PODCAST με τον Σταύρο Θεοδωράκ‪η‬ pod.gr

Ο Κωνσταντίνος Τζούμας δεν είναι πια εδώ. Και ο Σταύρος Θεοδωράκης λίγες ώρες πριν την κηδεία του στο Α’ νεκροταφείο Αθηνών θυμάται την εκπομπή που έκαναν μαζί τον Νοέμβριο του 2007. Προχωρώντας στο αγαπημένο του Κολωνάκι, κοιτώντας βιτρίνες, μιλούσαν για το γέλιο, τον πόνο, την μοναξιά, τα ανεκπλήρωτα όνειρα... Μέχρι που ο Σταύρος τον ρώτησε πώς θα ήθελε την κηδεία του. Εκεί μπήκε στην κουβέντα και ο Ντύλαν.

Στα social media που πρωτοστατούν στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων θα βρεις αναρτήσεις για όλους και για όλα, όχι όμως για τους νεκρούς της Μαρφίν. Μουγκαμάρα κανονική. Γιατί λοιπόν οι νεκροί της Μαρφίν δεν συγκινούν; Μάλλον γιατί δεν πρόλαβαν να ενταχθούν σε κάποιο κίνημα. Μείνε λοιπόν στην αφάνεια νεκρέ της Μαρφίν. Το κλάμα μας μπορεί να είναι καθημερινό για κάθε κατατρεγμένο αυτής της γης, αλλά για σένα δεν περισσεύει. Ο Σταύρος Θεοδωράκης σε ένα επετειακό επεισόδιο για το δράμα που συμπλήρωσε θλιβερή επέτειο 12 χρόνων.

Δεν ξέρω γιατί οι νεαροί Γάλλοι, αγαπούν τόσο να ζωγραφίζουν μουστάκια. Στις ελάχιστες αφίσες που θα δεις στο Παρίσι η Λεπέν έχει τσιγκελωτό μουστάκι, τσαρικής μάλλον αισθητικής, και ο Μακρόν ένα μικρό μύστακα που δίνει μια εσάνς αυταρχισμού στο καλοδουλεμένο προεδρικό πορτραίτο. Οι εικαστικές παρεμβάσεις όμως των νέων με τους μαρκαδόρους στις αφίσες της Λεπέν δεν σταματούν εδώ. Η λέξη που συνοδεύει το πρόσωπό της είναι: «Πούτιν», πότε με αγκυλωτό σταυρό και πότε με σφυροδρέπανο. Ένα podcast του Σταύρου Θεοδωράκη από το Παρίσι, λίγες μέρες πριν τον β' γύρο των γαλλικών προεδρικών εκλογών.

Πως σταματάει ένας πόλεμος; Ή για να το πούμε διαφορετικά πως σταματάς τον νταή Πούτιν που μετέτρεψε μια συνοριακή διαφορά – από αυτές που υπάρχουν εκατοντάδες στον κόσμο – σε έναν κανονικό πόλεμο. Με ισοπεδωμένες πόλεις, χιλιάδες νεκρούς – και Ουκρανούς και Ρώσους - και εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες… Ο Σταύρος Θεοδωράκης με ένα αλληγορικό κείμενο παρεμβαίνει στην συζήτηση των ημερών: Τραγουδάμε για την ειρήνη, γενικώς και αορίστως, ή τραγουδάμε για να καταδικάσουμε την εισβολή και να συμπαρασταθούμε στα θύματα της;

Τι συμβαίνει λοιπόν στο μυαλό του Νόλε; Και πώς είναι δυνατόν ένας από τους μεγαλύτερους και πλουσιότερους αθλητές του κόσμου να τσαλακώνει τόσο βάναυσα την εικόνα του, βάζοντας στα Βαλκάνια άλλη μια μαύρη πινέζα. Δώδεκα ολόκληρες ώρες πέρασε ανακρινόμενος σε ένα terminal του διεθνούς αεροδρομίου της Μελβούρνης, γιατί κανείς από τους ανθρώπους του δεν του είχε πει ότι για να μπεις στην Αυστραλία πρέπει να είσαι εμβολιασμένος. Εκτός αν του το είχαν πει αλλά αυτός είπε «για μένα δεν ισχύουν οι κανόνες». Οι ζητωκραυγές του πλήθους και τα εκατομμύρια που κερδίζουν δημιουργούν σε κάποιους την εντύπωση ότι είναι Θεοί. Και προσπαθούν συνεχώς να επιβεβαιώσουν την θεότητά τους παραβιάζοντας τους κανόνες. Ο Σταύρος Θεοδωράκης προσπαθεί να απαντήσει τι είναι αυτό που σπρώχνει τον Νόλε σε μια συμπεριφορά ψεκασμένου αρνητή. Και αποκαλύπτει τα εκατομμύρια που εισπράττει για τα παπούτσια που φοράει, για την μπλούζα που φοράει, για το ρολόι που φοράει, για την ρακέτα που παίζει… Α! Κι αν έπαιρνε το Australian Open - όπως τα έχει καταφέρει άλλες 9 φορές - θα εισέπραττε στο τέλος Ιανουαρίου άλλα 5 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Άρης Σερβετάλης δεν είναι ένας. Είναι ο Λάζαρος της κόκκινης μοϊκάνας. Είναι ο ρομαντικός Φώτης των «Singles». Είναι ο πρωταγωνιστής του «σωματικού θεάτρου» του Δημήτρη Παπαϊωάννου. Είναι και αυτός που διέκοψε τις παραστάσεις του στον «Ρινόκερο» του Γιάννη Κακλέα λέγοντας ότι δεν θέλει να παίζει μόνο για εμβολιασμένους. «Ήμουν σκατάνθρωπος, παρτάκιας, ανεύθυνος, μέσα στον χαβαλέ, την παρακμή και την κατάχρηση», θα πει ο ίδιος για το παρελθόν του, αποκαλύπτοντας ότι σήμερα η μόνη πια σταθερά στη ζωή του είναι η σχέση του με τον Θεό. Είναι λοιπόν ένα απολωλός πρόβατο του πολιτισμού; Ή μήπως ένας ταλιμπάν αντιεμβολιστής; Ο Σταύρος Θεοδωράκης αποκαλύπτει σε αυτό το podcast άγνωστες λεπτομέρειες από την ζωή του κορυφαίου ηθοποιού και προσπαθεί να βρει τι τον συγκινεί σε αυτούς που φοράνε περικεφαλαία και φωνάζουν στο Σύνταγμα «Κορονοϊέ - Μολών Λαβέ» ή κολλούν κόκκινες αφίσες στα Εξάρχεια «ενάντια στη βιοτεχνολογικά αποστειρωμένη ζωή!».