Otwarte serce Wojciech Drążek

Epizod 58 - miłość i cierpienie
Okoliczności Wielkiego Tygodnia zapraszają nas do odkrycia na nowo potęgi miłości, która nie boi się cierpienia. Pozwoli nam to przestawić bardzo szkodliwe przywiązania do cierpienia jako wartości samej w sobie. Tymczasem to właśnie miłość nadaje sens wszystkiemu, również cierpieniu. 
Przyjrzymy się też powszechnemu zjawisku pomieszania miłości i przywiązania, a także postawie zgody i przyjęcia wszystkiego, co Życie daje jako skutecznej drodze łagodzenia cierpienia i odwrotnie, zobaczymy też jak niezgoda potrafi zwielokrotnić poczucie cierpienia. 
Zapraszam!
Jeśli ten podcast jest dla ciebie duchowym pokarmem i chcesz wyrazić swoją wdzięczność i współtworzyć kanał - Otwarte serce - to poniżej są linki, gdzie możesz złożyć swój DRA SERCA:
Oto mój dar serca:
https://easl.ink/skKqs 
Podziękowanie:
https://dzieki.my.canva.site/
A może spotkajmy się przy kawie:
https://buycoffee.to/otwarteserce
Za wszelkie dobro - dziękuję!

W tym czasie, który w tradycji chrześcijańskiej nazywa się adwentem i jest zaproszeniem do przygotowania na święto Wcielenie, najczęściej nazywane Bożym Narodzeniem mamy szansę odkrywać podwójny charakter rzeczywistości. Tak mówimy o całej rzeczywistości, ufam, że mamy już za sobą sentymentalne i ckliwe tony, które zwykle towarzyszą nam zarówno w religijnym jak i w popkulturowym wydaniu grudniowego święta.
Tymczasem symbolika tego czasu pozwala nam uchwycić wyjątkowy charakter rzeczywistości, której doświadczamy, i której jesteśmy częścią. Oto wszystko, co ponadczasowe, wieczne i niezmienne - chrystusowe przybiera historyczny, czasowy, zmienny i śmiertelny charakter - w Jezusie. Możemy sięgnąć jeszcze dalej, bo pierwsze takie Wcielenie odnajdujemy we wszystkim, co przybiera materialne formy, a proces ten ma również religijny termin - stworzenie.
Pięknym i osobistym akcentem tego doświadczenia jest odkrywanie tej samej Chrystusowej świadomości również we własnym doświadczeniu. Mówimy wtedy o rodzicielskiej relacji z Bogiem, o tym, że jestem znakiem Jego niczym nieuwarunkowanej miłości.
Symbolika postaci Jana Chrzciciela pokazuje nam oczyszczenie z grzechu, ale nie w sensie moralnym, a egzystencjalnym, kiedy odkrywam grzech jako kłamstwo o byciu oddzielonym od Boga, Źródła miłości. Przed nami szansa nowego, kontemplatywnego spojrzenia na dość dobrze znane obrazy i alegorie.
Zapraszam Cię do wspólnego ich odkrywania, poznawania bogactwa mądrości odwiecznej ukrytej w symbolice biblijnych postaci i zdarzeń.

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

Punktem wyjścia dla każdej zmiany jest uświadomienie sobie tego, gdzie teraz jestem. Zanim ruszę w drogę, muszę wiedzieć, gdzie się znajduję. I właśnie to chcemy sobie uświadomić na samym początku. Potem pojawia się pytanie czy mam zgodę na to, gdzie jestem?
Czy moja podróż nie jest aby ucieczką przed tym, czego nie mogę znieść teraz? Kiedy chwilę obecną, czyli to gdzie jestem, przyjmuje, a nawet z wdzięcznością się jej przyglądam. Wtedy pojawia się wspaniałe uczucie wolności.
Już nie uciekam, ale ruszam w drogę, bo czuję, że jestem do niej zaproszony. Tylko teraz jak wybrać kierunek i cel drogi? I tutaj pojawiają się dwie opcje jedna z użyciem siły, a nawet przemocy. Jest ona łatwa do rozpoznania, ponieważ posługuję się rozumem i własnymi pomysłami, zrodzonymi w głowie. Niektórzy wielokrotnie jej próbują, ale ona niestety nie przynosi spełnienia i satysfakcji, ale rozczarowanie.
Jest jednak druga opcja, która opiera się na zaufaniu do delikatnego głosu w sercu, gdzie mogę poznać tajemny zamysł miłości Boga. A przez to moja droga staje się cudownie harmonijna z życiem, z innymi, z całym światem. Za przykład takiej transformacji od realizacji własnych planów, do zachwytu nad Bożym planem niech nam posłuży ewangeliczna opowieść o Zacheusza.
Bogactwo nie przynosi mu spełnienia. Jego serce szuka czegoś więcej. Odkrywa też, że jest coś więcej. A znakiem tego jest osoba Jezusa. Pokonuję więc spore trudności, by to poznać, a kiedy poznaje. Wtedy wszystko się zmienia. To nie on zmienia swoje życie, ale miłość, która jest gotowa dać sto procent uwagi i przeniknąć serce.
To ona staje się siłą zmieniającą. Poddając się tej sile otrzymujemy wszystko, chociaż nie wszystko w jednym momencie, ale wystarczająco, by z radością ruszyć w drogę.

