Αινίγματα της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, με τον καθηγητή Γιώργο Μαυρογ‪ο‬ pod.gr

Παρά την επαγρύπνηση για επίδοξους τυράννους και την προσήλωσή τους στην πολιτική ισότητα, οι Αθηναίοι χρειάζονταν καθοδήγηση από εκλεγμένους στρατηγούς στον πόλεμο και από ρήτορες στη συζήτηση και λήψη των αποφάσεων. Δεν προσφερόταν για τους ρόλους αυτούς η δοκιμασμένη δημοκρατική συνταγή της κλήρωσης. Οι δύο ρόλοι διαχωρίστηκαν τον 4ο αιώνα, αλλά τον 5ο αιώνα είχαν συνήθως συνδυαστεί, με κορυφαίο παράδειγμα τον Περικλή ως αξεπέραστο πρότυπο δημοκρατικού ηγέτη.

Η κλήρωση των βουλευτών γινόταν μόνο μεταξύ των ενδιαφερομένων και ασφαλώς δεν ταίριαζε στον Σωκράτη. Βρέθηκε όμως βουλευτής το 406, εξαιτίας της κρίσης λειψανδρίας τότε. Για την επάνδρωση 110 τριήρεων επιστρατεύτηκαν σχεδόν όλοι οι πολίτες που ήσαν σε στρατεύσιμη ηλικία, υποχρεώνοντας τους άλλους, όπως ο Σωκράτης, να τους αναπληρώσουν, ιδίως στη Βουλή. Ως πρύτανης ήταν ο μόνος που είχε το θάρρος να εναντιωθεί (μάταια) στην παράνομη εκτέλεση των έξι στρατηγών.

Οι Αθηναίοι θεωρούσαν αρκετή τη συμμετοχή στην Εκκλησία του Δήμου 6.000 πολιτών, που όρισαν και ως νόμιμη απαρτία. Γιατί θεώρησαν ότι αυτός ειδικά ο αριθμός συμβόλιζε το σύνολό τους; Δεν γνωρίζουμε. Η απαρτία χρειαζόταν για μερικές μόνο αποφάσεις, όπως η πολιτογράφηση και ο οστρακισμός. Η αθηναϊκή εμπειρία φωτίζει γενικά το πρόβλημα της απαρτίας στην άμεση δημοκρατία. Τι είναι τελικά προτιμότερο: να μην υπάρξει καθόλου απόφαση ή να αποφασίσει μία μειοψηφία;

Η συμμετοχή των Αθηναίων στην Εκκλησία του Δήμου υπολογίζεται ότι δεν ξεπερνούσε συνήθως τις 6.000, δηλαδή περίπου ένα πέμπτο του συνόλου τον 4ο αιώνα και ακόμη λιγότερο τον 5ο, όταν οι πολίτες ήσαν πολύ περισσότεροι πριν από τον Πελοποννησιακό Πόλεμο και την επιδημία. Πολλοί παράγοντες εμπόδιζαν τη συμμετοχή περισσοτέρων: οι εκστρατείες, οι απουσίες στο εξωτερικό, η βιοποριστική εργασία και προπαντός η έκταση της Αττικής, που ήταν υπερβολικά μεγάλη.

Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η βασιλεία εξαφανίζεται μόλις πάψει η αποδοχή της. Γι’ αυτό, αντίθετα από τους Ρωμαίους, οι Αθηναίοι δεν φοβούνταν ούτε τη λέξη «βασιλεύς» ούτε την επιστροφή της βασιλείας – μόνο της τυραννίας. Η εξαφάνιση της κληρονομικής βασιλείας δεν είναι μόνο παράξενη σε σύγκριση με άλλες ιστορικές εμπειρίες. Είναι κλειδί και για την πληρέστερη κατανόηση της εξέλιξης της Αθήνας. Άνοιξε το δρόμο πρώτα στην τυραννία, πριν επιτευχθεί η δημοκρατία.

Ο δρόμος για τη δημοκρατία άνοιξε όταν εξαφανίστηκε αθόρυβα η πατροπαράδοτη «ομηρική» βασιλεία από την Αθήνα (και τις άλλες πόλεις-κράτη, πλην Σπάρτης). Αντίθετα από τους Ρωμαίους, οι Αθηναίοι δεν είχαν καθιερωμένη και σαφή εξήγηση για την κατάργηση της κληρονομικής βασιλείας. Αντίθετα μάλιστα, είχε μόλις προηγηθεί ο θρυλικός βασιλέας Κόδρος, που θυσιάστηκε για τη σωτηρία τους και θα έπρεπε κανονικά να είχε ισχυροποιήσει τον θεσμό αλλά και τη δική του δυναστεία.