਉਹ ਕਰਮ ਵਿੱਚ ਅਕਰਮ ਦੀ ਝਲਕ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦੇ ਹਨ ਜਦੋਂ ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਕ ਸਦੀਵੀ ਤ੍ਰਿਪਤ ਬੰਦਾ ਕੁੱਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਭਾਵੇਂ ਕਿ ਉਹ
ਕਰਮਾਂ ਵਿੱਚ ਲੱਗਾ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।

ਸਾਡੀ ਮੌਲਿਕ ਇੱਛਾ ਇਹ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਜੋ ਕੁੱਝ ਵੀ ਅੱਜ ਹਾਂ, ਉਸ ਤੋਂ ਕੁੱਝ
ਵੱਖਰਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਦਿਲਚਸਪ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਇੱਛਾ ਅਨੁਸਾਰ ਕੁੱਝ ਬਣਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮਨੁੱਖ ਕੁੱਝ ਹੋਰ ਬਣਨਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸੁੱਖ ਅਤੇ ਸੰਪਤੀ ਦਾ ਪਿੱਛਾ ਕਰਨ ਦੇ ਮਾ

Krishna further describes the demonic natured and says, "With multiple minds, entangled in the web of delusion, addicted to the gratification of sensuous pleasures, they sink into a foul hell (16.16). Such self-conceited, stubborn people, intoxicated by pride and arrogance in wealth, perform the sacrifices hypocritically and without following the scriptural injunctions (16.17). Blinded by Ahankaar (I am a doer), power, arrogance, desire, and anger, these malicious men despise Me who dwells within them and within all other men (16.18). These cruel haters, perpetrators of evil and worst among men, I hurl again and again into demonic wombs in the spheres of transmigration (16.19). These ignorant souls take birth again and again in demonic wombs. Failing to reach Me, O Arjun, they gradually sink to the most abominable type of existence" (16.20).

 

Krishna earlier declared that HE is equally disposed to all living beings. None is Dweshya (hateful) and none is Priya (dear) to Him (9.29). But the above verses indicate that He hates demonic persons and hence, keeps them in an abominable type of existence.

 

The apparent contradiction is because we assume Krishna (the name of almighty could vary based on one's belief systems) to be a person whereas HE is existence. He is simply describing the rules that govern existence. It's like the law of gravity where a fall is inevitable when we jump from a height. Krishna earlier described the same as, "In whatever way people approach Me, in that measure, I manifest Myself to them.” (4.11). When one takes the demonic path, the existence automatically reacts in a demonic way in due course of time.

The human body is the best example of the never ending benevolence of existence in terms of evolution, master crafting and coherence. It's just being grateful for whatever is bestowed rather than grabbing from existence for sensual gratification.

श्रीकृष्ण ने अपनी परा प्रकृति का वर्णन किया जो तीन गुणों से परे जीवन-तत्व है। उनकी अपरा प्रकृति आठ प्रकार की होती है - अग्नि, पृथ्वी, जल, वायु, आकाश, मन, बुद्धि और अहंकार जो गुणों के सम्मोहन के अधीन है। जबकि परा प्रकृति को अव्यक्त के रूप में संदर्भित किया जाता है जो शाश्वत, अविनाशी और अथाह है, अपरा प्रकृति व्यक्त होती है जो कई मायनों में सीमित है।

आसानी से समझने के लिए मनुष्य को व्यक्त और परमात्मा को
अव्यक्त माना जा सकता है जो इंद्रियों से परे है। आपसी बर्ताव का पहला स्तर मनुष्य और मनुष्य के बीच है जो व्यक्त के साथ हमारी पहचान का परिणाम है। अगला स्तर मनुष्य और परमात्मा के बीच है। मनुष्य से मनुष्य के स्तर पर, चीजें और संसाधन एक पोखर में पानी की तरह सीमित हैं जबकि यह परमात्मा के स्तर पर समुद्र की तरह असीमित है।

जो मन विभाजन करने के लिए प्रशिक्षित होता है, वह भौतिक संपत्ति, शक्ति और पदों के सन्दर्भ में हमारे पास और दूसरों के पास जो कुछ है, उसकी लगातार तुलना करता रहता है, जो हथियाने की ओर ले जाता है क्योंकि हर कोई इन सीमित चीजों के लिए लड़ता है। उदाहरण के लिए, मुख्य कार्यकारी अधिकारी (सीईओ) या मुख्यमंत्री (सीएम) का केवल एक पद होता है, लेकिन हमेशा कई दावेदार होते हैं, जो उसी पद के आकांक्षी होते हैं। जीवन के प्रत्येक क्षेत्र में इसी तरह की परिस्थितियाँ देखने को मिलती हैं।