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

Różnorodność, bogactwo, wielowymiarowość to kluczowe słowa i punkt wyjścia w naszym kontemplacyjnym spojrzeniu zarówno na Ewangelię jak i na życie. Nie ma jedynej poprawnej odpowiedzi lub perspektywy. Odkrywamy wtedy, że to możliwość stawiania pytań jest o wiele ważniejsza niż dawanie odpowiedzi. Pytanie otwiera przestrzeń, włącza i zaprasza. Natomiast odpowiedź, a zwłaszcza ta dogmatyczna, niekwestionowana i jedynie słuszna potrafi całkowicie zamknąć. Rozum szuka takiej pewności, dopóki nie pojawi się świadomość, że coś takiego jak jedyna poprawna odpowiedź nie istnieje. Ceną za takie szerokie, kontemplacyjne spojrzenie jest rezygnacja z poczucia bezpieczeństwa opartego o ludzką logikę i ludzkie możliwości, ale otwiera na zaufanie, które Jezus nazywał wiarą. Obraz faryzeusza i celnika pozwala nam na zobaczenie własnego życia w dwóch wymiarach. Sukcesów, które niewiele wnoszą w nasz rozwój i trudów, które mają siłę nas zmieniać, ale i jedno, i drugie przychodzi jakby spoza nas, zatem ważne jest to, jak zostaną przyjęte i czy zrodzą otwierające pytania, czy też nie. Pokora, uniżenie w postawie celnika to symbol zgody i gotowości, aby pojawiło się ważne pytanie. Taka postawa sprawia, że również odpowiedź, która przychodzi nie jest tak naprawdę „moja”, ale bardziej „z nieba”. W ten sposób owo usprawiedliwienie, z którym celnik wrócił do domu jest znakiem pozbycia się wszystkiego, co przeszkadza widzieć „Bożymi oczami”, czyli być tak jak lustro, które odbija rzeczywistość, ale jej nie tworzy i nie poprawia i nie komentuje.
Na codzień będziemy potrzebowali zarówno takiego dualnego spojrzenia, by móc wybierać, to co nam służy, co lubimy, do czego jesteśmy przekonani, ale również tego Bożego, kontemplatywnego sporzenia, w którym wszystko nam służy i przyczynia się do naszego dobra.
Nie znajdziecie w tym podkaście jednoznacznych odpowiedzi, ale może wiele ważnych pytań, zapraszam!

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

Upór to nie to samo co wytrwałość, bo mają zupełnie inne źródła. Wytrwałość pochodzi z serca, a upór jest znakiem aktywnego działania ego. Ale za nim do tego dojdziemy przyjrzymy się jak rodzi się nasza wolność w przyjmowaniu tego wszystkiego, co przychodzi i odchodzi, a przy okazji pozwala nam odkryć to, co jest trwałe i czemu nic nie grozi, ponieważ nigdy nie przyszło, ale zawsze było, więc też nigdy nie odchodzi. To z kolei pozwala nam na rozpoznanie, że ten niezniszczalny skarb nosimy w sobie, a zatem liczy się nie to, co osiągam i zdobywam, ale to kim jestem i co odkrywam. Odkrywam - rozwijam, bo to jak cenny rulon może być zwinięte i niedostępne. Przykład ewangelicznej kobiety natomiast pomoże nam odkryć fundament tego, co zwykliśmy nazywać modlitwą, gdzie również wytrwałe powracanie do świadomej obecności jest o wiele ważniejsze niż jakieś działanie.
Przed nami wspaniała droga, ruszajmy, zapraszam.


Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/

W tym epizodzie przyjrzymy się dynamice zmian, jak dokonuje się to, co nazwaliśmy uzdrowieniem. Ono obejmuje wszystkie sfery, a więc nie tylko ciało, ale i emocje i zranienia duchowe. Rozpoczniemy jednak od postawy przyjęcia tego, co właśnie przynosi nam życie wraz z tymi osobami, które się w nim pojawiają i co ważne wraz z ciężarami i trudnościami, które oni niosą. To nie jest takie łatwej ani oczywiste, dlatego wymaga naszej świadomej decyzji, by włączyć ich do kręgu miłości, a nie próbować ich zmieniać. Tym, co zmienia jest siła miłości, ale tu już nie mamy żadnej kontroli, a to wielu się niepodoba i łatwo wracają do starych schematów - uszczęśliwiania innych na siłę. Samarytanin jako znak wszystkich wykluczonych, których wciąż przybywa, z którymi możemy się solidaryzować i ofiarować uzdrawiającą moc akceptacji, wspólnoty i żywej relacji. Możemy wtedy razem wracać do źródła miłości, która zmienia, uzdrawia i otwiera, tak że coraz łatwiej jest widzieć jak to, co odkrywam - „na zewnątrz”, w innych, jest odbiciem tego, co nosze w sobie.
Czas ruszać w drogę - gotowi!

Rozważasz wsparcie tego kanału i mojej pracy oto jak to zrobić - kliknij na link:
https://dzieki.my.canva.site/