TIMM Consultancy voor Jeugdzorgprofessionals Margreet Timmer

Christie benadrukt in deze podcast het maken van een veiligheidsplan bij huiselijk geweld en kindermishandeling, het belang van een goede kennismaking en heldere uitleg aan gezinnen over haar rol en werkwijze. Ze streeft naar open communicatie en moedigt ouders aan om feedback te geven. Christie vertelt aan het begin van het gesprek ook over haarzelf en haar werkwijze, om zo een basis van vertrouwen en begrip te krijgen. 

Bregje Kleijnen is al meerdere jaren actief in de pleegzorg en heeft tijdens haar opleiding veel geleerd over de kracht van het woord en beeldverhaal. 

In haar werk ziet ze regelmatig de positieve effecten van het woord en beeldverhaal. Ze merkt op dat het helpt om plaatsingen stabieler te maken en breakdowns te verminderen, doordat het begrip en de loyaliteit tussen ouders, pleegouders en kinderen vergroot wordt. Dit draagt bij aan een betere kwaliteit van de pleegzorg en een betere ondersteuning van de kinderen.

Soraya van der Veen werkt al bijna zeven jaar als gedragswetenschapper bij de gemeente Stadskanaal. Haar betrokkenheid bij het werken aan veiligheid in gezinnen, met specifieke aandacht voor huiselijk geweld en kindermishandeling, begon al tijdens haar studie.

Ze was betrokken bij onderzoek naar de effectiviteit van Signs of Safety bij Jeugdbescherming Noord waar Margreet ook gewerkt heeft.

Als gedragswetenschapper benadrukt ze het belang van partnerschap tussen hulpverleners en gezinnen bij het werken aan veiligheid. Ze legt uit dat deze samenwerking het fundament vormt voor effectieve interventies en soms zelfs belangrijker is dan het opbouwen van een vertrouwensband. Deze aanpak vereist nederigheid en vastberadenheid, vooral in gezinnen waar sprake is van complexe problematiek.

In haar werk heeft Soraya bewust gekozen om Signs of Safety stapsgewijs te implementeren. Hoe ze dat allemaal gedaan heeft verteld ze in deze podcast.

Herstellen van onveiligheid doe je in contact met anderen.

Een podcast met Marjo Alkema over Veiligheidsafspraken na huiselijk geweld en kindermishandeling

Veiligheidsafspraken zijn heel erg gedetailleerd, soms gaan ze over time-outs en soms ook gaan ze eerst over een tijdelijke pek voor kinderen.

Hoe weet je dat de afspraken echt helpen?

Het kost tijd, je maakt afspraken en die moet je uitproberen en weer bijstellen. Grote afspraken zoals geen ruzie meer worden heel klein gemaakt door vragen zoals; ‘Wat doe je als er meningsverschillen zijn?’, ‘Hoe kun je op een andere manier ruzie maken zodat de kinderen daar niet bang van worden?’.

Wanneer weet je dit is goed genoeg.

Als ouders zich weer kunnen inleven in hoe het voor hun
kinderen is. De motor moet aan bij ouders. Ze moeten het snappen, pas dan kunnen ze het eigen maken en volhouden.

Wat werkt

Doorvragen, de tijd nemen, samen doordenken, netwerk
inzetten en aansluiten bij de gezinsleden dat is wat nodig is om goede veiligheidsplannen te maken.

Luister naar de podcast om nog veel meer tips en adviezen van Marjo.


Veel luisterplezier

Hoe is het om op te groeien met een psychiater
als vader en psycholoog als moeder? Hoewel ze in hun werk veel te maken hadden met emoties, ontbrak het aan een diepgaand begrip en acceptatie van emoties in het
gezin. Dit leidde bij Fimme Bakker tot een zoektocht naar manieren om zijn pijnlijke emoties door drugsgebruik te verdoven.

Is er een verband tussen het drugsgebruik en
een afwezige ouder? Fimme Bakker heeft het ervaren en schreef er een boek en
theatervoorstelling over genaamd ‘Ben je bezopen?’.