इस स्तर पर, चीजें ध्रुवीय होती हैं और व्यक्ति सुख/जीत और दर्द/हानि के ध्रुवों के बीच झूलता रहता है। जीत से अहंकार बढ़ता है और हार से दोषारोपण की शुरुआत होती है। इसी तरह, कोई इस भ्रम में है कि वह कर्ता है। इसलिए जब चीजें अपने हिसाब से नहीं चलती हैं तो वह डर और क्रोध से भर जाता है।

श्रीकृष्ण इस तरह बर्ताव करने वालों को नीच और दूषित कर्म करने वालों के रूप में परिभाषित करते ह

ਹਰ ਇਕ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਨੇ ਸਮਾਜਕ ਸ਼ਾਂਤੀ ਦੀ ਸਥਾਪਤੀ ਲਈ ਕੁੱਝ ਕਾਰਜਾਂ
ਪ੍ਰਤੀ ‘ਕੀ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ’ ਅਤੇ ‘ਕੀ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ’ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਵਿੱਚ ਵਿਕਾਸ ਨਾਲ ‘ਕੀ ਨਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ’ ਦੇ ਕੁੱਝ ਕਾਰਜਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਯਾਫਤਾ ਕਾਰਜ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ। ਅਪਰਾਧਿਕ ਨਿਆਂ ਸ਼ਾਸਤਰ ਵਿੱਚ ਅਪਰਾਧਾਂ ਲਈ ਇਰਾਦਾ ਅਤੇ ਅਪਰਾਧ ਕਰਨ ਦੀ ਭੂਮਿਕਾ ਅਨੁਸਾਰ ਅਪਰਾਧ ਦਾ ਨਿਰਣਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੱਚ ਹੈ ਕਿ ਅਪਰਾਧ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਅਪਰਾਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਵਿਅਕਤੀ ਨੂੰ ਅਪਰਾਧ ਦਾ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਉਣ ਲਈ ਉਪਰੋਕਤ ਦੋਵੇਂ ਕਾਰਨ ਹੀ ਜ਼ਰੂਰੀ ਸਮਝੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।

ਜੇ ਅਸੀਂ ਇਰਾਦੇ ਨੂੰ ਸੰਕਲਪ ਅਤੇ ਅਪਰਾਧ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਾਮਨਾ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਲਈਏ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਦੇ ਸੁਝਾਅ ਨੂੰ ਸਮਝ ਸਕਦੇ ਹਾਂ। ਉਹ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਕਰਮ, ਕਾਮਨਾ ਤੇ ਸੰਕਲਪ ਤੋਂ ਅਜ਼ਾਦ ਹੈ, ਜਿਸਦੇ ਕਰਮ ਗਿਆਨ ਦੀ ਅਗਨ ਵਿੱਚੋਂ ਹੋ ਕੇ ਗੁਜ਼ਰੇ ਹਨ, ਉਸ ਨੂੰ ਗਿਆਨੀ ਪੁਰਸ਼ ਵੀ ਪੰਡਿਤ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦੇਣਗੇ (4.19)।

ਆਮਤੌਰ ’ਤੇ ਸਮਾਜ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਸੰਤੁਸ਼ਟ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਕੋਈ ਅਪਰਾਧ ਨਾ
ਹੋਵੇ, ਭਾਵੇਂ ਕੋਈ ਬੰਦਾ ਅਪਰਾਧਕ ਇਰਾਦੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਵੀ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਕਾਮਨਾ ਨੂੰ ਤਾਂ ਛੱਡਣਾ ਹੀ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਪਰ ਉਸ ਦੇ ਨਾਲ ਇਰਾਦੇ ਨੂੰ ਵੀ ਤਿਆਗ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

ਕਾਨੂੰਨ ਦਾ ਡਰ, ਸਾਧਨਾਂ ਦੀ ਕਮੀ ਜਾਂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਾਨ ਪ੍ਰਤਿਸ਼ਠਾ ਨੂੰ ਬਣੀ ਰਹਿਣ ਦੇਣ ਕਾਰਨ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਕਾਮਨਾ ਨੂੰ ਤਿਆਗਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਸੰਕਲਪ ਦਾ ਵਿਚਾਰ ਬਹੁਤ ਗਹਿਰਾ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਬੰਦਾ ਜੀਵਤ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਉਦੋਂ ਤੱਕ ਕਿਸੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਘੜੀ ਦੇ ਸਮੇਂ ਇਸ ਸੰਕਲਪ ਦੀ ਕਾਮਨਾ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਬਦਲ ਜਾਣ ਦੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਬਣੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨਾ ਸਾਨੂੰ ਸਿਰਫ਼ ਕਾਮਨਾ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਸਗੋਂ ਸੰਕਲਪ ਨੂੰ ਵੀ ਤਿਆਗ ਦੇਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਜਿਹੜਾ ਕਿ ਸਾਡੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਦਾ ਚਾਲਕ ਹੈ।

ਸਾਨੂੰ ਬਚਪਨ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਵਾਰ-ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਡੇ ਵਿੱਚ ਅਕਾਦਮਿਕ, ਆਰਥਿਕ ਤੇ ਇਸ ਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਵਿਅਕਤੀਗਤ ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਦ੍ਰਿੜ੍ਹ ਸੰਕਲਪ ਅਤੇ ਇੱਛਾ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ, ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਉਪਰੋਕਤ ਸੱਚਾਈ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਔਕੜ ਪੇਸ਼ ਕ

మనకు తెలిసిన ప్రపంచంలో సత్యం, అసత్యం రెండింటినీ చూస్తూ ఉంటాము. అసత్యము అనేది మన పరిస్థితుల వల్ల లేదా మన ఇంద్రియాలు మనస్సు యొక్క పరిమితుల వల్ల సత్యాన్ని తప్పుగా అర్థం చేసుకోవడం తప్ప మరొకటి కాదని నిశిత పరిశీలన ద్వారా తెలుస్తుంది.

      సుప్రసిద్ధమైన తాడు, పాము ఉదాహరణలో తాడు సత్యం, పాము సత్యమైన తాడు మీద ఆధారపడిన అసత్యం. కానీ సత్యమైన తాడును గ్రహించే వరకు మన ఆలోచనలు, చర్యలన్నీ అసత్యం పైనే ఆధారపడి ఉంటాయి. ఇటువంటి అసత్యాలు సమాజంలో తరతరాలుగా కొనసాగుతూ ఉంటాయి.

      అదేవిధంగా, ఏదైనా సాంకేతికత పరిజ్ఞానాన్ని సత్యంగా పరిగణించినట్లయితే దాని దుర్వినియోగమే అసత్యం. లౌడ్ స్పీకర్ ను మంచిని ప్రచారం చేయడానికి, అమాయకులను మోసపూరితంగా హింసకు ప్రేరేపించడానికి కూడా ఉపయోగించవచ్చు. అదేవిధంగా, నేటి సోషల్ మీడియా అనేది సత్యమైతే దాన్ని దుర్వినియోగం చేసినప్పుడు అది అసత్యం అవుతుంది.

      “బ్రాహ్మణ, క్షత్రియ, వైశ్య, శూద్ర వర్ణముల వారిని, వారి గుణ కర్మలను అనుసరించి వేర్వేరుగా సృష్టించితిని. ఈ సృష్టి కార్యక్రమమునకు నేనే కర్తనైననూ, శాశ్వతుడను, పరమేశ్వరుడను అయిన నన్ను, వాస్తవముగా 'అకర్తను' గా
తెలుసుకొనుము” అని శ్రీకృష్ణుడు చెప్పారు (4.13).

      అటువంటి విభజన గుణాలపై ఆధారపడి ఉంటుందని శ్రీకృష్ణుడు స్పష్టంగా చెప్పారు అంతేకానీ అవి పుట్టుకతో వచ్చేవి కాదు; క్రమానుగతమైనవి కావు. అంటే ఎవరు ఎక్కువా తక్కువా కాదని అర్థం. మూడు గుణాలు మనందరిలో వేర్వేరు నిష్పత్తులలో ఉన్నాయి. ఇవి కర్మ పరంగా నాలుగు విభజనలను కలిగిస్తాయి. మనం మన చుట్టూ చూస్తున్నప్పుడు కొంతమంది వ్యక్తులు జ్ఞానం, పరిశోధన పట్ల;
కొందరు రాజకీయాలు, పరిపాలన పట్ల; కొందరు వ్యవసాయం, వ్యాపారం పట్ల; మరియు కొందరు సేవ, ఉద్యోగాల పట్ల సుముఖంతో ఉన్నట్లు గుర్తిస్తాము. ఈ వ