Fimme deelt enkele inzichten over zijn
ervaringen met verslaving en zijn weg naar herstel. Hij groeide op in een omgeving waar emoties weliswaar werden besproken, maar niet volledig werden ervaren. Zijn vader, Bram Bakker, een voormalig psychiater, en zijn moeder, een psycholoog, werkten beiden met emoties van mensen, maar misten een diepgaand begrip en acceptatie van emoties binnen het gezin. Dit gebrek aan emotionele
verbondenheid leidde Fimme naar drugs, die hij al op veertienjarige leeftijd begon te gebruiken. Hij zag het als een middel om te ontsnappen aan zijn ongelukkige jeugd en de afwezigheid van liefde tussen zijn ouders. Zijn gebruik begon met cannabis, maar al snel escaleerde het naar andere middelen. Na zeven jaar van herstel beschouwt hij zichzelf nog steeds als verslaafd, maar niet
meer actief gebruikend. Hij beschrijft zijn herstel als een langdurig proces van persoonlijke ontwikkeling, vergelijkbaar met een tweede puberteit. Hij bespreekt ook de impact van zijn opvoeding op zijn zelfbeeld en gedrag. Hij reflecteert op zijn behoefte aan aandacht en erkenning, die deels voortkwam uit een gebrek aan liefde en steun in zijn jeugd. Hij wijst op de tegenstrijdige
opvoedingsstijlen van zijn ouders en de invloed daarvan op zijn gedrag en zelfperceptie.

Fimme vertelt over het belang van empathie en
begrip vanuit de gezondheidszorg, vooral bij het behandelen van verslaving. Hij deelt zijn teleurstelling over de ongevoelige reactie van een huisarts op zijn verslaving en benadrukt het belang van een ondersteunende en begripvolle benadering. Ook benadrukt hij het belang van het wegnemen van de middelen van verslaving en het onderzoeken van de onderliggende oorzaken. Hij gelooft dat verslaving vaak fungeert als een manier om onverwerkte emoties te verdoven.

Fimme hoopt anderen te inspireren en het
stigma rond verslaving te doorbreken. Hij deelt zijn ervaringen door het spreken voor middelbare scholieren en benadrukt het belang van emotionele educatie naast traditioneel schoolonderwijs. Hij moedigt jongeren aan om na te denken over hun motieven voor drugsgebruik en benadrukt het belang van hulp zoeken en openlijk praten over emoties. Door zijn eigen ervaringen hoopt hij anderen bewust te maken van de complexiteit van verslaving en het belang van emotionele gezondheid.

Als cabaretier en schrijver gebruikt Fimme zijn kunst als een uitlaatklep en een manier om zijn verhaal te delen.

Wat zijn de ervaringen van kindermishandeling en hoe beïnvloeden deze ervaringen het latere leven? Howard van Dodemont heeft deze ervaringen vastgelegd in flarden van
teksten, samengebracht in zijn boek 'Met naald en draad'.

Howard begon op zijn achttiende met het schrijven van teksten over zijn jeugd, een periode die werd gekenmerkt door mishandeling en emotionele verwaarlozing. Tijdens een training aan een pleegzorgorganisatie in Amersfoort, werd Howard gevraagd om zijn eigen verhaal te vertellen en twee liedjes mee te nemen. Dit maakte veel indruk op de aanwezigen en gaf Howard de motivatie om een voorstelling te maken. Hij had de tekst al helemaal uitgeschreven, maar uiteindelijk besloot hij eerst een boek te schrijven. Hij deelt zijn inzichten over kindermishandeling en de impact ervan op ouderschap en relaties. Hij heeft zelf een proces doorgemaakt van lijden, verwerken en accepteren, en ziet nu hoe het zijn relaties heeft beïnvloed. Hij vertelt over zijn angsten rond het vaderschap en zijn drang om niet dezelfde fouten te maken als zijn moeder.

je hebt eigen verantwoordelijkheid en tegelijkertijd draag je ook je eigen pijn.